Heimilisritið - 01.09.1952, Qupperneq 40

rekinn í gegn af stálbroddunum,
svo hægt, að Martin hafði sagt
frá manni, sem hafði verið þar
inni í hálfan fjórða sólarhring, og
var þó enn á lífi, þegar fallhler-
inn undir jómfrúnni var opnað-
ur, svo hann féll niður í fljótið,
sem rann í gljúfri framhjá kast-
alanum, fimm hundruð fetum
neðar.
Paul hélt þó í fyrstu, að Martin
aetlaði sér einungis að hræða
hann, og að hann myndi opna
og hleypa honum út úr jómfrúnni
aftur, og þess vegna reyndi hann
að kalla og koma vitinu fyrir
frænda sinn :
,,Martin, Martin, nú er nóg
komið — nú skulum við báðir
fara heim, Martin ! Ég skal ekki
segja neinum frá þessu ! — Vertu
nú skynsamur, Martin! Nú ertu
búinn að hræða mig nóg!“
En honum var ekki svarað einu
orði, og hefði hann getað séð út,
myndi hann hafa þagað — því
frændi hans lá meðvitundarlaus
í krampaflogi úti fyrir dyrum járn-
jómfrúarinnar.
Það verður aldrei vitað, hvað
brjálaði maðurinn ætlaðist fyrir,
hvort hann hefur einungis ætl-
að að hræða frænda ^inn, eða
hvort hann í sjúklegri morðfýsn
hefur ætlað að pynda hann til
dauða. Læknar álíta, að mann-
auminginn hafi verið algerlega
vitskertur og enga grein getað
gert sér fyrir gjörðum sínum. En
hvað sem um það er — vesalings
ungi hermaðurinn var gersamlega
úrræðalaus, þar sem hann var
rammlega bundinn inni í hinu
skelfilega pyndingartæki, og eng-
in mannleg vera heyrði hróp
hans eða gat komið honum til
hjálpar. Paul hafði oft komið
þarna ásamt Martin, og þekkti
því vel útbúnað járn-jómfrúarinn-
ar. Hann vissi, að hurðin var opn-
uð með vogstangarafli, og því
næst var dregið upp sigurverk,
sem lokaði hurðinni á lengri eða
skemmri tíma, eftir því sem það
var stillt í hvert skipti. Hann
vissi því, hversu skelfilegs dauð-
daga hann mátti vænta, en hann
átti bágt með að fá sjálfan sig til
að trúa, að Martin væri alvara.
Það, sem skyndilega kom honum
í skilning um, að svo væri, var
hvæsandi andardráttur frænda
hans, þar sem hann lá með
krampaflogum úti á gólfinu. Nú
vissi Paul hvað hans beið, og
eftir langdregið, niðurbælt óp,
tók hann að snökta eins og barn
— því hann var kornungur og mat
lífið mikils. Auk þess var ein,
sem beið hans niðri í bænum.
Frá þessari stundu starði Paul
spenntur á stóru, svörtu hurðina,
eins og dauðadæmdur maður á
sverðið, sem nálgast háls hans.
38
HEIMILISRITIÐ