Kjarninn - 03.10.2013, Qupperneq 48

05/11 kjarninn Viðmælandi Vikunnar
borgar kerfisins. Pólitískir andstæðingar hans segja hann
einfaldlega hafa fært öll verkefni borgarstjóra yfir til emb-
ættismanna, og hann sé því í raun óþarfur, á meðan stuðn-
ingsmenn benda á að þeir sem hafi þekkingu og reynslu
af einstökum málaflokkum séu nú meiri þátt takendur í
ákvörðunum á þeirra sérsviði en nokkru sinni fyrr. Að mati
Jóns er það traust sem hann hefur sýnt embættis mönnum
einn af helstu lyklunum að velgengni Besta flokksins. „Það
er ekkert alvald embættismanna í gangi hér heldur einungis
meiri samvinna pólitískt kjörinna fulltrúa og embættis-
manna. Við þurfum að treysta og bera virðingu fyrir fólki.
Ég hef alltaf notað þá samskiptaaðferð við fólk. Ég vinn eftir
mjög svipuðum aðferðum sem borgarstjóri og ég gerði þegar
ég vann við gerð Fóstbræðra- eða Vaktaþáttanna. Ég hef
ákveðið hlutverk, er í ákveðnu aðalhlutverki, en svo er fullt
af fólki að gera alls konar annað, margir búnir að fjárfesta
eða eiga annarra hagsmuna að gæta. Ef verkefnið gengur
vel munu allir græða. Ef það gengur illa munu einhverjir
tapa. Og líklega verður mér kennt um það, að því að ég er í
aðalhlutverki. Menn mega alveg gagnrýna þessa aðferð og
segja að hún sé ekki nógu góð. En þetta er mín aðferð og mér
finnst hún virka best.“
Jón segir þetta vera nútímalega stjórnunarhætti. „Það sem
við Íslendingar höfum liðið mjög fyrir, og verður svo augljóst
þegar við skoðum Rannsóknarskýrslu Alþingis, úttektarskýr-
sluna um Orkuveitu Reykjavíkur og fleiri þannig skýrslur, er
að fólk var alltaf í aðstæðum þar sem það var
jón gnarr um hörpu
„Forsendur þessa verkefnis brustu algjörlega
við efnahagshrunið og í því miðju stendur húsið
hálfklárað. Sú ákvörðun var tekin fyrir mína tíð
að ríki og borg sameinuðust um að klára það. Ég
hafði blendnar tilfinningar gagnvart því þá. Svo
þegar ég kynnti mér málið sá ég að það var ekkert
annað hægt að gera í stöðunni. Það skipti máli
að það næðist sátt um húsið. að þetta yrði ekki
einhver snobbhöll heldur hús alþýðunnar sem fólk
gæti komið inn í og verið stolt af. mér finnst það
hafa tekist og að fólk sé almennt mjög ánægt með
Hörpuna. Hún mun standa eftir okkar daga og er
þegar orðin eitt af helstu kennileitum reykjavíkur.
Það að láta húsið standa sem einhvers konar minn-
ismerki um hrunið er ömurleg og nöturleg tilhugsun
sem allir yrðu bara daprir af. auk þess var það metið
svo, á sínum tíma, að það yrði jafnvel dýrara að rífa
húsið en að klára það.“