Læknablaðið - 01.02.1967, Qupperneq 31

LÆKNABLAÐIÐ
3
verka. Eftir hann birtust nokkrar greinar í Læknablaðinu, og
þegar hann féll frá, liafði hann svo til fullhúna undir prentun
mikla ritgerð um tíðni colitis ulcerosa á Islandi. Hafði hann
ferðazt um landið til að safna efniviði og notið til þessara rann-
sókna styrks úr Vdsindasjóði.
Jó'hannes tók og virkan þátt i félagsmálum lækna. Var hann
um tíma í ritstjórn Læknablaðsins (1945—49) og í stjórn Lækna-
félagsins Eirar 1951- 53, en formaður þess félags 1956—58. Hann
var enn fremur formaður Félags sjúkrasamlagslækna í Reykjavík
árið 1962.
Leiðir okkar Jóhannesar lágu fyrst saman, þegar hann settist
í 3. hekk Menntaskólans. Var ekki laust við, að sumum okkar,
sem fyrir voru í bekknum, þætti Jæssi langi sveitapiltur dálítið
broslegur við fyrstu sýn. Þessi skoðun okkar átti þó fljótlega eftir
að breytast. Urðum við þess snemma áskynja, að í hópinn hafði
ekki einungis hætzt fráhær námsmaður, heldur og drengur góður,
enda fór svo, að Jóhannes varð brátt vinsæll meðal bekkjarsystk-
inanna. Nokkrir okkar, sem alizt liöfðu upp í bænum, höfðu þá
þegar bundizt vináttuböndum, en ekki leið á löngu, þar til Jó-
hannes Ijættist í þennan litla hóp.
Stundum fer það svo, að vinátta, sem stofnað er til í skóla,
endist skammt, þegar út í sjálft lífið er komið; en hér varð raunin
önnur. Hygg ég, að Jóhannes hafi ekki átt hvað minnstan þátt í
því, hve þessi hópur hefur jafnan staðið saman síðan. Að hans
áliti skipti ekki mestu máli að vera vinmargur, heldur hitl, að
vera vinfastur. Fáum, ef nokkrum, lief ég kynnzt, sem hefur verið
eins ljúft að fórna sér fyrir vini sína.
Jóhannes var hár vexti, mikill að vallarsýn og svipfríður og
persónan öll aðsópsmikil, ef svo bar undir, enda var hann ekki
maður skaplaus. Hann var mjög skýr i liugsun, rökfastur og
gagnrýninn á sjálfan sig ekki síður en á gerðir annarra. Hann
gat verið kappsfullur, þegar deilt var, en samtímis var hann
manna fúsastur til sátta. Yiðmótið var yfirleitt ljúfmannlcgt, og
þótt fyrir kæmi, að sumum þætti e. I. v. framkoma lians nokkuð
lirjúf við fvrstu kynni, var því ekki fyrir að fara, því að i eðli
sínu var Jóhannes bæði viðkvæmur og ekki laus við feimni.
Reyndi hann hins vegar að leyna þessu livoru tveggja með fasi,
sem ókunnugir gátu stundum misskilið. Þótt Jóhannes væri flest-
um kostum búinn til að vera i fylkingarbrjósti, hygg ég, að áður-
greindir eiginleikar bafi valdið mestu um, að hann hafði sig ekki
meira í frammi á mannfundum en raun varð á. Sjállur áleit