Læknablaðið - 01.03.1962, Qupperneq 40

16
LÆKNABLAÐIÐ
dóttur, Ástu. Gunnar hóf þá þeg-
ar læknisstörf hér heima, en
þurfti eins og margir aðrir fyrst
að „taka skylduna“ og starfa
nokkra mánuði úti á lands-
byggðinni, áður en liann fengi
að setjast að i höfuðstaðn-
um. Var það, að ég lield, aðal-
lega í Stykkishólmi og á
Hvammstanga, sem hann lauk
þessari skyldukvöð. En í byrjun
árs 1947 opnaði hann lækninga-
stofu í Kirkjuhvoli í Reykjavik,
og þar starfaði hann til dauða-
dags.
Um störf Gunnars hér í hæ
mætti sjálfsagt rita langt mál.
Hann var mjög eftirsóttur lækn-
ir í sinni sérgrein. Ég lief fáa
lækna þekkt, sem voru jafn um-
hyggjusamir og natnir við sina
sjúklinga og hann. Hann var
mjög fljótur til að reyna allt
nýtt, sem hann kynntist, ef það
mætti verða til hjálpar hinum
sjúku, hæði lyf og ýmsa tækni.
Sjálfur gekk Gunnar eigi heill
til skógar, því að allt frá þvi
liann stundaði nám í háskólan-
um liafði liann átt við magasár
að stríða. Oft var hann svo þjáð-
ur af því siðari árin, að honum
varð ekki svefnsamt á nóttum
og þurfti jafnvel að liggja rúm-
fastur dögum saman. Ég hvatti
hann til þess að fá sárið numið
burtu, og liugði hann á það, en
dró á langinn, því að honum
fannst hann ekki hafa tíma til
þess, þar eð svo margir sjúkir
hiðu hjálpar lians. Eflaust hafa
þessar þjáningar átl sinn mikla
þátt í að draga úr viðnámsþrótti
hans og stuðla að hrottför hans
svo snemma á ævi.
Þeir eru margir, auk ástvina
Gunnars, sem hera sáran sökn-
uð í hrjósti eftir fráfall hans.
Það eru hinir mörgu vinir hans
og hinn mikli fjöldi sjúklinga,
sem notið hefur hjálpar hans.
Blessuð sé hans minning.
Erlingur Þorsteinsson.