Kjarninn - 05.06.2014, Síða 84

03/03 kjaFtæði
Þingmálið er íslenska, lögmaður
Ég held reyndar að þessi náttúrulegi fýlusvipur minn gagnist
mér töluvert í starfi mínu sem lögmaður, því ætlast er til þess
að lögmenn séu alvarlegir og ekki er litið á dómþing sem
góðra vina fund. Ég gerði reyndar tilraun til að vera hress
þegar ég kom inn í réttarsal einn daginn og dómarinn spurði
mig hvort ég væri sá sem ég er. Ég brosti og svaraði „Jess!“ en
dómarinn ávítaði mig fyrir að tala ensku, af því að dómþing
í íslenskum réttarsölum eiga að fara fram á
íslensku. Síðan þá hef ég reynt að gera mitt
besta til að vera alvarlegur í réttarsalnum og
tala bara íslensku.
Þessi krafa sem er lögð á okkur um að
vera hress er að mörgu leyti skiljanleg,
því við viljum vita að það sé allt í góðu. Ég
segi hins vegar fyrir mitt leyti að mér líður
sjaldan jafnilla og þegar ég reyni að auka
ytri hressleika minn. Þá minnkar innri hressleiki minn að
sama skapi. Ég á mjög erfitt með að hlæja meira en ég vil
hlæja. Það að ég hlæ lítið er ekki merki um að mér þyki
eitthvað ekki skemmtilegt eða fyndið. Sýslumaður þyrfti að
halda svona leiðréttingarbók hressleika, þar sem hægt væri
að þinglýsa upplýsingum um hvað fólk er mikið hressara eða
fúlla en það lítur út fyrir að vera. Ef hún væri til, þá myndi ég
vilja láta þinglýsa því að ég er alltaf 20% hressari en ég lít út
fyrir að vera. En þangað til verður bara að láta orðið berast.
Ókei?
„Er það ekki
draumur sérhvers
manns að Francisca
hlaupi á eftir manni
skælbrosandi með
blómvönd á lofti?“