Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Blaðsíða 30

)
172 j NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Hann getui- gert meira til þess en
nokkur annar; þeir mundu hlusta á haun.
Ef að Cæsar slyppi! Jeg skammast mín
fyrir að hafa elskað slíkan mann, en á
hinn bóginn er það hræðilegt, að hann
skuli verða drepinn einsog rotta í gildru.
Jeg bið, en jeg veit varla hvað jeg bið
um — hugsanir mínar þjóta gegnum
höfuð mjer í hrærigraut. Heyrir þú nokk-
uð inni frá bænum?«
»Nei, nei«.
»Það var andartaks þögn«.
»Þessi strætisvígi munu aftra þeim frá
að komast inn, enda þótt vinur vor aftri
þeim ekki.
»Jeg heyrði nokkur skot. Það er hræði-
legt þegar menn verða að villudýrum«.
»Það er orðið framorðið«, mælti Oli-
veta.
Aftur varð nokkur þögn og hlustuðu
þær með athygli til þess að vita hvað
gerðist við líkneskjuna. Á veggsvölum
einum sátu tvær feitar frúr og blöðruðu
saman og barn eitt ljek sjer niðri á göt-
unni og skellihló.
»Cæsar er lævís«, hrópaði Oliveta.
Honum ná þeir ekki auðveldlega. Hann
er líka hugrakkur. ó, Guð minn, hversu
jeg elskaði hann, og hvernig jeg hefi hat-
að hann!« Síðan hann hafði verið hand-
tekinn hafði hún þjáðst til skiftis af
'brennandi hefndarþorsta og nístandi
hræðslu við svik sín gegn þeim manni, er
hún hafði elskað af heilum hug.
»Þú getur þó ekki elskað hann ennþá?«
»Nei, jeg fyrirlít hann og ef hann
sleppur, mun hann vafalaust drepa mig.
Og þó óska jeg næstum því að svo fari«.
Hún fór að tauta við sjálfa sig. »Sjáðu!«
hrópaði hún svo alt í einu. Hvað er
þetta?«
Vagn einn kom á harða ferð. Hann
staðnæmdist fyrir framan dyr fangelsis-
ins og maður einn stökk út og fór að
berja á dyrnar til þess að komast inn.
Einhver talaði við hann gegnum op í dyr-
unum.
»Hvað segir hann?«
»Jeg heyri það ekki. Ef til vill kemur
hann til þess að segja að ekki sje — heil-
aga Guðs móðir! Heyrðu!«
Innan úr miðbænum heyrðist óljós
suða.
»Það er vagnskrölt í nærliggjandi
götu«, mælti Oliveta.
Hávaðinn hætti. Ungu stúlkumar biðu
í eftirvæntingu. Nú heyrðist hljóðið aft-
ur. Það var ekki um að villast. Það smá-
skýrðist þar til greina mátti mannamál
og heyi-a húrrahróp. Nær og nær barst
hljóðið. Nokkrir hlaupandi menn komu
fyrir horn eitt. ökumaðurinn leit um öxl
og sló í klárana.
Gatan neðan við ungu stúlkurnar var
hálffull af mönnum og bergmálaði af
fótataki þeirra og tali; úr öllum áttum
streymdu íbúar New Orleans að fangels-
inu.
»Sjerðu! Þeir eru vopnaðirk Fingur
Olivetu gripu um úlflið systurinnar.
»Svo sáu þær hina þögulu vopnuðu
menn, sem gengu saman fjórir og fjðrir.
Múgurinn rýmdi fyrir þeim með húrra-
hrópum og hávaða. Svo virtist sem þeir
vissu um ábyrgð sína. Þeir gengu alveg
undir veggsvölunum og í broddi fylking-
ar gekk Norvin Blake og Bernie Dreux,
ásamt tveim ókunnugum mönnum. Vitt-
oria horfði óttaslegin á þetta og þótt hún
hrópaði fullum hálsi, heyrði hún ekki til
sín í hávaðanum. Oliveta lafði í henni
hálfsturluð af hræðslu.
Hinir vopnuðu menn gengu að aðal-
innganginum og einn þeirra barði á
hurðina með skammbyssu sinni. Múgur-
inn, sem óttaðist, að skotið yrði innan frá
þokaði sjer undan.
Eftir skipun eins foringjanna, mynd-
aði hluti liðsins hálfhring um fangelsið,
en aðalliðið hjelt áfram árásum sínum á