Læknablaðið - 01.04.1940, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐ1Ð
61
binsýrutölur2). Ekki er þaÖ samt
fyrst og fremst vegna blæÖinganna,
sem hún hefir notað þetta, því að
þær hafa aldrei gert henni teljandi
óþægindi, og voru auk þess komn-
ar upp í vana, heldur af því, að
svo brá við jafnframt, að síðan hún
fór að nota C-v. svona öðru hverju,
getur ekki heitið, að hún hafi orðið
vör við gigtina, í samanburði við
það, sem áður var. Er það því
merkilegra, sem búast hefði mátt
við, að meiðslið, hreyfingarleysið og
fatlinn í fleiri vikur, hefðu einmitt
boðið gigtinni sérstaklega heim,
— enda var hún afleit af henni
fyrst eftir að hún slasaðist. Þótt
auðvitað beri jafnan að gæta þess,
að fara varlega í að álykta frá post
til propter, finst mér fyrir mitt leyti
lítill vafi geta leikið á, að hér sé
um orsakasamband að ræða, þótt
ekki verði það sýnt jafn-greinilega
,og um lilæðingarnar. Enn má geta
þess, að henni virðist matarlystin
mun betri þegar hún notar C-v., og
fyrst á eftir, og yfirleitt líðanin að
öllu leyti, en vera má, að það sé að
einhverju eða öllu leyti að þakka
lausninni frá gigtinni.
Enn verður að geta þess, að kona
þessi hefir gott fæði og aðbúð alla,
og að hvorki á manni hennar né
öðrum á heimilinu, sem sitja og set-
ið hafa við sama borð, hefir nokk-
urn tima orðið vart nokkurra ein-
kenna, er minstu líkur bentu til að
stöfuðu af C-vitamin-skorti, ekki
einu sinni seinni part vetrar eða
að vorinu, auk heldur endranær.
2) Mér finst Ido-C-tölur hafa
heldur fljótari verkun en jafnmarg-
ar l.E. af ascorbinsýrutölum, er
keyptar voru í Akureyrar apóteki.
Lika er hægra að ,,dosera“ Ido-C-
tölurnar eftir því sem þörf krefur
og verðið, miðað við I.E., mun vera
svipað.
Þetta virðist mér sýna ótvírætt
það, sem að vísu er alkunnugt, að
C-vitamin-þörfin er ekki jöfn hjá
öllum. Eg geri að visu ráð fyrir,
að það sé fátitt, að munurinn sé
jafnmikill og þessi dæmi sýna. En
fyr má nú lika vera. Hvað sem því
líður, er auðsætt, að sumir hafa
svo mikla C-vitamin-þörf, að jafn-
vel fjölbreytt og gott fæði getur
ekki fullnægt henni. Hvernig rnundi
þá fara um þá, sem kynnu að hafa
svipaða C-vitamin-þörf og konan,
sem sagt var frá hér á undan, en
geta ekki veitt sér nema fábreytt
og einhliða fæði fyrir fátæktar sak-
ir? Augljóst er, að þeirra C-vita-
min-skortur yrði enn meiri. Og
hvernig mundi séð fyrir C-vitamin-
þörf þungaðra kvenna úr þessum
hóp? Þvi að um það held eg að
allir séu á einu máli, að þungað-
ar konur þurfi að öðru jöfnu stór-
um rneira C-vitamin en aðrir.
Það er hlutverk sjúkrasamlag-
anna, að létta mönnum, fátækling-
unum fyrst og frernst, þær byrðar,
sem veikindi og heilsuleysi leggja
þeirn á herðar. Væntanlega væri þá
ekki úr vegi, að þau leituðust við
að koma í veg fyrir, að veikindi
kærnust á svo hátt stig, að hætta
væri á ferðum, í þessu tilfelli að
præscorbutus yrði að scorbuto, ekki
sist er þess er gætt, að til þess er
jafn-öruggt lyf og ascorbinsýra. En
nú er mér sagt, að S. R. banni að
greiða C-vitamin-lyf fyrir samlags-
menn, nema þau, sem notuð eru til
innspýtinga og ABCD-inmalt. Á
hverju þetta er byggt, er mér hulin
ráðgáta. Innspýtingarlyfin eru dýr-
ari en hin, sem tekin eru inn, og
má auk þess lieita ógjörlegt, að nota
þau um svo langan tima, sem oft
mundi þurfa. ABCDinmalt hefir svo
litið C-v. að geyma, að það vrði
afardýrt að nota svo stórar inntök-
ur af því, sem fullorðið fólk með