Heimilisritið - 01.09.1952, Page 12

SÁLFRÆÐI
VÉR SEGJUM það undir eins, að
sálfræði er talsvert atriði í þessu sögu-
korni, sem vér ætlum nú að auðga anda
yðar með. Það getur vel venð, að þér
hafið ekki sérlega mikinn áhuga á vís-
indalegum fróðleik um vitsmunalífið,
en þér ættuð nú samt að lesa þessa sögu,
því hún hefur indælan og skynsamleg-
an óvæntan endir. Hún fjallar um And-
reas Jabesen, sem er foringi í sjóhernum,
og hún byrjar einmitt á þeim degi, þeg-
ar Jabesen lét aðstoðarmann sinn vita,
að hann þyrfti á einkaritara að halda.
Aðstoðarmaðurinn stakk upp á því, að
Jabesen liti á nokkrar stúlkur, sem væru
í sjóliðinu, ef ske kynni að meðal þeirra
fyndist einhver, sem væri hæf í starfið.
„Og vitið þér, hvað við skulum gera,“
gerði aðstoðarmaðurinn að tillögu sinni,
„við látum þær ganga undir sálfræðilegt
próf.“
Þótt Jabesen hefði lítið álit á sálfræði
og svolciðis nýtízku fúski, féllst hann
samt á hugmyndina. Að vísu var hann
af gamla skólanum, en það er aldrei
vcrt að ganga í berhögg við vísindin,
svo að hann lét aðstoðarmanmnn ráða.
Daginn eftir hafði aðstoðarmaðurinn
valið þrjár stúlkur úr kvennaliði sjóhers-
ins og kallaði þær inn til Jabesens eina
í einu.
„Heyrið þér mig,“ sagði aðstoðarmað-
urinn við þá fyrstu. „Hvað eru tveir og
tveir mikið?“
„Fjórir," svaraði unga stúlkan þcgar
í stað.
Aðstoðarmaðurinn kinkaði kolli.
„Gott,“ sagði hann, „viljið þér gjöra
svo vel að bíða hérna í hliðarherberginu,
þangað til þér fáið nánari fyrirmæli."
Aðstoðarmaðurinn kallaði inn stúlk-
una, scm var önnur í röðinm, og sagði:
„Hvað er tveir og tvcir mikið?“
Stúlkan leit nokkrum sinnum frá að-
stoðarmanninum til Jabesen og svaraði
dálítið vandræðalega:
„Tveir og tveir eru fjórir, en þeir
geta líka verið tuttugu og tvcir.“
„Hvað eigið þér við?“ spurði nú Jabe-
sen undrandi. Hann var ckki sterkur á
svellinu í tölum. Hann gat mcð herkju-
brögðum konuzt klakklaust út úr litlu
töflunni, cn það var heldur ekki meira.
„Jú,“ sagði stúlkan, „ef tveir og tveir
eru settir hvor á eftir öðnim, þá verður
útkoman tuttugu og tveir.“
Aðstoðarmaðurinn klappaði henni á
öxlina.
„Gott,“ sagði hann, „bíðið í hliðar-
herberginu þarna.“
STULKAN, scm var þriðja í röðinni,
kom inn, og aðstoðarmaðunnn lagði fyr-
ir hana sönni spurninguna og hann hafði
spurt hinar um. Hún hugsaði sig um
citt andartak og sagði svo:
„Tveir og tveir? Þeir geta verið fjór-
ir, og geta líka vcrið tuttugu og tveir!"
„Agætt, bíðið hérna við hliðina!"
Þegar stúlkan var farin, sncri aðstoðar-
maðurinn sér sigri hrósandi að Jabesen.
„Þarna sjáið þér,“ sagði hann, „þetta
kalla ég sálfræði! Fyrsta stúlkan gat
einungis gert sér grcin fyrir að tveir og
tveir væru fjórir, sú næsta gat grillt í að
tvcir og tveir gætu líka verið tuttugu og
tveir — og sú þriðja sá óðara í hendi
sér báða möguleikana, Jæja, hverja kjós-
ið þér svo, herra?“
Jabesen hugsaði sig ekki andartak
um. Hann hafði löngu tekið ákvörðun.
,,Ég vil fá þá ljóshærðu með fallegu
fótleggina!"
Willy Breinholt.
10
HEIMILISRITIÐ