Læknablaðið - 01.09.1962, Qupperneq 35

LÆKNABLAÐIÐ
109
en það mál lítur öðru visi út,
þegar þess er gætt, að hér er
að verulegu leyti um greiðslur
vegna skipulagsbreytingar að
ræða, en ekki vegna launahækk-
ana. Þess var áður getið, að
vinnutími lækna liérlendis sé
óhæfilega langur, og mun liann
vera yfir 70 vinnustundir á viku
að meðaltali fyrir praktiserandi
lækna. Nauðsynlegt er að stytta
þennan vinnutíma um 40—45%.
Það er liægt að gera aðallega
með þrennu móti. 1 fyrsta lagi,
að læknar hætti að vinna ýmis
launuð aukastörf, sem lengja
vinnutíma þeirra, en hafa verið
nauðsvnleg til þess að veita
þeim lífvænlegar tekjur. I öðru
lagi, að gera þeim kleift að
kaupa meiri aðstoð i starfi sínu
en verið hefur. 1 þriðja lagi,
með hetra skipulagi á starfs-
tíma. Þegar læknar leggja nið-
ur launuð aukastörf og kaupa
sér aðstoð, þýðir það annars
vegar lækkaðar tekjur og hins
vegar aukin útgjöld. Stytting
vinnutíma, sem gerist á þann
hátt, að læknir fellir niður auka-
störf og' kaupir sér meiri aðstoð,
mundi taka um 80% af þeirri
100% hækkun, sem hér er um
að ræða, þ.e.a.s. ef starfstíminn
á að styttast á þennan hátt um
45% sem nauðsvnlegt er, þarf
launahækkun að koma þar á
móti, sem nemur 82%, ef gert
er ráð fyrir, að heildartekjur
lækna haldist óhreyttar. Sú
stefna er alls staðar uppi í heim-
inum, að of langur vinnutími
lækna sé skaðlegur sjúklingum
þeirra eigi síður en þeim sjálf-
um. Má í því sambandi minnast
á, að í april s.l. var hámarks-
vinnutimi danskra starfandi
lækna miðaður við 42 vinnu-
stundir á viku og talið æskilegt,
að sá starfstími styttist veru-
lega.
Hér á landi er starfstími hlið-
stæðra lækna yfir 70 vinnu-
stundir á viku. Ef gengið hefði
verið að tillögum læknafélags-
ins um hreytt fyrirkomulag,
myndu 70—80% af þeim hækk-
uðu greiðslum hafa farið til
þess að stytta starfstíma lækna
og gera þjónustu þeirra þar með
hetri og nákvæmari. Launa-
hækkunin hefði numið 20—
30%.
Kjörum lœkna hefur stöðugt
hnignað.
Númeragjöld heimilislækna
hafa lækkað samanborið við
verðlag og kaupgjald almennt.
Læknar hafa yfirleitt gefið
meiri og meiri afslátt af töxt-
um sínum í samningum um sér-
fræðingastörf og verið neyddir
til þess að semja um úreltar
gjaldskrár, t. d. er taxtinn, sem
samið var um síðast við sjúkra-
samlagið fyrir sérfræðinga, mið-
aður við verðlag, sem gilti 1952.
Þar sem þessi afsláttur er nú
látinn niður falla og störf sér-
fræðinga miðuð við það verð-