Læknablaðið - 01.04.1952, Síða 34

138
LÆKN ABLAÐIÐ
um heiti læknishéraða, sé ekki
stefnt til glundroða, heldur
hins gagnstæða.
2. Ótrygg heimild.
Sagnfræðingar ræða mjög
um gildi heimilda, og er vísum
mönnum þeirra á meðal löngu
ljóst orðið, að hinar allra lík-
legustu heimildir geta verið
hinar óáreiðanlegustu. Engu
siður hlýtur öll sagnaritun að
miða við hinar líklegustu heim-
ildir sem sannindi, á meðan
ekkert er leitt í ljós, sem hnekki
þeim. Vill svo til, að á mínu
valdi er að gera að því nær óve-
fengjanlegum sögulegum sann-
indum um alla framtíð mjög
svo líklega, en þó næsta óáreið-
anlega heimild í fundargerð frá
síðasta aðalfundi Læknafélags
íslands (Læknablaðið, 6. thl.
36. árgangs, 1952, bls. 90) og að-
eins með því að gjalda þögn
við, en því nenni ég nú ein-
hvern veginn ekki, þó að litlu
varði.
Hér á ég við það, að fyrr-
verandi héraðslæknir á Húsa-
vik, Björn Jósefsson, er sagður
hafa skýrt frá því á aðalfund-
inum í torskildu sambandi við
fyrirspurn Ivfsölufræðilegs efn-
is, að núverandi landlæknir
liafi alla emhættistíð sína aldr-
ei sótt hann heim og svo muni
vera um ýmsa aðra héraðs-
lækna. Geri ég ráð fyrir, að hér
sé átt við héraðslækna hinna
ýmsu læknisliéraða án tillits
til persónu lælcnanna, þvi að
varla mun það metið tiltöku-
mál, að landlæknir komi því
ekki við að heimsækja hvern
þann lækni, sem kann að gegna
læknisliéraði ef til vill um fá
ár í senn á sama stað, að ekki
sé lalað um missera- eða jafn-
vel mánaðaþjónustu.
Ætla mætti, að hér væri um
óyggjandi heimild að ræða, a.
m. k. um það, er snýr að hér-
aðslækninum sjálfum. En því
fer þó mjög fjarri, og er annað-
hvort, að þessi fyrrverandi hér-
aðslæknir hefir ekki vandað
sem skyldi framburð sinn á að-
alfundinum, eða honum er tek-
ið mjög að förlast minni, nema
um það sé að ræða, að ranglega
sé bókað eftir honum, og er það
nærgætnislegust tilgáta. Mætti
hún og eiga stoð í þvi, að fund-
arbókunin er með endemum
bönguleg, nema stílsmáti á
ýmsum tillögum til ályktana,
sem lagðar voru fyrir þessa
virðulegu samkomu, hafi verið
enn óbjörgulegri.
Eitt hið fjæsta, er núverandi
landlæknir gerði sér ljóst, þá
er hann tók við emhætti sínu,
var það, að hann yrði sem
skjótast að afla sér þeirrar
þekkingar á landinu, að hann
hefði hina fvllstu yfirsýn ekki
einungis vfir hvert læknishér-
að, heldur hverja sveit sérstalc-
lega, alla afstöðu hvggða og al-
faraleiðir. I þessu skyni fór
hann á nokkrum fyrstu em-