Læknablaðið - 01.04.1940, Blaðsíða 20

62
LÆKNABLAÐIÐ
mikinn C-vitamin-skort mundi
þurfa, og auk þess óvíst, aÖ þeir
hinir sömu ])yrftu, öll hin vitaminin
í stórskömtun. Eg hefi heyrt giska'Ö
á, aÖ læknar séu tortryg'Öir um, a'Ö
ráÖleggja C-vitamin-lyf eftir ósk
sjúklinga sinna, án þess aÖ um
hrýna þörf sé að ræða. Ekki skal
því neitað, að einhverjir kynnu að
gera það, og sagnir ganga af ó-
hemjulegum vitamina-austri ein-
hversstaðar, hvaÖ sem í þeiin kann
að vera hæft, en ekki eru þær sög-
ur sagðar úr Reykjavík, enda ekki
auÖvelt aÖ sjá, að læknar hér geti
grætt meira á því að ráðleggja t.
d. ascorbinsýru i einhverri mynd
])er os, en önnur lyf. Og væri ekki
kleift að komast að þvi, ef einhver
misnotaði stórkostlega rétt sinn til
að ráðleggja C-vitamin-lyf, og taka
þá af honum þann rétt, i stað þess
að láta alla, hæði lækna og sam-
lagsmenn, gjalda fyrir einn? Enn-
fremur, ef einhverjir læknar eru
vísir til að misnota rétt sinn til að
ráðleggja C-vitamin-lyf, eru þeir
hinir sömu þá ekki vísir til að mis-
nota rétt sinn til að ráðleggja önn-
ur lyf, og það ef til vill lyf, sem
geta gert ekki síður ógagn en gagn ?
Ef óþarfur lyfja-austur á sér stað
af tillátssemi við samlagsmenn, er
þá ekki sennilegt að slíkt eigi sér
einmitt síður stað um jafn dýr lyf
og C-vitamin-lyfin, vegna þess, að
])að er því tilfinnanlegra fyrir sam-
lagsmanninn að horga sinn fjórða
hlut af verðinu, sem lyfið er dýr-
ara?
Einhvern hefi ég heyrt geta sér
þess til, að stjórnir S. R. og Trygg-
ingarstofnunar ríkisins, eða meiri
hluti þeirra, hafi smitast af hinni
nýmóðins náttúrulækningastefnu,
sem „doktorinn í naturopathie", er
hefir ritað greinarkorn á þýsku i
síðasta thl. Lbl. 1939, er svo ágæt-
ur fulltrúi fyrir. Að vísu eru öfg-
arnar í þeirri grein svo augljósar,
að skynsamir menn munu tæpast
geta glæpst á þeim, en hitt er alls
ekki ólíklegt, að leikmenn í læknis-
fræðum, jafnvel þótt greindir séu
og andlega fullveðja, kunni að
leggja trúnað á þá kenningu nátt-
úrulækna, sem mun hafa sést hér
einhversstaðar á prenti, að vitamin-
lyf lyfjabúðanna geti engan veginn
jafngilt vitaminum jurtanna, sem
guð lét spretta á jörðunni. 1 jurt-
um og ávöxtum séu vitaminin „lif-
andi“ og í fullu fjöri, og megi því
nærri geta, að ekkert vit sé að nota
í þeirra stað steindauð vitamin i
„rándýrum verksmiðjulyfjum". Eg
vil vekja athygli á, að með ])essum
siðustu orðum er ótvírætt gefið i
skyn, að hin „lifandi" vitamin séu
lika miklu ódýrari. Þetta hvort-
tveggja þarf því að athuga nánar.
Þess er þá fyrst að geta, að þetta,
að „lifandi“ vitamin í jurtum og
ávöxtum séu meira virði en „dauðu“
vitaminin í verksmiðjulyfjunum, er
ekki aðeins ósönnuð fullyrðing út
i loftið, heldur og, að því er ég
hest veit, fyllilega afsönnuð, af
reynslu vísindamanna og lækna, sem
hafa rannsakað og notað vitamin-
lyf á undanförnum árum. Að vísu
ætla sumir vitaminfræðingar, að
fleiri vitamintegundir séu í sumum
ávöxtum en tekist hefir enn að búa
til synthetiskt, og má það vel vera,
en það raskar ekki þeirri staðhöfn,
að þau vitamin, sem tekist hefir að
framleiða synthetiskt, eru engu sið-
ur góð og gild en sömu vitamin i
ávöxtum. Hins vegar hafa verk-
smiðjulyfin þann mjög mikilsverða
kost, að þar veit hver læknir, sem
vill ráðleggja vitamin, hvað hann
er að gera. Maður veit nákvæmlega
um vitamiu-innihald hverrar inn-
töku. bæði í mg. og I. E. En þetta
veit maður ekkert um, þegar um
„lifandi“ vitamin er að ræða, þau