Læknablaðið - 01.04.1952, Blaðsíða 10

114
IíÆKNABLAÐIÐ
lengri meðalævi manna, svo að
mun fleiri komast á þann aldur,
er mest hætta er á sykursýki, og
loks aukin raunveruleg tíðni
sykursýki. Til þess að nefna
nokkrar tölur má geta þess, að
talið er að vitað sé um 1,000000
af sykursjúku fólki í Banda-
ríkjunum og rannsóknir, sem
gerðar hafa verið þar á síðustu
árum, benda til þess, að önnur
milljón myndi koma í leitimar,
ef vel væri að gáð.
Árið 1930 mun hafa verið
kunnugt um 30 tilfelli hér á
landi, 1942 komu 63 í leitimar
og 94 í ársbyrjun 1947. Nú mun
vitað um 130—140 sjúklinga
með sykursýki hér á landi. Ef
að líkum lætur fara jafnmörg
eða fleiri tilfelli huldu höfði.
Sjúklingar með sykursýki,
samfara alvarlegum fylgikvill-
um, þurfa að sjálfsögðu að kom-
ast í sjúkrahús, en venjulega
aðeins skamma stund. Sumir
telja æskilegt, að velja sjúkling-
unum mataræði og insulin-
skammt í sjúkrahúsi til að byrja
með, þó að um enga fylgikvilla
sé að ræða. Þetta getur verið
gott, ef sjúklingarnir fá þar
nauðsynlega fræðslu um sjúk-
dóminn, en er oft ekki nauð-
synlegt. Sjúkrahúslæknar hér
hafa oft ekki tíma til þess
að fræða sjúklingana eins
og æskilegt væri. Gallinn við
sjúkrahúsvistina er sá, að sjúkl.
er þar við allt önnur skilyrði
en heima sjá sér. Fer því stund-
um allt lir skorðum, þegar heim
kemur og sjúklingurinn fer að
gegna störfum sínum, þó að
prýðilega hafi gengið meðan
hann dvaldi í sjúkrahúsinu.
Það er því auðsætt að með-
ferð svkursýki eða eftirlit með
sjúklingunum fer að mestu fram
utan sjúkrahúss og getur riðið
á miklu hvernig til tekst.
I litlum pésa, sem American
Diahetes Association gaf út
1950 segir, að meginþorri lækna
félagsins reyni að meðhöndla
sjúklingana Jiannig, að enginn
eða nálega enginn sykur sé í
jjvaginu og blóðsykur jiá um leið
nærri réttu lagi. Auk jjess verð-
ur að kappkosta að fæði sjúkl.
sé svo alhliða að þeim líði vel
og séu vinnufærir. Segir þar,
að einkum beri að kosta kapps
um að jietta megi takast ef börn,
unglingar eða sjúldingar með
sykursýki á byrjunarstigi eiga í
hlut.
Að sjálfsögðu verður að slaka
nokkuð á kröfunum, ef með-
ferðin verður of jn’ingandi fyrir
sjúklinginn í framkvæmdinni
eða ef ekki er hægt að komast
hjá insulin-ójíægindum.
Gömlu fólki, sem lengi hefir
gengið með svkursýki, virðist
nokkur glycosuria næsta mein-
laus, enda jjola jjessir sjúklingar
mjög illa að Ijlóðsykur falli
verulega.
Að sjálfsögðu eru til læknar,
sem telja, að verulegt magn af
sykri í jjvagi sjúklinganna sé