Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Síða 26

valdi að bjarga skipinu úr þessum hildarleik, niyndi Monaghan liafa það.
Guði sé lof! Blikkskápurinn, sem geymdi neyðarapótekið hafði stað-
ist áreynsluna. Hvernig var neyðarlokan opnuð? Það vissi skipslæknir-
inn, og svo fljótt senr hægt var, tróð. hann vasa sína fulla. Hver vlssi,
hve langan tíma hann lrafði til þess að reyna að gera við það nauðsyn-
legasta? Strax og skipið tæki aftur að fá yfir sig brotsjóina og leggjast á
liliðina, gat hann heldur ekki annað aðhafst en halda sér, svo hann bryti
ekki í sér beinin.
Læknirinn klifraði aftur niður, en þ;L kallaði Willbrook skipherra á eft-
ir honum: „Lifir fyrsti stýrimaður minn eiginlega ennþá?“ Það var ekki
fyrr en seinna, að skipherrann .áttaði sig á, að hann hafði gleymt að spyrja:
„Hvernig líður honum?“ Svo ómögulegt virtist honum það, að liðsforing-
inn, sem þegar í stað hefði þurft að komast í sjúkrahús, hefði það af.
„Þegar ég kom upp, andaði hann enn,“ svaraði læknirinn. „Hann er
sannkallaður stálskrokkur. Hamingjunni sé lof fyrir, að hann er stöðugt
meðvitundarlaus. Eg hefði engin tök haft á því að sprauta nægu morfíni
í hann til að draga úr, þjáningunum."
Þung þreyta lagðist yfir Willbrook. Hve langt var síðan hann hafði
síðast sofið? Fyrst var það orrustuundirbúningurinn, sem hafði krafist
stjórnar hans, þar næst bardaginn, síðan leitin að birgðaskipunum á úfnu
hafi, og nú þetta. En hversvegna, var hann eiginlega að hugsa um það?
Hefði nokkur um borð getað sýnt meiri stillingu? Nú jæja. Og staður
skipherrans á hættustund var,á stjórnpalli skips síns. En hve lengi? Hafði
hann það samt ekki miklu betra en menn hans? Hann var þó að minnsta
kosti ósærður, þó að,augu hans logsviði af saltinu, eins og í þeim væru
glóandi kolamolar. Með gleði hefði skipherrann á þessu augnabliki viljað
gefa nokkur ár ævi sinnar, ef hann hefði.með því getað hlíft mönnunum
neðan þilfars við komandi stundum.
Kannske var það svo í raun og veru, að hvirfilvindurinn hafði þegar
færst of mikið í fang, þegar hann féll yfir Monaghan og slengdi skipinu
til eins og brimöldurnar væru að leika sér með smáskip barnanna búin
til úr pappír. Veðrið var að vísu nú ekki alveg eins vont og í fyrstu „lotu“,
en þó rnjög slæmt, og beitiskipið var ekki lengur sama skipið og fyrir
nokkrum klukkustundum. Þó að skrokkurinn liéngi enn saman, mátti
segja að skipinu blæddi eins^og áhöfninni úr mörgum sárum. Hér og þar
höfðu sjóir brotið lúkuhlera, og þegar brotsjóirnir riðu yfir steyptust þar
26
Nýtt S O S