Læknablaðið - 01.09.1927, Blaðsíða 16

•42
LÆKNABLAÐIÐ
dæmi. í ööru þeirra varö læknirinn aö hætta, vegna mikillar blæðing-
ar, en í hinu dó sjúklingurinn á skuröarborðinu. (Það var í Eppendorf-
sjúkrahúsinu í Hamborg, að Dévé ásjáandi. Próf. Lenhartz hélt á hnífnum).
Af belgfláttu m i 11 i s s u 1 1 a veit hann um þrjú dæmi, þar sem gekk
illa, svo aö dauði lilaust af í einu, en í ööru þurfti aö taka alveg burtu
miltið, og i hinu þriöja rifnaöi sullurinn. meðan á aögeröinni stóö.
Svipaöa sögu kann hann aö segja af belgfláttu n ý r n a s u 1 1 a.
Við sulli í g 1 a n d u 1 a t h y r e o i d e a hefir lælgflátta oft verið gerö,
en tekist mjög misjafnlega, og haft stundum slæmar afleiöingar, vegna
æöa- og taugaskemda. Saina er aö segja um sulli í p a r o t i s.
Þá tilfærir liann nokkur dæmi þess, hve illa hafi tekist aö flá burt
sulli úr m j a ö m a r g r i n d a r h o 1 i. Passeron, Tribaudeau og Sau-
beyran uröu aö hætta í miöri aögerö, vegna blæöinga. Albarran viltist
inn í þvagblöðruna en annar inn i rectum, og hjá cnn öörum rifnaði sull-
blaöran og hlutu nokkrir sjúklinganna bana stuttu eftir aögerð. Loks segir
Dévé frá öröugleikum, sem handlæknar liafa lent í, við aö flá burtu sulli
úr o r b i t a og úr v ö ð v u m.
Það sýnist eftir þessu algengt. aö fláttan mishepnist, og þó ekki veru-
!egt tjón hljótist af í bili, telur hann íhugunarveröa hættuna þá. aö
útsæði gróöursetjist í sárinu og komi þá síöar í ljós.
Að endingu svnir Dévé fram á. hve belgfláttan sé í rauninni alveg
þýöingarlaus. Hvaö snerti hina yngri sulli. meö ókölkuöu bandvefshylki,
j)á hafi revnslan margsýnt, aö bandvefshylkið sé algerlega meinlaust, og
aö það ýmist eyðist alveg eða veröi aö meinlausu öri, eftir að sulldýriö
er burtu numið. En viðvíkjandi gönilum, kölkuðum sullum, vill Dévé
halda því fram, aö miklu sé öruggara að pvngja þá alveg eins og hina
og í hæsta lagi aö skafa kalkflögurnar innan úr þeim seinna. ef ]>arf.
Hann hefir sýnt og sannað. aö kalkmyndunin byrji ætið innan til í band-
vefsbelgnum, en ekki utan á. Belgflátta utan við bandvefshylkiö sé ætíð
svo hættuleg, að ekki sé freistandi að gefa sig í kast við hana, nema við
litla sulli, utarlega í líffærum. Aftur á móti geti komið til greina að flá
með gætni kalkflögur innan úr sullholinu ef það ekki vill gróa saman.
Segir Dévé að jafnvel sjálfur Napalkoff hafi lýst því yfir á læknamót-
inu i Rostoff, að kölkuöu, gömlu sullina skuli eina undanskilja þegar
er aö ræ§a um belgfláttu. Þá skuli pyngja öllum öðrum fremur, og bíöa
þess, aö kalkflögurnar losni. Þar verði aö eiga alt undir gömlu aðferð-
inni. aö láta holiö hreinsast meö ígerö. eins og tíðkaðist á undan allri
antiseptik.
Dévé furðar sig á aö nokkur læknir skuli vilja leggja sjúkling i hættu
meö belgfláttu, þar sem völ er á jafnöruggum og róttækum aöferöum
og eru pyngingin annars vegar. ásamt „formolage prélable" og hins
vegar Thornton- Bobrows aðferð, ef ástæður leyfa, og þá ef til vill að
viðbættri capitoúnage ad modurn Delbet.
Dévé klvkkir út með því. að dæma belgfláttuna fjarri því að vera
l’ópération idéale. Miklu fremur beri að skoða hana „une operation tout
á fait deraisonnable, une erreur que les chirurgiens doivent définitive-
ment abjurer“.
Eg undirritaður hefi sjálíur rekið mig á, i þrjú skiíti. hve belgflátt-
an getur veriö erfiö og hættuleg (sjá greinargerðina um sullskurði mína