Nýtt Helgafell - 01.05.1958, Síða 11

FORSPJALL
5
vfir, að kosningarnar væru fyrst og fremst
vantraust á stjórnina og hefðu þar fleiri
komið til liðs en flokksmenn þeirra einir.
Hafði líka nær allur kosningaáróður Sjálf-
stæðismanna beinzt að því marki einu að
veikja ríkisstjórnina og benda a vandræði
hennar og ósamkomulag.
Einmitt af þessum sökum er sigur þeirra
ekki nema hálfur. I honum felst vantraust
á ríkisstjórnina og stefnu hennar, en það
er ekki þar með sagt að hann beri að túlka
sem traust á þeim sjalfum eða staðfestingu
á því, að kjósendur mundu veita þeim
fylgi, ef þeir þyrftu sjálfir að leysa þann
vanda, sem að steðjar. Mundi þá ekki ein-
mitt nokkur hluti hins nýja fylgis snúa
við lúaðinu á ný? Þetta er einmitt kjarni
hins stjórnmálalega vanda: hve miklu auð-
veldara er að fá menn til að snúast gegn
stefnu, sem þeim finnst hvimleið eða órétt-
lát, en að afla fylgis óhjákvæmilegum ráð-
stöfunum til að koma fjárhag landsins á
réttan kjöl.
Kommúnistar hafa lengi kunnað að nota
þennan veikleika lýðræðisins sér til
framdráttar. Þeir hafa átt meginþátt í því
að skapa glundroða i efnahagsmálum
landsins með þrotlausum blekkingum og
yfirboðum um margra ára skeið. Með
áhrifavald sitt í verkalýðshreyfingunni að
vopni hafa þeir þráfaldlega gert að engu
tilraunir ríkisstjórna til þess að reka heil-
brigða stefnu í efnahagsmálum. Að lokum
tókst þeim með þessu móti að þröngva sér
á ný í ríkisstjórn, því að segja má, að
myndun vinstri stjórnarinnar hafi að veru-
legu leyti grundvallast á þeirri skoðun, að
ókleift væri að leysa aðsteðjandi vanda-
mál nema með samkomulagi við kommún-
ista í verkalýðsfélögunum. Á þessum for-
sendum var það örlagaríka spor stigið að
rjúfa einangrun kommúnista í íslenzkum
stjórnmálum, þrátt fyrir algert ósamkomu-
lag í utanríkismálum.
En hér hefur sannazt sem fyrr, að svo
uppsker sem sáir. Það hefur komið ber-
lega í Ijós, að kommúnistar voru sjálfir
orðnir svo fjötraðir í þeim vef blekkinga
og áróðurs, sem þeir hafa spunnið um lang-
an aldur, að þeir höfðu hvorki vilja né
þ°r til að horfast í augu við staðreynd-
irnar, eins og þær voru. Stjórnarsamstarfið
hefur því orðið að hvíldarlausri togstreitu
milli kommúnista annars vegar og hinna
stjórnarflokkanna liins vegar, sem hefur
stórlega veikt stefnu ríkisstjórnarinnar.
Hins vegar hefur það komið greinilega í
Ijós, að kommúnistar hafa fremur viljað
éta ofan í sig furðu mikið af fyrri stað-
hæfingum sínum en að yfirgefa hina eftir-
sóttu valdastóla.
Þegar vinstri stjórnin var nýsetzt að
völdum, var á það minnzt í HELGA-
FELLI, að ábyrgðin væri að vísu hollur
skóli hverjum stjórnmálamanni, en hitt yrði
þjóðin að gera upp við sig, hversu mikið væri
^eSSJandi í sölurnar fyrir slíka skólagöngu
kommúnista. Því verður ekki neitað, nú
að hálfu öðru ári liðnu, að ábyrgðin hefur
orðið þeim lærdómsrík. Þeir hafa orðið að
viðurkenna fánýti kauphækkana, sem
framleiðsla þjóðarinnar fær ekki borið. Þeir
hafa samþykkt vísitölubindingu og lítt dul-
búna gengislækkun og átt þátt í því að
taka aftur af launþegum þá fölsku kjara-
bót, sem þeir knúðu fram með dýrkeyptu
verkfalli 1955.
Viðurkenningar slíkra staðreynda af