Læknablaðið - 15.10.1981, Qupperneq 30

206
LÆK.NABLADIÐ
Viö skoðun reyndist 101 sjúklingur hafa
meira en einn virkan sjúkdóm og meðaltala
lyfja per sjúkling reyndist breytileg eftir
sjúkrahúsum frá 3,2-8,4 lyf (meðaltal 5,3).
Getu til sjálfshjálpar var skipt í sex flokka
frá fullu sjálfstæði (8 sjúklingar) til algjörlega
ósjálfbjarga (42 sjúklingar). 65 sjúklingar
höfðu ekki vald á þvaglátum og 21 notuðu
pvaglegg. 31 sjúklingur hafði enga stjórn á
hægðum og hægðamissir kom stöku sinnum
fyrir hjá 7 sjúklingum til viðbótar. Einkenni
þunglyndis komu fram hjá 46 sjúklingum og 43
voru haldnir kvíða. í ljós kom að 47 sjúklingar
höfðu heilabilun á háu stigi (Dementia) en ekki
tókst að meta heilabilun hjá 17 sjúklingum til
viðbótar vegna talörðugleika eða þunglyndis.
Ef skipulagðar öldrunarlækningar og öldrun-
argeðlækningar væru til staðar mætti gera ráð
fyrir að 23 sjúklingar (21 %) væru útskrift-
arhæfir innan mánaðar og 44 til viðbótar
hefðu nokkurn möguleika á að geta útskrifast.
Aðrir sjúklingar þurfa á langtímavistun á
sjúkrahúsi að halda.
Hallgrímur Guðjónsson, Ásbjörn Sigfússon, Steinn
Jónsson, Haukur Kristjánsson, Þórður Harðarson,
lyfjadeild og slysadeild Borgarspítalans
Árangur endurlífgana við
skyndidauða utan spítala í
Reykjavík og nágrenni, árin
1976-1979
Árin 1976-1979 var reynt að endurlífga 222
sjúklinga á Borgarspítalanum, sem fluttir voru
þangað í skyndi úr Reykjavík og næsta ná-
grenni. Endurlífgun tókst í uþphafi í 68 (31 %)
tilfella, en 47 sjúklingar dóu síðan á spítalan-
um. Tuttugu og einn (9 %) sjúklingur útskrif-
aðist heim, þar af 17 án teljandi bæklunar.
Meðalaldur allra sjúklinga var 62.8 ár. Meðal-
aldur þeirra, sem tókst að endurlífga var 64.8
ár og meðalaldur þeirra, sem útskrifuðust 64.4
ár.
Meðalheildarflutningstími allra sjúkling-
anna var 12.1 mínútur og meðalviðbragðstími
sjúkraflutningsmanna 7.3 mínútur. Hjartalínu-
rit við komu á spítala spáir miklu um horfur.
Níutíu sjúklingar voru í fibrillatio ventriculo-
rum við komu og af þeim tókst að endurlífga
42 (47 %) og 18 (20%) útskrifuðust síðan
lifandi. í 114 tilfellum sýndi hjartalínurit við
komu asystolu, endurlífgun tókst í 23 (20 %)
tilfella og aðeins 2 (2 %) sjúklinga útskrifuð-
ust. Árangur endurlífgana í Reykjavík er
sambærilegur ef ekki betri en árangur í
nágrannalöndum, þar sem skipulag skyndi-
hjálpar og sjúkraflutninga er svipað og hér.
Árangur hér er aftur lakari en þar sem best
gerist á stöðum, þar sem þjálfaðar hafa verið
sérstakar endurlífgunarsveitir til starfa utan
spítala. Árangur endurlífgana vegna skyndi-
dauða utan spítala fer batnandi með árunum
hér í Reykjavík.
A. B. Hreiðarsson, 2nd University Clinic of Internal
Medicine, Kommunehospitalet, 8000 Aarhus C,
Denmark
Reversible autonomic nervous
system abnormalities in juvenile
insulin-dependent diabetes, a
Pupillographic Study
This study is a part of a larger investigation on
changes in the autonomic nervous system in
diabetes.
Autonomous nervous function was studied
by infrared TV-pupillography in nine insulin-
dependent diabetic subjects, aged 20 to 36
years, with 0 to 3 years duration of diabetes,
during poor (mean blood glucose 358 ±53
mg/100 ml (SD)) and good (mean blood
glucose 143±39 mg/100 ml) metabolic con-
trol. During poor control there was no change
in the latency time, the maximal contraction
velocity or the amplitude of the light response,
whereas the redilatation time was prolonged
by 28%, from 2.26 ±0.27 to 2.90 ±0.58 s
(mean±SD) (p = 0.012). The pupil size after
adaptation to darkness was unchanged, but
the light induced pupillary unrest was reduced
by 35% from 1.68±0.62 to 1.10±0.36 mm2
(p = 0.0037), and the degree of miosis in
continuous illumination was reduced by 47 %
from 0.32 ±0.13 to 0.17 ±0.08 (p = 0.0011), du-
ring metabolic derangement. It is suggested
that the pupillary abnormalities during poor
metabolic control are the result of changes
within the central autonomic nervous system.
The study has thus, for the first time, demon-
strated reversible changes in autonomic ner-
vous function, which are related to the diabe-