Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Blaðsíða 34

176
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Iðrastu þess?«
»Nei, alls ekki. Jeg er bara hissa á
sjálfum mjer«.
»Allir eru hissa á þjer«, mælti Blake
brosandi, »þú virðist hafa breytst eigi
svo lítið upp á síðkastið«.
Og það var í raun og veru sjáanleg
breyting á Dreux. Þróttur sá og tign, sem
hafði hjúpað hann, er hann talaði fyrir
múginum, lýsti enn af honum.
»Jeg er nýorðinn myndugur«, mælti
hann með sýnilegri ánægju. »í fyrsta
skifti er mjer nú ljóst að jeg er frjáls,
leystur og 21 ársgamall. Jegætlaaðhætta
slæpingsskap og fara að gera eitthvað«.
»Hvað til dæmis?«
»Nú fyrst og fremst ætla jeg að gift-
ast Felicité, svo getur verið, að einhver
vina minna geti útvegað mjer eitthvað að
gera«.
»Jeg skal láta þig hafa nóg að starfa«,
mælti Blake.
»Þakka þjer fyrir — en jeg ætla held-
ur að byrja annarstaðar fyrst. Jeg vil
komast áfram af eigin mætti og verðleik-
um, skilur þú. Jeg hefi nógu lengi —«
»Bernie!« tók Blake alvarlega fram í,
»jeg er hræddur um, að jeg geti ekki
giftst Myru Nell«.
»Þú heldur, að hún vilji þig ekki? Hún
hefir líka hegðað sjer undarlega síðustu
dagana«.
Norvin slapp við frekari skýringar, því
ungfrúin kom sjálf inn í þessu. Ungfrú
Warren virtist nú loks í fyrsta skifti
hafa mist lífsgleði sína, hún var í sýni-
legum bobba og þegar hún sá bróður
sinn, varð hún enn vandræðalegri.
»Við — jeg kom hingað andartak«,
sagði hún og virtist vera á förum.
»Elsku barnið mitt«, sagði Bernie, »við
Norvin vorum rjett núna að ræða um trú-
lofun þína«.
Ungfrú Warren stundi og fölnaði, svo
spurði hún stamandi:
»Þykir þjer mjög vænt um mig, Nor-
vin ?«
»Auðvitað«.
»Þarna getur þú sjeð«, Bernie kinkaði
kolli mjög ánægjulega.
»Já, en —! Jeg — jeg get ekki giftst
þjer«, glopraðist út úr ungfrú Warren.
»Hvað?« Blake reyndi að leyna fögn-
uði sínum.
Bernie roðnaði af reiði. »Vertu ekki
svona heimsk. Hefir hann ekki nýsagt,
að hann elskaði þig? Og vertu ekki svona
hrædd. Við ætlum ekki að jeta þig«.
»Jeg get ekki giftst honum«, sagði hún
aftur.
»Því þá ekki?«
»Af því jeg er þegar gift! Svona! ó!
hvað Ijetti á mjer. Jeg hefi ætlað að segja
ykkur þetta allan mánuðinn«.
Dreux glápti. »Myra Nell! Þú ert vit-
stola!«
Hún kinkaði kolli og sneri sjer að
Blake.
»Gerðu svo vel og dreptu mig ekki. Jeg
gat ekkert að þessu gert.
»Já, en veslings, litla, hrædda barní
Mjer þykir sannarlega vænt um«, mælti
Blake.
»Þykir þjer þá ekkert vænt um mig?«
spurði hún, »eða er það aðeins til að
leyna örvæntingu þinni, að þú segir
þetta?«
»Alls ekki. Jeg er glaður meðan þú ert
það«.
»Og þú ert ekki reiðui', vitstola af sorg,
beygður —-? Jeg hefi aldrei vitað annað
eins! Jeg er bálvond. Jeg hljóp burtu af
því að jeg var hrædd við þig og jeg hefi
alls ekki sjeð manninn minn síðan við
giftumst — aldrei. Asninn þinn!«
»Bernie hafði smám saman náð málinu
og hrópaði ævareiður:
»Hver er fanturinn? «
Það var barið feimnislega á dyrnar.-