Nýtt S.O.S. - 01.01.1959, Blaðsíða 10

io Nvtt S. O. S.
VEIÐIMAÐURINN.
Um þetta allt saman hugsar Ray Ros-
en, skipstjóri, meðan hann fylgist af at-
hygli og ákafa með hreyfingum þessa ó-
kunna skips.
Jú, skipið snýr nú frá, heldur út á opið
haf.
Þá kemur ný fyrirskipun: „Ný stefna
austur-norðaustur til norðurs".
Joe Lane lætur ljúflega að stjórn, stefn-
ir nú í áttina til Florida, burt frá Loui-
siana og óþekkta skipinu.
Andy Ladd gnístir tönnum af reiði og
I?en Cliff er í illu skapi undir niðri, en
lætur ekki á neinu bera. Fyrirliði stór-
skotaliðsins, Isaal I.oges, er ekki heldur
neitt blíður ásvipinn. Hann er það raun-
ar sjaldan, því hann er Texas-búi og
skammast miskunnarlaust við Yankana,
norðurríkjamennina, en þaðan er nær öll
áhöfnin. Hjarta hans slær með Suðurríkj-
unum og hann reynir ekkert að leyna því.
En hann hefur hins vegar enga samúð með
þrælasölum, og það er enn minna leynd-
armál. Hann hatar þá eins og allir heið-
arlegir sjómenn.
„Kveikið ljósin! “ skipar skipstjórinn.
Maður hleypur til og tendrar siglingaljós-
in. Enn fylgist skipstjórinn með háttlagi
ókunna skipsins í sjónaukanum.
Er Joe Lane hafði breytt stefnunni er
skipið næstum þvert út frá tollskipinu,
með stefnu á opið haf, en Joe Lane held-
ur nú skáhallt til strandarinnar.
Tunglsskinið mun vara aðeins nokkrar
mínútur enn. Þá verður um hríð koldimm
nótt, einskonar undanfari dagsins.
Foringjarnir standa á afturþiljum um
stund og stara út í myrka nóttina, þangað
Sem ókunna skipið var, sem nú er horfið'
sjónum þeirra.
„Látið frívaktina leggjast til svefns, Mr.
Cliff! “ urrar skipstjórinn.
„Já, Sir“, samþykkir Cliff og ber liend-
ina upp að sjóhattinum.
Skipstjórinn hættir nú að beina athygl-
inni að ókunna skipinu, enda sést það ekki
lengur. Hann gengur út úr stjórnklefan-
um.
„Og nú, herrar mínir,“ Ray Rosen bein-
ir máli sínu til allra viðstaddra yfirmanna,.
„gjörið svo vel að koma inn í stýrishúsið.“
Hann snerist á hæli og gekk á undan
inn í hið litla stýrishús skonnortunnar.
„Nú,“ Jacky Cóogan, hásetinn við stýr-
ið glotti til bátsmannsins, hans Jim Spil-
lane, sem stendur við hlið hans. „Nú lík-
ar mér lífið. Eftir nokkrar klukkustundir
erum við tilbúnir og hver maður á sínum
stað. Sá gamli með veiðinefið sitt er nú
að brugga smyglurunum einhver launráð.“
„Haltu kjafti! “ hreytir bátsmaðurinn út
úr sér. Hann er þreytulegur á svipinn ogy
lítur út undan sér á kompásinn. Dauf
ljósglætan frá honum varpar ofurlítilli
birtu á andlit þeirra félaga, „reyndu held-
ur að bera þig að halda stefnunni!“
Jacky Coogan yppti öxlum glottandi,
spýtti hraustlega út á hléborða og lætur
stýrishjólið renna hratt um sigggróna lóf-
ana unz Joe Lane er aftur á nákvæm-
lega fyrirskipaðri stefnu.
Skipstjórinn og menn hans hafa á með-
an safnazt saman í kortaklefanum, sem er
alltof þröngur og þeir horfa allir á kortið,
sem sýnir svæðið djúpt norður af Mexi-
kóflóanum.
Ray Rosen heldur á sirkli í hendinni
og bendir á stað á kortinu ekki langt frá:
New Orleans.