Kjarninn - 23.01.2014, Blaðsíða 81

73/74 KjaFtÆði
hefði að gera við viðbótarlífeyrissparnað ofan á enga lífeyris-
sparnaðinn sem hann var með nú þegar. Ekki ég, ég gat ekki
sagt nei. Ég reyndi samt hið sígilda bragð: að biðja hann um
að hringja aftur seinna í þeirri von um að ég mundi ein-
hvern veginn gleymast, en þrautseigja þessa manns var með
ólíkindum. Hann hringdi og hringdi þangað til ég gat ekki
hummað þetta fram af mér lengur og ég neyddist til að mæla
mér mót við hann. Þar sem ég var í skólanum yfir daginn
endaði þetta með því að þessi maður hringdi í farsímann
minn, ég þurfti að afsaka mig úr enskutíma og fara út á
bílastæðið fyrir utan MH þar sem þunnhærður maður maður
með flóttalegt augnaráð bað mig um að
setjast í aftursætið á skítugri Toyota Corollu
eins og ég væri tálbeita í Kompásþætti.
Þarna sat ég, 18 ára og allslaus, að kvitta á
einhverja pappíra í þríriti. Svo keyrði þessi
lífeyrisníðingur í burtu og ég sat eftir, alveg
galtómur að innan.
Það tók mig mörg ár að eignast ein-
hverja peninga. Það var ekki með dugnaði
og eljusemi eða hugviti heldur með gömlu
aðferðinni: að verða fyrir strætisvagni og
fá miskabætur. Ég gleymi aldrei þegar ég
fór fyrst í bankann eftir það til þess að fá
fjármálaráðgjöf og þjónustufulltrúinn fletti mér upp, sá
greiðsluna frá VÍS, brosti, og sagði „Til hamingju!“ eins og
ég hefði unnið stóra plastávísun í einhverju bótalottói. Það
næsta sem hún sagði mér var að ég þyrfti að drífa mig í að
losa þessa peninga út af bankareikningnum og byrja að láta
hann vinna fyrir mig. Hún sagði „Sjóður 9. Lítil áhætta og
mikill ávinningur.“ Hún náði mér á hugmyndinni um að láta
peningana vinna fyrir mig þar sem ég hafði prufað að vinna
fyrir peningum og líkað það illa. Ég labbaði út úr bankanum
og var alveg óvart orðinn einhvers konar fjárfestir.
Spólum áfram um hálft ár og allt þetta fé var horfið. Taí-
lenska bahtið át íslensku krónurnar, restin af krónunum var
frosin í einhverjum peningamarkaðssjóði, Baltasar Kormákur
„Það er engin
lausn í sjón-
máli. Brandíska
trúðabyltingin er
ekki að koma til
að frelsa okkur
undan lýðræðinu
í faðm sósíó-
anarkismans [...]“