Læknablaðið - 30.12.1943, Síða 36

I2Ó
LÆKNABLAÐIÐ
með sérstöku tilliti til bama- og
unglingaverndar viS hi‘S annar-
lega ástand, sem hér er ríkjandi.
Ég tala ekki heldur um, hver sé
sjálfsögS afstaöa lækna til þessa á-
stands. Ég tók mér bessaleyfi til
annars og lýsi þar sök á hendur
mér: Ég tala um „eölilega afstööu
íslendinga" til þessara mála, og ég
leitast viö aö bregöa ljósi yfir hana
meö því, sem alkunnugt er og al-
viöurkennt, aö dómarar hafa og
hljóta aö hafa aöra afstööu til
hvers konar misferlis í sínum
verkahring en læknar í sínum. Þaö
er afstaða dómara að dæma engan
sekan um misferli nema þaö sann-
ist persónlega á hann. En þaö er
hins vegar læknisafstaöa til mis-
ferlis, er leiðir til slysa og hörm-
unga og til læknisins kasta kemur,
að reisa sem skjótast skoröur viö
voðanum, án alls tillits til þess,
hvort nokkur eða enginn veröur
dæmdur til sektar eða svíviröu.
Hvaða læknir annar en Á. P. óskar,
aö ég beiðist afsökunar á, aö ég
tileinki læknum þessa afstööu til
úrlausnar vandamála i þeirra
verkahring?
6. Því fer alls fjarri, að ég
blygðist mín fyrir tillögur mínar
til verndar börnum og unglingum
höfuðstaöarins á þessum vand-
ræðatímum, þó að lítinn byr hafi
fengið. Mér er ljút't aö gera þá
persónulegu játningu.aö ef egheföi
verið svo óheppinn að eiga nú
írumvaxta dætur og þó á ósjálf-
ráða aldri, heföi ég verið svo
barnalegur aö kjósa þær sem
lengst i burtu úr hinu viðbjóðslega
andrúmslofti þeirrar setuliös-
Giómorru, sem höfuðborg vorri
hefur nú verið breytt í, aö ég ekki
tali um, ef ég heföi haft hinn
minnsta grun um, aö þeim hætti við
aö lenda á glapstigum, hve ég
heföi þá fagnaö því að eiga kost
á heimavistarskóla fyrir þær utan-
bæjar, svo úr garði geröan sem
fyrir mér vakti, og í umsjá vahns
fólks. Ég met mig ekki betra for-
eldri en gengur og gerizt og þyk-
ist þess fullviss, aö mikill meiri
hluti allra foreldra bæjarins mundi
fúslega hafa fengizt til að .taka
svipaða afstöðu til þessara mála,
ef ekki heföi verið alla vega um
þá villt. Ég veit ekki, hvort Á. P.
a nokkur börn eöa engin, en mig
undrar stórlega, ef hann á börn,
aö hann skuli fá sig til að tala
fjálglega um „truflun, kostnað,
sársauka, áhyggjur, leiðindi, ó-
vissu og kvíða" foreklra í sambandi
viö dvöl barna sinna í öruggri
höfn slíks heimavistarskóla á hin-
um óvenjulegustu háskatímum, en
láta sig ekki dreyma um neina slika
órósemi liugans, vitandi þau á hálu
svelli í miðjum voöanum. Hitt er
í samræmi viö alla grautargerð
hans að slengja saman í eitt undir
sama heiti vændiskonum aö at-
vinnu og börnum og ósjálfráöa
unglingum, sem ekki er ætlandi
aö sjá fótum sínum forráð viö þær
aöstæöur, sem áöur en lýkur munu
reynast mörgum fullorönum ærin
hrösunarhella á einn eöa annan veg.
Ég skýt undir dóm framtíöarinnar
varnaöaroröum mínum og fátæk-
legum tillögum um nokkurt viö-
nám gegn einum hinum mesta
voöa, sem að oss hefur nokkurn-
tima steöjað, og bíð þess óttalaus,
að dæmt verði á milli þeirra og
hins fullkomna andvara-. úræða-
og aðgerðaleysis ráömanna i ríkis-
og bæjarstjórn, og þó einkum i
bæjarstjórn, því að vitanlega bar
henni fyrir milligöngu barnavernd-
arnefndar sinnar að eiga hér frum
kvæði aö óvenjulegum ráðstöfun-
um gegn hinum einstæða háska —
og ríkissjóði síðan aö taka drjúg-
an þátt í kostnaöinum. En þar