Læknablaðið - 01.12.1971, Qupperneq 43

LÆKNABLAÐIÐ
271
voru, og teknar voru trúanlegar skriflegar fullyrðingar um hjart-
sláttartruflanir. Átti það siðarnefnda einkum við hjartsláttar-
truflanir skömmu fyrir dauða, svo sem fibrillatio ventriculorum,
en sjaldnast voru hjartarafrit finnanleg því til staðfestingar. Þessi
tala er frambærileg fyrir ósérhæfða deild, en er fjarri sanni. Nýj-
ustu tölur frá hjartagæzludeildum ná allt að 90%.8 10 12
Af okkar tölum er því ljóst, að mikið af hjartsláttartruflun-
um hefur farið fram hjá starfsliðinu. Flestir telja nú, að mesta
gagn hjartagæzludeildar liggi í fljótari og öruggari greiningu á
hjartsláttartruflunum og skjótri meðferð þeirra.
A töflu VII má sjá þær hjartsláttartruflanir, sem fundust.
Eins og vænta mátti, reyndust aukaslög bæði frá fram- og aftur-
hólfum algengust. Einnig var athugað, hvernig lyfjameðferð
gegn hjartsláttartruflunum var háttað. Alls fengu 22 sjúklingar
chinidin, einkum fyrri 2 árin, lidocain fengu aðeins 2 sjúklingar,
procainamid fengu 11 sjúklingar, einkum siðasta árið. Þessar
tölur þættu ekki háar í dag þegar miklar breytingar hafa orðið
á meðferð við hjartsláttartruflunum um allan lieim.
Ekki reyndist mögulegt að meta, hve margir liefðu fengið
lost. Hins vegar reyndust 36 sjúklingar hafa fengið ln’áða blóð-
þrýstingslækkun niður fyrir 85 mmHg.11 Af þessum sjúklingum
dóu 20 eða 55,6%. Ljóst er, að þessir sjúklingar hafa ekki allir
verið lostnir. Meðferð við losti var mismunandi, en yfirleitt var
beitt sympatomimetiskum lyfjum og digitalis.
Hjartabilun fengu 78, eða 49,7%. Sjá töflu IX. Gegn hjarta-
bilun var beitt þvagleysandi lyfjum og oftast digitalis, en digitalis
var notað al' mikilli varfærni á þessum árum við sjúklinga með
infarctus myocardii. Alls fengu 66 sjúklingar digitalis, nokkrir
vegna hjartsláttartruflana svo sem fibrillatio atriorum. Dánar-
tala sjúklinga með hjartabilun er allmiklu hærri en hinna. Eru
þessar tölur samhærilegar við aðrar rannsóknir af svipuðu
tagi.s n ís
Um meðferð að öðru leyti er það helzt, að segavörnum með
heparini í upphafi og síðan dicumaroli var beitt alltaf, nema sér-
stök rök mæltu á móti því. (Sjá töflu XVIII). Ekki er vitað um
neina alvarlegri fylgikvilla við þessa meðferð, nema hjá einum
sjúklingi, sem dó skyndilega. Heyndist hann hafa hæmorrhagia
retroperitoneale, sem líklega var aðaldánarorsökin. Rúmlega var
vanalega alger í eina viku og fótaferð síðan smáaukin allt til
útskriftar. Flestir sjúklingar voru róaðir með librium eða öðru
svipuðu lyfi. Gegn verkjum var ýmsum lyfjum beitt, en morphin