Læknablaðið - 01.02.1967, Side 49

LÆKNABLAÐIÐ
19
öllum atriðum, hvernig verðleikar þeirra eru metnir, en oft mun
,,spítalareynsla“ eða doktorsnafnbót ráða úrslitum.
Eins og nefndin hefur þegar tekið fram, er enginn grundvallar-
munur á .sjúkrahúslækni og öðrum lækni. Allir íslenzkir sérfræðingar
hafa starfað á sjúkrahúsum.
í sumum tilfellum getur komið fyrir, að yfirlæknir hljóti stöðu
vegna þess, að enginn sækir á móti honum. í öðrum tilfellum gæti
komið til mála, að staðan væri veitt meira vegna stjórnmálalegra en
faglegra verðleika.
Ráðning gildir ævilangt, og hefur það ýmsa kosti frá sjónarmiði
þess læknis, sem stöðuna hlýtur.
í fyr.sta lagi hefur það nokkurn álitsauka í för með sér að vera
gerður yfirlæknir spítala.
í öðru lagi fylgir því talsvert fjárhagslegt öryggi til æviloka og
ekki síður trygging fyrir afkomu fjölskyldu yfirlæknisins, ef hann
fellur frá í starfi.
í þriðja lagi gefst þessum lækni kostur á að stunda sjúklinga á
spítala sem sérfræðingur, en það höfum við talið nauðsynlegt hverjum
sérfræðingi.
í fjórða lagi þarf læknirinn ekki að óttast að missa stöðu sína,
þótt hann standi sig illa.
Frá læknisfræðilegu sjónarmiði getur hins vegar annað orðið uppi
á teningnum með ævilangri ráðningu. Það sjúkrahús eða deild, sem
yfirlæknirinn veitir forstöðu, mun mótast af skoðunum hans, dugnaði
eða ódugnaði í tugi ára, og aðrir sérfræðingar, sem ef til vill vinna
á spítalanum eða deildinni, eru algjörlega undir hans stjórn og vinna
á hans ábyrgð. í reyndinni verður það svo, að til yfirlæknisins veljast
menn, er honum líkar við og hann „elur upp“ og hafa svipaðar skoðanir.
Þeir, sem hafa lært eitthvað annað eða þykja of sjálfstæðir, gefast
upp og fara. Enn aðrir sérfræðingar, sem koma heim frá námi og hafa
eitthvað nýtt fram að færa, komast ekki inn á spítalana, vegna þess
að yfirlæknirinn kærir sig ekki um að hafa nema fáa aðstoðarlækna
til að stjórna. Vitanlega getur vel tekizt til um val yfirlæknis, en það
getur líka tekizt illa til.
Um eitt munu allir yfirlæknar í píramíðakerfi vera sammála, sem
sé að þeirra eigin deild sé vel rekin, og venjulega geta þeir fundið
eitthvað að deildum annarra yfirlækna. Ef yfirlæknirinn á heiðurinn
af góðri spítaladeild, hlýtur líka ábyrgðin að falla á hann, ef deildin
er slæm.
Nefndin hefur skýrt frá því, að íslenzkir spítalar séu ekki nógu
góðir og beimr því gagnrýni sinni að þeim aðilum, sem bera óskipta
ábyrgð.
Nefndinni finnst fráleitt, að opinber spítali, sem í dag kostar tugi
milljóna af opinberu fé að byggja og reka og á að þjóna íbúum byggðar-
lagsins eða landsins, geti orðið nokkurs konar einkasjúkrahús eða einka-
deild eins Iæknis.
Á deildarskiptum sjúkrahúsum hefur píramiðakerfið komizt í al-
gleyming. Þar á hver yfirlæknir ekki sinn spítala, heldur sína deild.
Afleiðingin er sú, að upp hafa komið „smákóngakerfi“, þar sem hver