Nýtt S.O.S. - 01.01.1959, Blaðsíða 16

i6 Nýtt S. O. S.
Galveston. Hvert jiað flutningaskip, sem
lenti inn á Jjetta svæði, var neytt til að
greiða ævintýralega háan skatt til sjóræn-
ingjanna.
Ög vei jieim skipstjóra, sem veigraði sér
við að greiða skattinn. Það jafngilti sjálfs-
morði. E1 Lobo og menn lians lögðu ekki
í vana sinn að standa í orðaskaki. í skipt-
um við hann gilti í rauninni ekkert nema
peningarnir og vopnin.
Mexikoríki gerði ekkert til j^ess að ráða
niðurlögum sjóræningjanna eða hnekkja
veldi þeirra. Bandaríkin sendu hins vegar
þrjár freigátur á þetta svæði, sem sökktu
nokkrum sjóræningjaskipum, tóku önnur
herskildi, en sjóræningjarnir sjálfir voru
hengdir á rárenda. En það var hægara
sagt en gert að reisa rönd við þessum ó-
fögnuði, því menn E1 Labos ráku full-
komna fréttaþjónustu. Þegar hætta var á
ferSum biðu því skipin í Zona libre unz
herskipin voru horfin af hættusvæðinu.
Hálfu ári seinna hafði E1 Labo gleymt
öllum aðvörunum og varð uppivöðslusam-
ari en nokkru sinni fyrr. Hann gætti jiess
þó, að forðast landhelgina, jíví hann hafði
illan bifur á gæzluskipunum. En E1 Labo
hafði enn ekki komizt í kynni við hinar
nýju vel vopnuðu skonnortur stjórnarinn-
ar. En hann átti eftir að komast í kynni
við þær. Sumarið 1853 fengu gæzluskipin
Joe Lane og „Sinclair“ skipun um, að upp-
ræta E1 Labo-hneykslið, alveg sama með
hvaða hætti jaað yrði framkvæmt.
Það var skipun beint frá Washington,
skipun með óvenjulegu umboði.
Tveim tollgæzluskútum var nú falið
verk, sem þrem freigátum hafði fram að
þessu reynzt ofvaxið.
„Og þeim heppnaðist það, já, fjandinn
fjarri mér,“ hugsaði Andy Ladd, sokkinn
niður í gamlar minningar. Hann glotti á-
nægjulega.
Þeir koniu til Galveston í Texas og Ray
Rosen skipstjóri lét háseta sína segja frá
því í liafnarknæpunum, að skip þeirra
væru hætt allri tollgæzlu. Stjórnin hefði
selt þau útgerðarfélagi í New Orleans, og
útgerðin ætlaði að senda þau með verð-
mætan farm til Veracruz. En skipunum
hefði hins vegar ekki verið breytt til þess,
að blekkja sjóræningjana, sem Jaá mundu
ekki þora að nálgast jiau. Næstu þrjá daga
voru hásetarnir að rogast með kassavöru
um borð í skipin og var þeim staflað á
þilfarið svo Jætta varð hið mesta háfermi.
Þann 18. júní lét svo Joe Lane tir höfn,
að sögn, og ferðinni heitið til Veracruz.
Á næsta flóði, tólf klukkustundum síðar,
lét „Sinclair Lewis“ úr höfn með sams-
konar þilfarsvarning og Joe Lane, er var
kominn 50 mílur áleiðis. En þegar skipiu
voru komin úr landsýn hófst sama vinn-
an um borð í báðum. Öllum hinum leynd-
ardómsfulla kassavarningi var kastað út-
byrðis. Og sjá, kassarnir flutu á sjónum.
Það höfðu sem sagt veríð tómir kassar,
sem hásetarnir fluttu um borð í tollskút-
urnar.
Þann 21. júní um kvöldið hélt Joe
Lane suður á bóginn, og Sinclair Lewis
hafði samkvæmt áætlun siglt það langt
frá landi, að ekki sást til ferða hans, en
j)ó höfðu bæði skipin haft merkjasam-
band sín á milli. Það kom brátt í ljós,
að „E1 Lobo del Mare“ hafði fallið á
bragði Rosens skipstjóra. Um nóttina
felldi Joe Lane seglín og varpaði akker-
um eins og hvert annað strandsiglinga-
skip mundi gert Iiafa. Og nokkru áður
en myrkrið skall á tilkynnti varðliðið í
landi, að nokkrar skútur og stór hópur
árabáta hefði lagt frá landi- E1 Lobo var