Heimilisritið - 01.09.1952, Qupperneq 14

eitthvað af göllum hennar, og um-
fram allt að komast hjá óþarfa
sorgum og áhyggjum. £g ásetti
mér að beita kröftum mínum til
nytsamra starfa. Og þegar ég
hafði byrjað á því, fann ég, að
ég hafði ekki aðeins nægilegt
starfsþrek, til þess að vinna mér
fyrir daglegu brauði, heldur einn-
ig til rannsókna, til að skrifa
greinar, kenna og halda fyrir-
lestra. Auk þess hafði ég af-
gangsorku til að skemmta mér.
Skynsamur maður sagði eitt
sinn, að skyldmenni væru til, til
þess að segja okkur, hvernig við
ættum e/j/jí að vera og hvað við
ættum e\k.i að gera.
Lærðu að halda taugakerfi
þínu í sem allra beztu lagi með
því að lifa andlega heilbrigðu lífi.
Með því á ég við, að þú átt að
lifa skynsamlega — hafa nægan
svefn, hvíld og upplyftingu.
Menn gleyma, að heilinn er fín-
gert og margbrotið tæki, sem
þarfnast umönnunar og tillits-
semi. Nú á dögum hafa margir
of langan vinnutíma og auk þess
vakir fólk yfirleitt allt of lengi
fram eftir á kvöldin. Við mynd-
um hafa langtum betri heilsu, ef
við gerðum okkur það að reglu
að vera komin í rúmið ekki síðar
en klukkan tíu. Fríin okkar verða
oft svo þreytandi. að við fáum
ekki þá hvíld og það frelsi, sem
er nauðsynlegt, ef við eigum að
geta safnað varaforða af orku.
Of mikil notkun tóbaks og áfeng-
is er líka álag fyrir taugarnar.
Margt taugaveiklað fólk legg-
ur mikið erfiði í smámuni. Það
eyðir langt of mikilli orku og um-
hugsun í það, sem aðrir gera
næstum því sjálfkrafa. Þetta er
ástæðan til þess, hve litlu sumir
koma í framkvæmd, en verða þó
dauðþreyttir af því litla, sem þeir
gera.
W. J. Mayo var hlaðinn störf-
um bæði sem skurðlæknir og
ráðunautur. Hann varð stöðugt
að taka á móti heimsóknum
skurðlækna. Hann sá um dag-
lega stjórn og viðbyggingu á mik-
illi stofnun, flutti fyrirlestra, skrif-
aði ritgerðir, starfaði í mörgum
nefndum, en samt virtist hann
aldrei eiga annríkt. Einu sinni
sagði hann mér frá því, að hann
forðaðist eftir megni að eyða
kröftum sínum á hluti, sem enga
þýðingu hefðu og léti aldrei smá-
muni koma sér úr jafnvægi.
Fyrir mörgum árum gaf kven-
sjúklingur mér lykilinn að skiln-
ingi á taugabilun. Eg spurði hana
hvernig hún, sem var rík og hafði
fáum skyldum að gegna, gæti
verið svona þreytt. ,,Ég slít mér
út sjálf“, sagði hún. Og það, sem
raunverulega sleit henni út, var
áhyggjur út af smámunum.
12
HEIMILISRITIÐ