Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Blaðsíða 22

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hann op hnyldaði brýrnar — »en hans
tími er ekki kominn enn«. »Tíminn er nú
kominn fyrir ckkui til að fara að koraast
í rúmin«, sagði eg brosandi. — »Búið þér
hérna?« »í nóíl. sef eg undir þessu þaki.
Á morgun mun eg tala til íbúa þessarar
borgark svaraði hann. »Þá er eg ekki. ó-
hiæddur um, að þér sofið á öðrum óþægi-
iegri stað næstu nótt«, sagði eg um ieið
og eg bauð lionum góða nótt og gekk til
dyranna. En hann hljóp á eftir mer og
hrópaði: »Gæi tu þess, að frestur sá,' sem
þér er gci'im.., er skammur!« og eg efast
um að eg hefði sloppið frá honum mtð
góðu móti, ef Dairell hefði ekki komið
inn í sömu andránni. Til undrunar fyrir
mig virtust þeir bera kensl hver á annan,
því Darrell hló háðslega og sagöi: Eruð
þér hér þá enn, mr. Tate? Svo þér hafið
ekki ofurselt þessa syndugu borg for-
lögum sínum ennþá?« »Hún bíður sinna
forlaga, eins og vantrú þín bíður sinna«,
svaraði trúboðinn hátíðlega. Darrell ypti
öxlum: »Vantrú mín verður að sjá um
sig sjálf,« sagði hann. En þegar hann sá
að eg leit spyrjandi á hann, bætti hann
við og brosti: »Mr. Tate er ekki ánægður
með mig, vegna þess að eg hefi gömlu
trúna,.« Mér varð hálf ónotalega við, því
eg mintist þess, sem eg hafði sagt um
trúarbrögðin í kæruleysi á leiðinni til
borgarinnar. — »Eg vissi ekki að þér
væruð... væruð meðlimur gömlu kirlcj-
unnar,« stamaði eg. — »En er það satt?«
»Já, það er satt,« sagði hann blátt áfram.
»Já, og herra þinn líka — er ekki svo?«
hrópaði Tate. »Mér þætti vænt um, að
þér gættuð tungu yðar lítið eitt, þegar
þér talið um Arlington lávarð,« sagði
Darrell kuldalega. »Þér vitið vel, að hánn
hefir ekki hina rómversku trú, en er
meðlimur kirkju landsins«. »Svo — er
hann það?« sagði Tate önugur. En nú
varð Darrell alt í einu fok reiður. »Nú
er nóg komið af þessu,« sagði hann. »Þér
gerið áreiðanlega bezt í að hypja yður
strax — eg hefi margt, sem eg þarf að
ræða við vin minn hérna, og mér þætti
því værit um, ef þér gætuð séð okkur í
friði!« Phineas Tate kom með engar
mótbárur. Hann greip Bíblíu sína og rix-
aði út.
»Þetta er ljóti maðurinn,« mælti
Darrell ergilegur, »það líður varla á
löngu, áður en hann kemst undir manna
hendur.... En hvað eg vildi nú segja. —•
Jú, eg er búinn að semja fyrir yður við
Carford lávarð.«
En það var ekki um deilu mína við
Carford, sem mig langaði til að tala. Eg
settisa hjá honum við borðið, lagði hend-
ina á öxl hans og spurði blátt áfram: »Er
það satt?« hann horfði ástúðlega á mig
og svaraði hægt: »Já, það er satt. Mér
datt það strax í hug, þegar eg heyrði
yður nefna Cydariu. Cydaria var hlut-
verk það, sem fyrst vann henni almenn-
ings hylli hér í borginni — og það í sam-
bandi við lýsingu yðar, lét mig ekki vera
í neinum vafa. Samt vonaði eg í það
lengsta, að það væri ekki eins og eg ótt-
aðist — eða að hægt yrði að halda því
leyndu. En það lítur helzt út fyrir, að
hún hafi ekki haft vit á að þegja yfir
því og afleiðingan er, að þér hafið lent í
þessari óhræsis deilu — og það við fræg-
an skilmingamánn«. »Mér er svo hjartan-
lega sama um bæði hann og sjálfa deil-
una. ..« byrjaði eg. »En það er verra í
efni, en þér vitið ennþá: Carford er eng-
inn annar en sá aðalsmaður, sem eg átti
við, þegar eg sagði yður, að mistress Bar-
bara Quinton mundi vera í þann veginn
að lofast — og hann er kær vinur föður
hennar«.
Það var engu líkara en að allar óheilla-
nornir hefðu tekið sig saman á móti mér.
En samt hafði löngun mín til að vita
meira um Cydariu ekki minkað. Eg gat
ennþá naumast trúað að það væri satt,