Læknablaðið - 15.05.1985, Qupperneq 6

118
LÆKNABLAÐIÐ
bundið immúnóglóbúlin þeirra. Til þess var
notað kanínu IgG anti-manna F(ab‘)2 merkt
með fluorescein isothiocyanate (FITC) og
frumurnar síðan taldar samtímis með
smásjárskoðun í venjulegu og útfjólubláu
ljósi. Hnattkjarna átfrumur voru greindar
með peroxidasa litum (13). Til greiningar á
undirflokkum T-eitilfruma voru notuð ein-
stofna mótefni OKT-4 fyrir T-hjálpareitil-
frumur og OKT-8 fyrir T-bælieitilfrumur
(Ortho Diagnostic). Þar sem einstofna mót-
efnin voru músamótefni voru notuð kálfa-
korn þakin með sérvirku kanínu IgG anti-músa
IgG með krómklóríðbindingu. Þegar þessu
var blandað saman við hvítfrumulausnina
mynduðust rósettur (Mynd 1) (14).
Við tölfræðilegt mat á niðurstöðunum var
notað Student’s t-test.
NIÐURSTÖÐUR
Meðalmagn IgG mótefna í blæðurunum í
fyrri rannsókninni og í þeirri síðari var
hækkað í samanburði við blóðgjafana og
reyndist um tölfræðilegan marktækan mun
að ræða (p<0.01). Blæðararnir sýndu allir
talsverða og marktæka aukningu á IgM á 18
mánuðum frá einni mælingu til annarrar,
(p< 0.001) en voru þó í fjórum af fimm til-
fellum innan þeirra marka sem mældist hjá
blóðgjöfunum. Blæðari nr. 1 sýndi lækkun á
C4 í seinni rannsókninni og þar af leiðandi
einnig talsverða CH50 lækkun (tafla I).
Niðurstöðum rannsókna á lifrarbólguveiru
B og mótefnum hennar er lýst í töflu II.
Mynd 1. Reynt að binda einstofna
mótefni (monoclonal antibodies) á
eitilfrumur (MNC) 2) Síðan eru rauð
kálfablóðkorn (ORBC) þakin með
sérvirku kanínu (rabbit) IgG mótef-
num gegn músa (mouse) IgG mótef-
num (krómklórið tcekni) 3) Þar sem
einstofna mótefnin eru músa IgG
myndast rósettur með kálfakornu-
num og þeim frumum sem bundið
hafa einstofna mótefni.
Aðeins einn blæðari (nr. 3) hafði hækkað
gildi á heildarfjölda hvítfruma í báðum
rannsóknunum og á fjölda eitilfruma í þeirri
fyrri. Sami blæðari hafði einnig talsvert
mikla hækkun á heildarfjölda hnattkjarna
átfruma og fjölda B-eitilfruma í efri normal
mörkum i báðum athugununum. Að öðru
leyti var heildarfjöldi þessara frumutegunda
innan marka sem gilda fyrir 95% saman-
burðarhópsins. Fjöldi T-eitilfruma hjá
blæðara nr. 4 var þó í neðri normal mörkum,
0.9 samanborið við 1.8 hjá heilbrigðum (tafla
III). Áðurnefndir tveir blæðarar (nr. 3 og 4)
höfðu einnig lækkaðan hundraðshluta af T-
eitilfrumum og hlutfall T-hjálpar og T-
bælifruma í neðri normal mörkum. Meðal
hundraðshluti T-eitilfruma í blæðarahópn-
um, bæði í fyrri og seinni rannsókninni var
nokkru lægri en hjá blóðgjöfunum en þó ekki
marktækur (p>0.05) (tafla IV).
Niðurstöður vefjaflokkagreiningar og ann-
arra erfðamarka eru skráðar í töflu V.
UMRÆÐUR
Magn IgG mótefna var eini þátturinn
í ónæmiskerfi blæðaranna fimm sem var
marktækt hækkaður í öllum tilfellum bæði í
fyrri og seinni athuguninni. Magn IgM tvö-
faldaðist frá fyrri athugun til hinnar seinni í
öllum blæðurunum. Sambærilegar rann-
sóknir annars staðar, hafa einnig sýnt, að
langflestir sjúklingar með ÁÓB og margir
blæðarar með dreyrasýki A hafa hækkað