Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Blaðsíða 26

168
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
skelfingu. Þegar hann kom að grindun-
um við sakamannastúkuna, reyndi hann
að verja sig, en var sleginn í bakið svo
hann hnje niður í stól sinn.
Allir kviðdómendurhir voru í sætum
sínum, þegar dyrnar á herbergi þeirra
opnuðust og hinir tólf eiðsvörnu menn
gengu fram. í grafarþögn gengu þeir til
sætis, en 11 Sikileyingar horfðu á hin al-
varlegu andlit þeirra. Larubio var náföl-
ur af skelfingu. Hið einasta hljóð sem
heyrðist var hið vitfirringslega nöldur í
Normando. Maruffi sat kyr eins og hann
hefði verið höggvinn í stein, en þrátt fyr-
ir sjálfsstjórn hans, var hann þó náfölur.
Blake heyrði Bernie hvísla:
»Sjáðu! Þeir vita, að þeir eru dauða-
dæmdir menn!«
Það var steinhljóð í salnum meðan
dómarinn las upp skjalið, er formaður
kviðdómsins rjetti honum.
Áheyrendur höfðu allir staðið upp í
þegjandi eftirvæntingu og lögregluþjón-
arnir færðu sig nær föngunum.
Dómarinn rjetti skrifara sínum dóm-
inn, sem með hárri, skýrri röddu las:
»Celso Fakkri, Frank Normando, Sal-
vatore di Marco, Frank Garcia, Giordano
Bolla« — listinn yfir nöfn sakamannanna
virtist óendanlegur — »Gaspardo Creni,
Lorenco Cardoni, Cæsar Maruffi« —
hann þagnaði andartak og það var eins
og heil eilífð----»ekki sekir .
Andartak urðu allir mállausir af undr-
un, svo heyrðist reiðikurr í salnum ekki
hátt, en þó allsterkt, eins og menn tryðu
ekki skilningarvitum sínum. Neðan af
götunni heyrðist bergmál af reiðiópum.
Blake heyrði Bei'nie Dreux hlægja eins
og móðursjúka konu, en formæla á milli.
Hann sá einn kviðdómarann geispa og sá
hann brosa framan í Cressi-drenginn.
Hann sá Cæsar Maruffi snúa sjer að á-
heyrendunum og leita sín. Þegar augu
þeirra mættust, blossaði djöfulleg gleði
upp í andliti Sikileyingsins. Svo bar höf-
uð manna á milli og vinir Maruffi komu
til að óska honum til hamingju með úr-
slitin.
Blake fann sig borinn af fólksstraumn-
um, út í sólskinið. Dreux var rétt hjá
honum. Ömurleg þögn hvíldi yfir öllum.
Þeir höfðu verið vitni að því að rjettlætið
var myrt og skelfingin hafði heltekið
hjarta hvers manns.
XXIV. KAFLI.
Við líkneskjuna.
Tveim tímum eftir að kviðdómurinn
hafði birt dóm sinn, hjelt nefnd hinna 50
manna fund um um kvöldið stóð í blöð-
unum:
» B ö rgarafunchir !
Allir góðir borgarar eru beðnir að mæta
á morgun kl. 10 við Clay-líkneskjuna, til
þess að taka ákvörðun hvað gera -beri
frekar í Donelly-málinu«.
Áskorun þessi var undirrituð af öllum
nefndarmönnunum. Sýknunardómur á-
kærðu hafði vakið mikla eftirtekt, en á-
skorun þessi kom öllu í bál og brand. Það
var ekki um annað talað alt kvöldið.
Morguninn eftir birtu blöðin grein
eina sem hjet:
»VAKNIÐ!
»Borgarar í New-Orleans! Þegar morð
buga lög og rjett, þegar kviðdómi er mút-
að og glæpamenn sýknaðir, er tími til
kominn að þið grípið í taumana.
Hefjist handa, borgarar New-Orleans-
bæjar, vaknið!«
Og ennfremur:
»Borg vor er orðin skjól fyrir skálka,
ágætur dvalarstaður fyrir Sikileyiska
morðingja, sem myrða lögreglu vora og
múta dómurum vorum. Hvað lengi eigum
við að þola slíkt ?«
Bæjarbúar fyltust hinni mestu reiði.