Læknablaðið - 01.04.1952, Blaðsíða 30

134
LÆKNABLAÐIÐ
fyrrnefndra aðgerða og polio-
myelitis, einkum lmlbarpara-
lysis. Árangurinn var svipað-
ur og af athugunum í San
Fransisco. Bulbarparalysis var
heldur ekki algengari í þeim
sem þessar aðgerðir höfðu ný-
lega verið gerðar á en öðrum.
Ályktun í niðurlagi greinar-
gerðarinnar var á þá leið, að
ekki virtist ástæða til að hætta
háls- eða nefkokskirtlatökum
þann tíma ársins, sem rnænu-
sótt gerði lielzt vart við sig.
Þessar athuganir og aðrar
svipaðar sanna að vísu ekkert,
en benda þó til þess, að hættan
á lömun geti varla verið mikið
aukin við þessar aðgerðir. Á
hinn bóginn er poliomyelitis
svo hræðilegur sjúkdómur, að
sjálfsagt er að gæta allrar var-
úðar, og þetta mál er ekki lil
lykta leitt ennþá.
Það er algeng trú meðal
lærðra og leikra, að hálskirtl-
arnir hafi mikilvægt verk að
vinna í mannslikamanum og
megi þvi ekki hverfa algjör-
lega. Þess vegna var það venja
að skilja dálítið eftir af öðrum
hálskirtli við t. ect.
Menn hafa leitað af kappi
áratugum eða jafnvel öldum
saman að einhverju starfi þess-
ara líffæra án nokkurrar áreið-
anlegrar niðurstöðu. Sumir
hafa álitið að tonsillurnar
tækju þátt í hlóðmynduninni
eða framleiddu ferment t. d.
diastase, aðrir töldu að þar
færi fram hormónmyndun, sem
hefði þýðingu fyrir vöxt lík-
amans. 'Ýmsir hafa gert athug-
anir á miklum fjölda barna,
lengri eða skemmri tíma eftir
adeno-tonsillectomi og jafn-
mörgum öðrum, sem þessi að-
gerð hafði ekki verið fram-
kvæmd á, og reynt a5 finna
einhvern mun á líkamsvexti
eða öðru. Niðurstöðurnar hafa
verið svo margvíslegar, að sitt
hefir hverjum sýnzt, eftir ósk-
um og skoðunum hvers og eins,
að því er virðist. Ég held að
þetta sé og verði trúaratriði
hjá mönnum, meðan ekkert er
sannað i málinu. Ég leyfi mér
að segja eins og Guðmundur
prófessor Hannesson sagði oft
við okkur lærisveina sína:
„reynslan er ólýgnust, piltar
mínir.“ Hin stórkostlega og oft
snögga breyting til batnaðar,
sem venjulega verður á born-
um eftir adeno—t. ect. talar
sínu skýra máli.
Gustav Hofer prófessor, sem
manna mest hefir rannsakað
hvort tonsillectomi geti haft
skaðlegar afleiðingar, segir í
niðurlagi ritgerðar um þetta
efni árið 1947: „Rannsólcnir
þær, sem gerðar hafa verið
fram á þennan dag á starfsemi
hálskirtlanna, hafa ekki sýnt
fram á neitt það, er mælt geti
á möti tonsillectomi sem skað-
legri, þegar hennar er þörf.
Þvert á móti hlýtur skoðun vor
að vera sú, að reynslan skeri