Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 26

2(i Nýtt S. O. S.
Stundarfjórðungi síðar stendur Hurta-
do aftur í brúnni. „Uruguay“ lætur nú
að stjórn og er snúið upp í storminn.
En allt í einu stöðvast skrúfur skipsins.
Hurtado hleypur að talpípunni samkvæmt
bendingu skipstjórans: „Senor Machado
vill tafarlaust fá að \ ita, hvers vegna skip-
ið stöðvaðist!“
„Sjórinn er kominn inn í katlana. J>etta
er enginn kafbátur!"
„Lítið sjálfur eftir hvernig þetta er
þarna niðri,“ skipar Machado. „Loftvogin
er að falla. Við erum eins og vængbrot-
inn fugl. Við komumst ekkert áfram með
steypt í lekagöt í þessum stórsjó. \'ið verð-
um að Jneyta um stefnu. Stefna aftur á
Cadiz! Þar látum við gera við skemmd-
irnar."
Fimm dögum síðar varpaði „Uruguay"
akkerum á höfninni í Cadiz. Yfirvöldin
spyrja ekki margs. Þrír kyndarar og einn
véístjóri eru illa meiddir. Þegar steypan
er losuð úr framskipinu, finnst þar einn
maður örendur. Það er skipasmiðurinn, er
þar var að verki, er milliþilið var gert
vatnsþétt.
Frá Senor March kom svohl jóðandi sím-
skeyti: „I.osið farminn og farið í slipp.
Látið gera við skemmdirnar. Látið vinna
tvöfaldan vinnutíma. Nýr samningur við
Baltimore —“
1917. Heimsstyrjöldin í algleymingi.
„Farðu ekki aftur, Juan!“ bað ínes
mann sinn með tárin í augunum. „Mig
hefur dreymt hræðilega í nótt —“
„F.n góða mín!“ Hurtado strýkur liöfuð
konu sinnar. Hann talar í lágum hljóð-
um því litlu börnin sofa enn. „Þetta seg-
ir þú alltaf. í stríði fær maðtir stundum
að reyna sitt at' hverju. „Uruguay“ hefur
líka reynt sitt af hverju og staðist hverja
raun. Líttu á lallega húsið okkar og
blómstrandi garðinn! Heldurðu, að við
hefðum getað þetta, ef ég itefði ekki far-
ið til sjós. Nú, þegar ég sé um hleðsluna
líka, fæ ég ekki aðeins margfalt kaup,
hcldur líka aukaþóknun. Sex sinnum höf-
um við komið til Baltimore og flutt stríðs-
varning til Southhampton, og aldrei séð
einn einasta kafbát! Hugsaðu þér sjómenn
hinna stríðandi þjóða. Verra er þeirra
hlutskipti."
ínes laut Jicifði. Hún veit, að maðurinn
hennar ltefur rétt að mæla. En samt hugs-
ar hún stöðugt um þetta skip, sem böl-
lxenir munu ef til vill hrína á — einlivern
tíma. Hún snýr sér undan og þerrar tár-
in. S\o lætur hún niður í tcisku manns
síns. Avallt, þegar „Uruguay" var í brezkri
skipasmíðastöð vegna viðgerðar fór Juan
heim með lestinni um París.
„í þetta skipti verðum við ekki lengi."
huggar liann hana. „\rið förum með skot-
færi til Genúa. Þá fer „Uruguay” til alls-
lierjarviðgerðar í Cartagena. Þú kemur
með börnin þangað. Maclrado liefur lofað
mér því, að ég verði fyrsti stýrimaður að
þessari ferð lokinni. Þú veizt, hvað jiað
þýðir fyrir okkur!“
Sex vikum seinna leggur „Uruguay"
upp í ferð til Bandaríkjanna. Sólin skín
glatt, yndislegt veður og allir glaðir í anda,
ekki sízt vegna þess, að nú er útilokað
að brjóta þýzka hafnbannið. Senor ern-
andez Marcli gerir því enn samning um
Jrandaríska bannvöru til brezkra hafna
eða til Genúa. Flutningagjöldin hafa stig-
ið geypilega. Hvað það gildir fyrir „Uru-
guay“ að flytja hergögn yfir Atlantshafið,
veit bara Senor Marclr einn. F.n stríð er
stríð, og hvert smáskot í skiprúmi er gulls
í gildi.
IJm borð í „Uruguay" eru allir í lrezta