Læknablaðið - 01.03.1962, Side 74

:58
LÆKNABLAÐIÐ
læknir við farsóttadeild og sec-
tionsstofn á Friðriksbergspítala
og síðan prosector ])ar, en jafn-
framt vinnur hann sem aðstoð-
armaður við Pathologisk Insti-
tut og Slatens Seruminstitut
fram til marzmánaðar 1917, og
má nærri geta, að þá muni hann
hafa verið orðinn vel að sér í
meinafræði, sýkla og ónæmis-
fræði.
Mér er nær að halda, að
frændi Stefáns, Guðmundur
Magnússon prófessor, hafi átt
nokkurn ])ált í því, að Stefán
lagði inn á þessa braut, sem eng-
inn íslenzkur læknir i)afði farið
áður. En Guðmundur prófessor
vissi, að mikil þörf var fyrir
slíkan mann hér heima til þess
að vinna að slíkum störfum og
til kennslu i læknadeildinni. En
þar var við ramman reip að
draga, þar sem var löggjafar-
valdið. Þá voru aðeins tveir pró-
fessorar í læknadeild, en auk
þeirra kenndu þar aukakennar-
ar, sem liöfðu öðrum hnöppum
að hneppa, enda voru kennslu-
launin eftir því. Nú átti að
stofna dósentsembætti í meina-
fræði, liærra var nú ekki á þvi
risið, enda sparnaður í launa-
greiðslum, þótt kennsluskylda
væri söm og prófessora. Það lá
þó nærri, að frumvarpið um
emhættið næði ekki fram að
ganga, og liafa menn það fvrir
satt, að bað muni l)afa verið
dugnaði frú Katrínar, konu
Guðm. Magnússonar, að þaklca,
að frumvarpið var samþykkt.
Stefán Jónsson var sjálfkjör-
inn í embættið, og var honum
veitt það frá 1. janúar 1917, en
til landsins kom hann í apríl
það ár. Þá var stríð og samgöng-
ur litlar landa á milli. Nokkru
fyrir heimförina kvæntist Stef-
án danskri stúlku, Ingeborg
Koch-Rasmussen.
Eftir heimkomuna hófst
Stefán strax handa um að koma
upp rannsóknarstofu, en vand-
kvæði voru á um húsnæði og
mun meðfram liafa valdið, að
ekki mátti of miklu til kosla.
Rannsóknarstofunni var komið
fyrir í kjallaraholu á Laufás-
veginum, í húsi Einars Arnórs-
sonar prófessors, og þar var liún
um hríð. Seinna fluttist hún svo
í litla Iiúsið í Kirkjustræti, næst
vestan við Alþingishúsið. Þar
var húsrúm meira, en þó alls-
endis ófullnægjandi, þó að not-
azt væri við það í mörg ár.
Nú hófust fyrst vefjafræði-
legar rannsóknir hér á landi, og
rannsóknarstofan vai’ð nxiðstöð
fvrir sýklarannsóknir og sero-
logisk próf. Þetta var sti'ax mik-
il franxför, sem læknar kunnu
að meta. Stefán stundaði lítið
sem ekkert almennar lækning-
ar, enda ekki tími til sliks, en
heilbi'igðisstjórnin gi'eiddi fyrir
rannsóknir viðvíkjandi sótt-
næmum sjúkdómum. Ekki var
gi'eiðslan mikil, en þó var hún
eftir lalin. Einn ráðherranna,
skólabróðir Stefáns, lét þess geG