Nýtt S.O.S. - 01.01.1959, Blaðsíða 15

Nýtt S. O. S. 15
um frá vaktmönnum í stafni og skut, en
þá sér hann enn einu sinni til raanna-
ferða í stýrishúsið. Skipstjórinn situr nú
ekki lengur með sjókortið fyrir framan
sig. Hann hefur lagt sig á harðan trébekk-
inn í kortaklefanum og sefur.
Andy Lackl gengur til hásetans við stýr-
ið, lítur á kompásinn, athugar því næst
vindstöðuna. Hann hefur lygnt nokkuð.
En ágætur byr fyrir hraðsiglt skip eigi að
síður.
Tilbúnir að venda!“ hrópar stýrimaður-
inn, langdreginni, kraftmikilli röddu. Og
nú færist heldur en ekki líf í tuskurnar.
Hratt fótatak um þilfarið, og menn
skunda hver á sinn stað.
„Tilbúnir að venda!“ er enn kallað. Há-
•setarnir eru tilbúnir við skautahornin,
■dragreipi og hliðarstög.
Næsta skipun er til hásetans við stýrið.
„Kulborði við, sonur sæll (koindu
henni gegnum vindinn).“
„Yes, Sir, yes, Sir!“
Stýrishjólið rennur um greipar sjó-
mannsins, Joe Lane snýr á stjórnborðs-
síðu, tekur þvert vindinn, þá hart að
framan. Og Joe Lane siglir vestlæga
stefnu til strandar.
Þeir fá nú vindinn meira á hlið og ferð-
in eykst að mun.
Stýrimaðurinn lítur á kompásinn rétt
sem snöggvast, merkiflagg og seglaútbún-
að. Jú, Joe I.ane liggur rétt á sinni nýju
stefnu.
Mr. Ladd er ánægður. Nú er allt klapp-
að og klárt fyrst um sinn. Seglin eru þan-
in, hvergi slapandi kaðalspottar, engin
mistök, verkið unnið af snarræði og kunn-
áttu.
Sjómennirnir í strandvarnarliðinu ertt
verkum sínum vaxnir og það vel.
„Aðeins þeir beztu eru nógu góðir,“
sagði Alexander Hamilton, er í upphafi
réði mestu um áhafnir á skipin. Og hann
kastaði ekki höndunum til verka sinna;
l)únaður skipanna og áhafnir reyndust vel.
Þó var það svo, að Alexander Hamilton
steig aldrei fæti sínum á þilfar neinnar
tollskútu.
Hugur fyrsta stýrimanns hvarflar til
þess tíma, er þeir félagar áttu í höggi við
sjóræningjana á Mexikóflóanum árið 1853.
Aldrei mundi honum úr minni líða sá at-
burður. Það var einmitt árið, sem örlög
sjúræningjanna á þessum slóðum voru
endanlega ráðin.
„E1 Lobo del Mare“, sæúlfurinn var
liann kallaður, sjóræninginn frá Mata-
moros. Raunar vissu menn varla livað
hann hét réttu nafni, en lians rétta nafn
mun liafa verið Hoe. F.n menn vissu Iivað
])að hét að hitta hann á hafinu, en gátu
ekki miðlað öðrum af reynslu sinni, Joví
þeir, sem hittu sæúlfinn voru fæstir.til
frásagna eftir þann fund.
En Lobo var Jró enginn fífldjarfur sjó-
ræningi á borð við Blackbeard og Henry
Morgan, sem réðust á Spánverja á freigát-
um sínum undir blaktandi sjóræningja-
fána. Nei, E1 Lobo hafði enga freigátu,
hann hafði ekki heldur til umráða við-
eigandi skip. Hann átti bara skítuga skútu
og áhöfnin var stigamannalýður, sem átti
hvergi athvarf í Texas síðan íbúarnir
tóku upp á því, að binda mexíkanska ráns-
skrílinn við næsta tré.
Sem sagt, Jreir flýðu í suðurátt til frjáls
svæðis og viku hverja streymdu mexíkansk-
ir óbótamenn undir verndarvæng E1 Lo-
bos. í fyrstu átti hann aðeins eina skútu,
en brátt kom hann sér upp heilli flota-
deild, skútum, fiski- og róðrarbátum.
Hann og stigamenn hans réðu lögum og
lofum á Mexikóflóanum, frá Veracruz til