Læknablaðið - 01.04.1952, Blaðsíða 11

LÆKNABLAÐIÐ
115
næsta skaðlaust og margir, svo
sem Bertram, álíta heppilegt að
blóðsykur í sykursjúku fólki sé
nokkru hærri en í heilbrigðum.
Að jafnaði reynir hann þó að
haga meðferð þannig að sem
minnstur sykur sé í þvaginu.
Mataræði það, sem sykur-
sjúku fólki er ætlað hér á landi,
er oft fábrotið og leiðigjarnt.
Oft er jjetta af illri nauðsyn, en
stundum á læknirinn nokkra
sök á þessu. Virðist eðlilegt og
raunar sjálfsagður hlutur að
spyrja sjúklingana, hvað þeir
séu vanir að horða og hvað þeim
líki bezt, og reyna að sníða mat-
aræðið eftir því, svo sem hægt
er. Mörgum þykir kartöflur
mjög góðar, en af einhverjum
ástæðiun er kartöfluskammtur
sjúklinganna oft mjög naumur
eða aðeins 50—100 gr á dag.
Oft er mjólk nálega tekin af
sjúklingunum, og verður þá
fæðið ærið snautt af ascorhin-
sýru, því að ekki er hægt hjá
oss að reikna dag hvern með
miklu magni af ávöxtum og
grænmeti. I íslenzkum kartöfl-
um eru vart meira en 15% af
kolvetnum og getur því ekki
talizt mikið, þó að dagsskammt-
ur af þeim sé ákveðinn 200 gr.,
og í hálfum lítra mjólkur eru
um 24 gr. af mjólkursykri. —
Margir læknar hafa auk þess
ímugust á gulrófum handa syk-
ursjúku fólki vegna sykursins
sem i þeim er. Kolvetnamagn
þeirra er naumast meira en 6—
7% eða miklu minna en i
appelsínum, sem haldið er að
sjúklingunum, séu þær fáanleg-
ar. Þá man ég eftir sjúklingi,
sem verið hafði uppálagt að
horða daglega 1 disk af hafra-
graut, þó að það væri honum
hreinasti viðbjóður og auðvelt
hefði verið að velja honum eitt-
hvað sæmilega girnilegt í graut-
ar stað.
Ef mataræði er ekki rétt valið
handa sykursjúku fólki, geta
liæglega komið einkenni um
hörgulsjúkdóma. Man ég eftir
2 sjúklingum, sem höfðu greini-
leg einkenni um B-fjörvisskort,
einkum ariboflavinosis, og
margir höfðu þannig fæði að
ascorbinsýruskammturinn var
sáralitill.
Margir læknar hafa dálæti á
fitu handa sjúklingunum. Auk
venjulegs feitmetis, borða marg-
ir sjúklingar 1—2 egg daglega.
Utanbæjarsjúklingur kom eitt
sinn til mín, harmi lostinn,
vegna þess að hann gat ekki
lengur náð sér í svinaflesk eins
og stóð á matseðlinum. Það
kotaði miklar fotölur að sýna
fram á að hægt væri að bæta
sér skaðann með sneið af osti
eða kindakjöti, en gleðin varð
j)á líka mikil, því að ávallt hafði
honum hálfboðið við svínakjöti.
Eg vil ekki halda því fram, að
taka skuli bókstaflega allt sem
skrifað er um skemmdaverk
cholesterins á æðunum, en
margt bendir til þess að mjög