Læknablaðið - 01.02.1967, Síða 50

20
LÆKNABLAÐIÐ
yfirlæknir berst fyrir sem mestum útbúnaði og flestum rúmum handa
sinni deild á kostnað annarra deilda. Við það hverfur algerlega skiln-
ingur á þörf annarra og sú augljósa staðreynd, að spítalinn á að starfa
sem heild, en ekki sem margar aðskildar deildir. Tækni sú og sér-
fræðikunnátta, sem völ er á a. m. k. innan veggja spítalans, á að koma
að notum öllum sjúklingum, sem á spítalanum liggja.
Þegar yfirlæknir svo fellur frá eða hættir störfum fyrir aldurs
sakir, byrjar leikurinn upp á nýtt. Oft er það þá svo, að sá sérfræð-
ingur, sem hefur lengst verið aðstoðarlæknir hans, „stendur næst“ því
að verða eftirmaður hans. ,,Eftirmaðurinn“ er þá talinn eiga laun
skilið fyrir sína þolinmæði. Á stundum hafa þessir læknar skrifað
greinar eða ritgerðir um fagleg efni og stundum hlotið fyrir það
doktorsnafnbót. Þessar ritfierðir hafa mismunandi visindalegt gildi.
Nefndin telur ritun og birtingu vísindalegra ritgerða sjálfsagða~og
Iofsverða og það beri að ýta sem mest undir slíkt. Hins vegar álítur
hún, að það tryggi á engan hátt, að sá, sem stendur sig vel á því sviði,
sé af þeim sökum betri stjórnandi eða forstöðumaður spítala eða öðrum
hæfari til að leysa vandamál sjúklings, nema svo vilji til, að það sé
sams konar vandamál og sérfræðingurinn hefur verið að rita um. Hún
álítur, að hæpið sé að launa vísindaritgerð með því að gera höfundinn
að lífstíðaryfirlækni á spítala, en á því hefur borið hér á Norður-
löndum, að læknar skrifi ritgerðir í þessu skyni, en stingi aldrei niður
penna framar.
2. Yjirlœknir á einkaspítölum.
Um er að ræða katólsku spítalana í Reykjavík og Hafnarfirði. í
Hafnarfirði er einn yfirlæknir, valinn af eigendum spítalans, og er
ekki um deildarskipt sjúkrahús að ræða. Á Landakoti hefur iengst
af verið einn yfirlæknir, valinn af eigendum .spítalans án nokkurra
auglýsinga um stöðuna eða formlegra ráðlegginga nokkurs. Staðan
hefur í reynd verið eins og á opinberum spítölum til æviloka.
Ekki er gott að gera sér grein fyrir stöðu þessa yfirlæknis stjórn-
unarlega séð. Henni fylgir yfirleitt það hnoss (eins og var á Hvíta-
bandinu) að eiga auðveldara en aðrir læknar með að fá sjúkrarúm
fyrir sína sjúklinga, ,svo og forgangsréttur að skurðstofu. Hins vegar
er staðan ólaunuð. Þessum lækni mun vera ætlað að vera ráðgjafi
eigendanna í þeim efnum, er varða læknisþjónustuna, og þá jafnt á
öllum deildum spítalans. Hins vegar er ekkert starfhæft læknaráð á
spítalanum og engin kvöð á yfirlækni að hafa samráð við starfandi
lækna þar. Verður því sama uppi á teningnum og á opinberu spítöl-
unum, að yfirlæknirinn túlkar sínar skoðanir við eigendur. Þá virðist
val lækna að spítalanum vera í höndum hans. Á hinn bóginn lítur hann
allt öðrum augum á ábyrgð sína, hvað snertir sjúklinga á spítalanum.
Þar hefur hann sína sjúklinga og stundar þá á eigin ábyrgð, en skiptir
sér ekki af, hvernig aðrir læknar spítalans stunda sína sjúklinga.
Fram til ár.sins 1965 var aðeins einn yfirlæknir á Landakoti, en
þá var gerð breyting til samræmis við gildandi sjúkrahúslög um deildar-
skipt sjúkrahús. Yfirlæknir sá, sem fyrir var, var áfram yfirlæknir
spítalans og skurðdeildar, en settir voru yfirlæknar yfir lyflæknis-