Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 35

Nýtt S. O. S. 35
„Hefi þaiV eitir áreiðanlegmn heimild-
inn, Luailaniu sökkt. Ættiið aiturkaila lar-
ið strax.“ Haun skeytti þessu heldur ekki.
Ein tigin fjölskylda, Paul Crompton.
kona hans og sex börn þeirra, fékk skeyti.
Paul Crompton, lnívaxinn, luralegur Pneti,
hafði verið búsettur í Philadelphia, en var
nú að fara lil Englands til dvalar um ó-
ákeðinn tíma.
Synirnir fjórir og dæturnar t\ær \oru
á aldrinum 17 ára ti! 9 mánaða. Elztur
var Stephen, yngstur Pétur litli. Ferðalög
voru engin nýjung fyrir jjau. Faðir Jreirra
var forstjóri Booth-eimskipafélagsins, h. f„
liann ferðaðist um allaii lieim í viðskijrta-
erindum. Stephen var t. d. fæddur í Vladi-
vostok, Alberta’ 13 ára, í Suður-Ameríku.
Cromptons-fjölskyldan var gott dæmi
])ess, að skipið bar mjög svip vöggustofu
í þessari ferð. Með Jrví voru 129 börn, þar
af 39 reifabörn, sem orguðu, hjöluðu og
skoðuðu fingurna á sér.
Það var eins og starfsmenn Cunard-
línunnar höfðu oft sagt, að öruggasta og
skjótasta ferðin yfir Atlantshafið var með
Lusitaniu —• einkum ef í hlut áttu mæð-
ur og bcirn jæirra, sem Jmrftu að komast
ferða sinna í skyndi. Vissulega var hún
Jxægilegust.
A skipinu var séð fyrir öllum þörfum,
svo sem hver maður, sem kom um borð,
gat séð. Það var ekki aðeins búið vöggu-
stofu, borðstofu fyrir börn, sjúkrastofu
með læknum og hjúkrunarkonum, helclur
einnig öðrum furðulegum nýjungum:
lyftum, byrgjum fyrir liunda og kvikindi.
sem þurftu að ferðast á sjó, talsíma og raf-
magnsljósum, herbergjum fyrir þernur
og herbergisjrjóna’ hvelfdum göngum,
ljósastikúm, mahogny á veggjum, legu-
bekkjum klæddum clamaski, dóriskum
súlum, opnum eldstóm, ruggustólum.
I imicr skipsljóri á stjórnpalli.
„garðstólum“, pálmatrjám í pottum, og
allt féll þetta vel inn í svipmót skipsins.
Alveg sérstaklega voru eigendur Lusitan-
iu himinlifandi yfir því, að skipið „gæti
ekki sokkið“. Tvcit'aldur botn og vatnsþétt
skilrúm virtust ntegileg sönnun Jress.
Samt lá í loftinu þefurinn af tjörguðu
þilfari og köðlum, málningu, vélaolíu og
leiti, kolareyk, — vatnið rann Jrrotlaust út
um gatið á síðunni og saltþefurinn frá
hafinu hvíslaði hljótt- að þetta væri nú
bara skip.
En skipið var vissulega mjög óvenjulegt,
enda völdu Jrað að fararkosti óvenjulegir
farþegar. Einn slíkur lenti i höndum
fréttamannanna, Jtar sem hann var kom-
inn inn í þægilegan klefa sinn bakborðs-
megin á B-Jrilfari og japlaði á epli, um
leið og hann lét eftirfarandi frá sér fara: