Læknablaðið - 01.10.1950, Síða 8

116
L Æ K N A B L A Ð I Ð
vefsmyndun verður í miðeyr-
anu og veldur meiri eða minni
heyrnardeyfu, og hlutfallslega
því meiri sem bólgan hefir var-
að lengur. Er því augljóst, að
mjög er áríðandi að stöðva
bólguna eins fljótt og auðið er.
Takist það ekki, verður bólgan
langvinn, með stöðugu rennsli
eða í köflum. Fer heyrnin þá
alltaf þverrandi á því eyra, þar
til hún loks, að mörgum árum
liðnum, hverfur að mestu leyti.
Hversu lengi má otitis acuta
vara án þess að valda varan-
legri heyrnardeyfu? Sumir
telja, að úr því að ungbarna-
otitis hefir varað í mánaðar-
tíma megi búast við, að heyrn-
ardeyfa verði afleiðingin.
Á ríkisspítalanum í Kaup-
mannahöfn var nýlega prófuð
heyrn á 306 eyrum sjúklinga,
er legið höfðu þar fyrir 10—20
árum með otitis acuta, þegar
þeir voru innan 3ja ára aldurs.
Kom þá í ljós að 27% þeirra, er
aðeins einu sinni höfðu fengið
otitis, höfðu misst nokkuð
heyrn, hlutfallslega því meir,
sem sjúkdómurinn hafði varað
lengur. Enginn hafði tapað
heyrn, ef hann aðeins hafði
haft otit í 1—2 vikur, en af
þeim, sem eyrnabólgu höfðu
haft í 3 vikur höfðu 16% heyrn-
ardeyfu. 59% þeirra, sem haft
höfðu recidiverandi otitis höfðu
tapað heyrn að verulegu leyti.
Af þeim, sem opereraðir höfðu
verið (antrotomi) voru 43%
með heyrnardeyfu.
Einna verst verða þeir úti,
sem fá mislinga- eða scarlatina-
otitis, því slíkar eyrnabólgur
valda þráfaldlega stórum de-
fect á hljóðhimnu, einkum hinn
síðarnefndi.
Meðferð: Það er ófrávíkjan-
leg regla flestra eyrnalækna að
gera paracentesis eins fljótt og
mögulegt er í öllum bráðum
eyrnabólgum jafnt í börnum
sem fullorðnum, ef spontan
perforation hefir ekki þegar átt
sér stað, og jafnvel þó rennsli
sé komið, ef ástæða er til að
halda að afrennsli sé ekki
nægilegt, þ. e. ef verkir haldast
áfram eftir að farið er að renna
úr eyranu.
Ástæðurnar fyrir því, að
nauösynlegt er að gera ástungu
fljótt, eru aðallega tvær. í
fyrsta lagi verður sjúkdómur-
inn styttri og fylgikvillar færri,
eins og sjá má á háum tölum
(statistik) um þetta efni. í
öðru lagi hverfur verkurinn
venjulega strax þegar stungiö
hefir verið á hljóðhimnunni,
og er það einnig allmikilvægt,
þar eð sjúklingurinn fær þá ró
og hvíld, sem hann þarfnast.
Á fullorðnum þarf venjulega
ekki að stinga nema einu sinni,
en í ungbörnum er þetta því
miður oft eða oftast á ann-
an veg. Gatið í hljóðhimnu
þeirra grær oft undur fljótt,