Heimilisritið - 01.09.1952, Blaðsíða 37

óp og dauðastunur fanganna. Svo
allt í einu breyttist skelfing hans
í djöfullega gleði. Honum þótti
hann sjálfur vera böðullinn, og
hann píndi hin ógæfusömu fórn-
arlömb. Meðaumkun, ótti, mann-
úð urðu að víkja fyrir dýrslegri
grimmd; hann, sem dagsdaglega
var góðmennskan sjálf, varð í
einni svipan að trylltum morð-
ingja — hið ímyndaða verk
kveikti eld í æðum hans og gerði
hann óðan. En svo vaknaði hann
skyndilega skelfingu lostinn og
gerði sér ljóst, að hann var einn
með bókum sínum og kertið var
brunnið langt niður í stjakann,
og vatnið lak niður úr hvolfþak-
inu með undarlegu holhljóði, eins
og vofur flýðu frá honum út í
myrkrið.
Martin sagði engum frá þessu,
en hann lokaði bókum sínum,
háttaði og ásetti sér, hvernig sem
allt færi, þá skyldi hann nú segja
upp starfi sínu og leita sér at-
vinnu í einhverri fjarlægri borg.
Hann gerði sér hættuna fullkom-
lega ljósa. A sama hátt og geð-
veikralæknar missa oft vitið af
allt of náinni umgengni við sjúk-
lingana, þannig átti hann nú á
hættu að brjálast af veru sinni í
píningarklefum kastalans. Það
var aðeins um eitt að ræða, og
það skyldi hann ekki láta farast
fyrir, sagði hann við sjálfan sig!
En, því miður ; næsta morgun hló
hann aðeins að hinni viturlegu
ákvörðun sinni. Hann hélt aftur
til kastala síns og bóka sinna og
sagði við sjálfan sig, að hann léti
ekki bjánalega drauma skelfa sig,
og marga næstu dagana fór hann
naumast úr fangelsinu. Þetta um-
getna kvöld hafði hann unnið
átta tíma samfleytt, þegar hann
lokaði fangaklefunum og tók að
hugsa til heimferðar.
Þjáningar sínar og skelfilegu
sýnir hafði Martin skrifað um og
lýst í dagbók, sem fannst síðar
meðal skrifa hans. En hvað
greiddi honum lokaáfallið þetta
kvöld, veit enginn. Það eina, sem
er vitað, er, að frændi hans Paul
Uhland, sem var heima í háls-
mánaðar orlofi og var orðinn
kvíðinn af því Martin kom ekki
heim, gekk upp í kastalann, og
þegar dyravörðurinn hafði hleypt
honum inn, fór hann til herbergis
Martins og drap á dyr, hvað eftir
annað. Það undarlegasta var, að
þó ekki væri lokið upp, heyrði
hann greinilega lyklinum snúið í
skránni og einu sinni virtist hon-
um, hann heyra rödd frænda síns.
Svo barði hann aftur og aftur og
var rétt í þann veginn að fara til
að spyrja dyravörðinn, hverju
þetta gæti sætt, þegar hurðin
opnaðist skyndilega, og Martin
benti honum að ganga inn.
SEPTEMBER, 1952
35