Læknablaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 29
LÆKNABLAÐIÐ
/
koniið í námunda við nokkur
dýr, svo að vitað sé. Allir á
heimilinu liafa verið hraustir.
Um það hil tveim mánuðum
áður en þessi drengur kom á
deildina var lagður inn 10
mánaða gamall drengur.
II. S. T„ f. 19. 11. ’61; var
á deildinni frá 24. 9. til 13. 10.
’62 vegna bráðs sjúkdóms í
kviðarholi. Þessi drengur er
einkaharn liraustra foreldra;
og ekki er vitað um neina sér-
staka sjúkdóma í ætt. Hann
hafði alltaf verið vel liraustur
og tekið eðlilegum framförum.
Um það hil viku áður en
sjúklingurinn kom á deildina
varð hann mjög slappur og
órólegur. Fór þetta vaxandi
seinustu dagana, áður en hann
kom hingað. Hann var mjög
viðkvæmur og viðskotaillur,
og það mátti varla snerta hann.
Virtist hann finna til, hvar sem
við var komið. Hann var hita-
laus, þar til daginn, sem liann
kom á deildina, að hiti rauk
upp í 39.5°. Þar sem talið var,
að hann hefði verki í kvið, var
hann sendur á deildina.
Þetta var stór og kröftugur
drengur í góðum holdum, og
litarháttur var eðlilegur. Hann
var ekki sérlega veikindalegur
að sjá, er hann kom á deildina,
en ákaflega óvær og vildi helzt
ekki láta snerta sig, og var
mjög erfitt að átta sig á sjúk-
dómi lians. Þegar drengurinn
sofnaði stundarkorn, kom í
Ijós, að kviður var vel mjúkur
og drengurinn var ekki stífur
í hnakka eða haki. Lifrar-
stækkun fannst ekki, en milti
fannst við þreifingu um 1—2
fingurhreiddum fyrir neðan
rifjabarð. Ekkert óeðlilegt
fannst við athugun á lungum,
hlustun var eðlileg og röntgen-
myndir einnig. Blóðrannsókn
leiddi í Ijós, að hvít blóðkorn
voru 55.250. Blóðrauði 10.2
gr. %.
Ekki tókst að fá skýringu á
veikindum harnsins, en þar
sem líkur þóttu benda til, að
um smitun væri að ræða, var
honum gefið penicillín og
chloramplienicol. Hiti fór
lækkandi, og á þriðja degi var
liiti eðlilegur. Blóðrannsóknir
voru endurteknar, og gerð var
mergstunga. Þóttu hreytingar
á frumum helzt benda til þess,
að um einkirningasótt (mono-
nucleosis infectiosa) gæti ver-
ið að ræða. Poul Bunnels-próf
og kulda-agglutinationspróf
voru neikvæð. Daginn eftir að
sjúklingurinn kom á deildina,
fækkaði hvítu blóðkornunum
niður í 11 þús., sökk var 7 mm.
Virtist blóðmyndin smábreyt-
ast eftir þetta. Kyrnikornum
(granulocytuni) fór fækkandi.
A sjötta degi var því hætt við
öll lvf.
Drengurinn liélt áfram að
hressast, varð rólegur og eðli-
legur og tók ágætum framför-
um. Blóðmynd varð eðlileg.