Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 22

22 Xvtt S. O. S.
Loks verðnr allt kyrrt. F.lrir sfutta stund
ter titringur um skipið. „\’ið erum farin
af stað aftur," kallar ínes.
Kyndararnir koma nú með tvo menn
illa sterða. „Niðri liggja tveir dauðir,"
segja þeir, er ínes býst til að hreins sár
þeirra. „Níu menn hafa verið settir í
bönd. Hinir hafa gert verkfall. Þetta var
rangt af félögum okkar. Þeir hefðu átt að
bíða, þar til við komum til hafnar."
Að fimrn dögum liðnum náði „Uru-
guay" höfn í Permambuco. Marglit
merkjaflögg blakta \ ið rá skipsins.
„Uppreisn! Við óskum lögregluaðstoð-
ar!“ tilkynna flöggin samkvæmt alþjóða
inerkjaskrá.
Og lögreglan kennir um borð — fjórir
lemparar, þrír kyndarar og tveir vélstjór-
ar eru fluttir í land í hlekkjum. Meðal
þeirra er einn Spánverji. Einn fanganna
snéri sér við í stórbátnum, er flntti upp-
reisnarmennina í land og skók hnefana
ógnandi að skipinu og formælti ógurlega.
F.n „Uruguay“ heyrir engar bölbænir.
Og áhöfn þess heldur ekki, því í sömti
andrá er eimpípa skipsins þeytt. F.ins og
ógnandi, dimmt og hryllilegt öskur.
„Uruguay" heldur af stað, áfram á ör-
lagabraut sinni. Yfir höfin til fjarlægra
landa. Ógnþrungnir viðburðir bíða þessa
skips.
Skip, er liggur aðgerðalaust, ryðgar. Ut-
gerðarfélag „Uruguay“s komst í greiðslu-
þrot. Stórt og velþekkt útgerðarfélag hef-
ur yfirtekið nokkur skipanna. En ekki
„Uruguay". „Við komum ekki nálægt slík-
um óhappakláf," sögðu forsvarsmenn fé-
lagsins.
Árið 1 () 16. Um tveggja ára skeið hefur
geisað heimsstyrjöld. í samfellt þrjú ár
hefur „Uruguay" legið í skipa-„kirkjugarð
inum" í Barcelona. Milli gamalla tréskipa
og allskonar skipsflaka. F.n nú er vand-
ræðaástand vegna skipaskorts, og þá eru
allar fleytur settar af stað, sem einhvern
tíma hafa komizt lengd sína á söltum sjó.
Það er kaldur ma: zdagur; \indurinn,
sem stendur af Lionflóanum er ískaldur
o'v \ erður biátt að stormi yfir Miðjarðar-
hafinu. Litli vélbáturinn, sem fer út á
ytri höfnina þar sem gömlu kláfarnir
liggja, á fullerfitt með að komast leiðar
sinnar á ygldum flóanum við Montjuich-
klettinn.
Nokkrir heiramenn kiífa jmnglamalega
upp skipsstiga „Uruguay“s og upp á þil-
far. Sumir þeirra hverfa undir þiljur. Þeir
berja með hömrum sínum ryðgaða súð
skipsins.
„Mestu máli skiptir, að við berjum ekki
göt á plöturnar,“ mælti einn þeirra. Hann
veit, hvers krafi’/t er í dag. Nú verður að
nota hverja smálest. F.kkert skip er svo
aumlega á sig komið, að það sé ekki nógu
góð bráð handa þýzkum kafbátum, sem
liggja einhvers staðar í leyni. Áhöfnin er
aukaatriði. Maður kemur manns í stað, en
skip ekki á þessum tímum.
Hér hefur líka sitthvað verið undirbúið.
Mennirnir, sem taka skipið á leigu, veita
því ekki athygli, að gólfplöturnar í véla-
salnum eru þaktar með þurru, nýju sagi.
Og þeir taka heldur ekki eftir því, að í
fótspor þeirra í saginu sítlar vatn. „Það
er bara rigningarvatn. Það hefur rignt í
nótt,“ segir einhver, sem þó hefur tekið
eftir þessu.
Seinna koma herramenn þessir í við-
hafnarsal" skipstjórans. Nokkrar rottur
leggja á flótta hið skjótasta. Spegillinn yf-
ir breiða legubekknum, er allur sprung-
inn. Gluggatjöldum hefur verið stolið
fyrir löngu, skrifborðið hefur verið brot-