Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 17

Nýtt S. O. S. 1.7
inn og horfir með samiið á þessa fallegu,
fölleitu stúlku.
„Nei, f(ilk í okkar sporum má ekki láta
hræðsluna ná valdi á sér, er ekki svo?"
svarar stúlkan festulega.
„Rétt er það. Sá sem er hræddur tekur
veikina strax.“
Monturiol la?knir klappar hughreyst-
andi á herðar stúlkunni. „Mín meginregla
er, að lineðast aldrei. — Þér verðið að hafa
til meiri saltupplausn," bætti hann við.
Ines horfir á lækninn með örvilnunar-
svip. „Ég hef rétt í þessu tekið það síð-
asta sem til var af henni úr skipsapótek-
inu."
Lækninum hrjóta ófögur blótsyrði af
vörum.
Allt í einu hallast skipið mjög, réttir
sig að nýju, en tekur þá hliðarveltu ;i hinn
veginn.
Stormur er í aðsigi, stormur sem brátt
skellur yfir þetta skip óhamingjunnar með
\a\andi þunga. Fyrstu brotsjóirnir taka að
brotna á „Urtiguay" innan stundar. Old-
urnar \ erða hærri og geigvænlegri. Menn-
irnir í brúnni verða að halda sér. Um loft-
rastingaropin, sem ná neðan úr danssaln-
um á bátaþiljur heyrist, þrátt lyrir hávað-
ann, hræðsluóp sjúklinganna, sem enn
hafa orku til að gefa óttanum útrás.
Vfir framlyftingu kastast bóma fram og
aftur. \fega skipstjóri skipaði þriðja stýri-
manni að fara fram á með þrjá háseta og
festa bómuna. Þeir verða að fara um dans-
salinn til að komast framá, því ógerlegt
er að fara um þilfarið. Þar niðri er ægi-
legt um að litast. SjúkHngarnir geta ekki
haldið sér í neitt, dýnurnar, sem þeir
liggja ;i, renna til og frá og saman í eina
kös. Sumir hinna sjúku æpa af ótta og
kvölunr. En flestir eru svo máttfarnir, að
þeim er horfin allur viljakraftur og veltast
um eins og reköld. Monturiol læknir hef-
ur aldrei fyrr horft upp á önnur eins ó-
sköp.
Loks koma nokkrir þjónar til lijálpar.
Systir Ines segir fyrir um, hvað gera skuli.
Langir naglar eru reknir gegn um dýn-
urnar niðttr í livítþvegið tíglagólf dans-
salarins. Þriðji stýrimaður hefur nú fest
bómuna ásamt mönnum sínum. Hann og
lélagar hans kjósa að fara eftir þilfarinu
til baka. Þeir vilja heldur eiga á hættu að
brotsjóir hvirfilvindsins nái þeim, heldur
en að ganga gegn um vítið niðri í salnum.
Þeir sjá varla faðmslengd frá sér, því æð-
andi sælöðrið hylur allt skipið.
I-.n „Uruguay" er þrátt fyrir allt gott
skip. Það heldur sitt strik, klýfur sjóinn,
kraftmikið og tígullegt. Eins og það vissi,
að dagar þess væru ekki allir, enda þótt
dauðinn Iægi í leyni. En þetta skip átti
ekki aðeins eftir að berjast gegn stórsjóum
og hvirfilvindi, heldur einnig grimmum
(irlögum, er virtust vera forlög þess og eða
álög.
Þegar „Uruguay" lá á höfninni í Las
Palmas átta dögum síðar, blakti merkið
„Q" á framsiglu þess, gula sóttvarnarflagg-
ið!
\'cga skipstjóri horfir í sjónauka sinn og
sér röð vagna á hafnargötunni og á hliðar
þeirra glampar á Rauða-Kross merkið í
sólskininu. Framan við vagnana standa
litlir, svartir hestar.
Meðal hinna sjúku manna, sem nú eru
bornir á sjúkrabörum niður landgöngu-