Nýtt S.O.S. - 01.01.1959, Blaðsíða 27

Nýtt S. O. S. 27
á miðjan dag, en þá náði liann sambandi
milliliðalaust við eimskipið Baltic. Sias-
consett annaðist viðskiptin að mestu. Hafð
Irvvin fljótlega náð sambandi við einmskip-
in La Touraine og Baltic, en á báðum
þessum skipum voru tveir loftskeytamenn,
og var það ástæðan til þess, að vörður
var haldinn við loftskeytatæki þeirra á
þessum tíma sólarhringsins.
Upplýsingar um allt, er björgunarstarf-
ið snerti, sendi Binns til skipstjórans, jafn-
óðum og þær bárust, en hann tilkynnti
þær svo farþegunum, og var því þar að
vonum tekið með óskiptum fögnuði.
Æsingar, sem fyrst í stað virtust ætla að
brjótast út meðal farþeganna, tókst að
kæfa í fæðingunni. Flestir höfðu hlaupið
í ofboði upp á þilfar, þegar áreksturinn
varð, án þess að hirða hið minnsta um
klæðnað sinn eða önnur verðmæti. Margir
komu út úr klefum sínum á náttfötunum
einum saman og sumir berfættir. Þeir fáu
karlmenn, sem tekið höfðu með sér yfir-
hafnir, létu þær tafarlaust af hendi við
konurnar, sem hnipruðu sig saman á nær-
klæðunum, skjálfandi af kulda.
Þjónarnir sóttu niður í farþegaklefana
allskonar fatnað og deildu honum svo
milli þeirra, sem verst voru staddir. Það
fór því svo, að flestir gengu að lokum í
flíkum einhvers annars, og aflrjúpaði dags-
birtan, sem smám saman brauzt gegnum
húmtjöld þokunnar, ýmsar „kátlegar
kynjamyndir" meðal hinna skefldu far-
þega.
Karlmennirnir höfðu sumir brugðið
kvenpilsum um axlir sér og konurnar ekki
vílað fyrir sér að klæðast karlmannsbux-
um og skóm, sem ekki voru alltaf í sam-
ræmi við líkamsvöxt þeirra og aldur. Bún-
ingur skipbrotsmannanna var yfirleitt svo
broslegur, að þeir gleymdu því fyrst um
sinn vegna hláturs og gamanyrða, hver
hætta var á ferðum.
Þjónalið skipsins bar farþegunum brenn
heitt kaffi, kökur og ávexti. Þeir, sem hug-
rakkastir voru í farþegahópnum, fóru nú
aftur niður í svefnklefana og sóttu pen-
inga sína og skartgripi — aðrir björguðu
aðeins þeim flíkum, sem þeir stóðu í.
Skipið rak viðnámslaust fyrir straum og'
vindi.
Við Florida náðist samband aftur, og
konr þá í ljós, að þær skemmdir, er þar
höfðu orðið, voru ekki meiri en svo, að
ekki þótti ástæða til að óttast um skipið.
Framstefni þess hafði þó lagzt inn við á-
reksturinn um 30 fet, en vatnsþéttu stálþil-
in milli skilrúmanna að frarnan voru svo
þétt, að ekki sakaði.
Sealby taldi því réttast, að farþegar Re-
public yrðu fluttir yfir í Florida, en þar
voru fyrir um 830 farþegar, flest heimilis-
lausir nauðleitarmenn eftir landskjálftana
í Messina. Var árekstur við annað skip
að nóttu til úti á reginhafi sízt til þess
fallinn að sefa æstar taugar þeirra eftir
skelfingar eins af ægilegustu náttúruvið-
burðurn veraldarsögunnar, enda urðu þeir
fyrst í stað hamslausir af ótta. Hinum
unga ítalska skipstjóra tókst þó bráðlega
að koma á röð og reglu á skipi sínu aftur.
Sealby ávarpaði enn á ný farþega sína
af stjórnpallinum: „Hér er engin liætta
á ferðum,“ hrópaði hann, „en af örygg-
isástæðum læt ég þó flytja ykkur yfir í
Florida. Verið róleg umfram allt og forð-
izt æsingar. Gerið flutninginn ekki erfið-
ari nreð því að ryðjast að björgunarbátun-
urn. Munið — konur og börn fara fyrst
frá borði, þá farþegar af fyrsta farrými og
því næst af öðru farrými. Skipshöfnin yf-
irgefur skipið síðast.“
Góður rómur var gerður að ræðu skip-