Læknablaðið - 01.02.1967, Síða 41

LÆKNABLAÐIÐ
11
arnir verið sérfræðingar. Sérfræðingar og ósérlærðir læknar hafa
starfað þar ,sem aðstoðarlæknar þeirra.
Nefndin álítur, að þeir, sem reka spítalana, ríki, bær eða einka-l
aðilar, verði að ákveða í samráði við læknasamtökin, hvers konan
þjónustu hverjum spítala er ætlað að veita, og reynt verði að sam !
ræma þessa þjónustu í framtíðinni.
Nefndin mun síðar í þessari greinargerð veita nokkra lýsingu á
hverjum spítala um sig til glöggvunar á ástandinu, ein.s og það er
núna. f nefndinni var enginn ágreiningur um, að íslenzkir spítalar,-'
væru fyrir neðan meðallag um aðbúnað, starfsaðstöðu og aðgang að I
sérfræðikunnáttu.
Nefndin aflaði sér þeirra lágmarkskrafna, sem eru skilyrði þess,
að amerískir spítalar hljóti viðurkenningu — „Standards for Hospital
Accreditation“ —, ,sem settar eru af Joint Commission on Accreditation
of Hospitals; en nefndin er skipuð fulltrúum American Medical As-
sociation, American College of Surgeons, American College of Physi-
cians og American Hospital Association.
Nefndin hefur ekki getað aflað sér sambærilegra upplýsinga frá
neinu öðru landi. Á mati sínu og tillögum hefur nefndin byggt veru-
lega á þessum „Minimal Standard11. Eru þessar lágmarkskröfur settar
fram til tryggingar því, að sjúklingurinn fái beztu læknisþjónustu.
Gilda þær jafnt fyrir opinbera spítala sem einkaspítala, og skiptir
engu, hvort spítalinn er stór eða lítill. Gerðar eru kröfur til þess, að
spítalinn geti annazt þá þjónustu, sem hann hefur tekið að sér.
Spítalar eru .stofnanir fyrir sjúka, en þeir ná ekki tilgangi sínum
án lækna. Segja má, að spítalinn sé ekki annað en hluti af þeim
búnaði, sem læknirinn hefur til þess að lækna sjúklinginn. Enginn
grundvallarmunur er á spítalalækni og hverjum öðrum lækni. Annar
hefur aðstöðu, sem hinn hefur ekki. Sú þjónusta, sem hver spítali
tekur að sér að veita, getur farið eftir mörgu. Þannig getur t. d. læknis-
þjónusta á litlu héraðssjúkrahúsi verið gjörólík því, sem gerist á stórum
borgarspitala. Þess vegna verður að miða kröfur til spítala við að-
stæður á hverjum stað.
Mat á spítala hlýtur fyrst og fremst að byggjast á læknaliði hans.
Þar sem markmiðið er hverju sinni að leysa vandamál sjúklingsins
(sjúkdómsgreina hann og lækna), eru möguleikarnir til þess þeim mun
betri sem spitalinn á völ á fleiri góðum sérfræðingum í sem allra
flestum greinum. Þarna er um grundvallarbreytingu að ræða frá því,
sem var fyrir um 40—50 árum, þegar góður læknir vissi nokkurn
veginn allt það, sem vitað var í læknisfræði.
Læknisfræði nútímans er orðin víðtæk og háþróuð vísindagrein,
sem enginn einstaklingur getur fengið fulla yfirsýn yfir. Því er undir- !
staða góðrar læknisfræði í dag samvinna (team-work) fleiri eða I
færri lækna, sem hafa aflað sér sérþekkingar á afmörkuðum sviðum
hennar. Engilsaxneskir læknar hafa í langan tíma vitað þetta öðrum
betur og breytt í .samræmi við það. í Þýzkalandi og á Norðurlöndum
hefur slík samvinna aftur á móti mætt litlum skilningi allt fram á
síðustu ár. íslenzkir yfirlæknar hafa í þessu tilliti yfirleitt dregið dám
af starfsbræðrum sínum á Norðurlöndum.