Nýtt Helgafell - 01.05.1958, Síða 17

ÖLL ÞESSI GÆÐI
11
svo snemma dags. „Hann er hérna við innra
hornið“, sagði Kelly, „það er beljaki“. Smo-
lenski fann, að það myndi vera maðurinn,
sem hafði hlegið lengst, og honum fannst
hann allt í einu vanbúinn að kynnast þessu
fólki. „Venjulega er þetta fína hyski eins og
tundurdufl á reki, þegar það slæðist hingað“,
hélt Kelly áfram, „en þau eru meinlaus. Þau
hafa komið hérna áður. Ég skal sjá um þau.“
Vafalítið hefði Smolenski samt afsakað sig og
faxáð á burt innan skamms, ef nokkurs konar
heimaríki gagnvart þessu ókunnuga fólki og
yfirhafnarleysið (hann hafði pantsett síðasta
frakkann sinn vorið áður) hefði ekki haldið
aftur af honum. En honum leið ekki vel, þeg-
ar hann hugsaði til senoritu Perez. Hann var
einn þeirra manna, sem eru ekki í rónni, nema
koma öllu frá, og þó að fyrirætlanir hans
gæfu sjaldnast mikið í aðra hönd eða skiptu
yfirleitt máli fyrir líf hans (meðan örorku-
bæturnar komu ekki frá Washington), þá
stærði hann sig dálítið af því með sjálfum
sér að vera ekki eins og kunningjar hans, sem
köstuðu öllu frá sér fyrir nokkur bjórglös.
Honum var engan veginn ljóst, hvert stefndi
þennan dag. Og eins og jafnan, þegar svo
stóð á, hætti honum til að sjá illa fyrirboða
í smámunum. Þessi ósýnilégi maður við bar-
hornið olli honum leiðinlegum kvíða. Hann
fór að vona, að konan kæmi ekki aftur.
„Ég heiti Helen Fensha\v“, sagði konan.
Hún stóð aftur við hlið hans og var nú búin
að finna lagið sitt í vélinni. „Þér eruð Smo-
lenski. Jim sagði mér frá vður“. Hún sagði
ekki Mister Smolenski fremur en títt er hjá
sumu heldra fólki, þegar það ávarpar hálf-
kunningja. Hún talaði með snörpum, skil-
merkilegum hreimi og virtist ekki mikið
drukkin. Smolenski áleit, að hinar skarpholda,
mjóslegnu yfirstéttarkonur af hennar tagi
þyldu býsna mikið, áður en sæi á þeim, þær
slöguðu ekki og það drafaði ekki í þeim, en
þeim hætti til að bila skyndilega. Áður en
honum vannst tími til að íhuga, hvernig á
því stæði, að hún kallaði Kelly fyrra nafni
hans, Jim, var hún búin að stinga upp á því
að dansa. Smolenski færðist undan brosandi.
„Þér hafið skrýtna fætur“, sagði konan,
„haldið þér samt þeir dugi ekki?“
„Hann á ekki þessa fætur sjálfur“, sagði
Ivelly, sem allt í einu var kominn til þeirra,
„það er ekki við hann að sakast. Hann er
búinn að selja þá hermálaráðuneytinu í
Washington.“ Hann hló ákaflega. Smolenski
ætlaði sér að svara, en konan greip fram í:
„Ég bið afsökunar. Ég meinti ekkert. Ég er
bara svo vön að umgangast illgjarnt fólk. Þér
eruð ákaflega sætur maður. Eigið þér önnur
fimm sent?“. Smolenski fékk henni þegjandi
tuttugu-og-fimmsenta pening, sem Kelly
skipti fyrir hana. Iíún sópaði fimmsentung-
unum í lófa sér og sneri aftur að lagakistunni.
„Það er allt í lagi“, kallaði Kelly, „Smolenski
hefur nóga peninga. Eða hvað, Smolenski?“
Þeir, sem næstir stóðu, hlógu dálítið vand-
ræðalega. Smolenski skotraði ósjálfrátt aug-
unum inn í skotið fyrir enda barsins. „Ég
get borgað“, sagði hann órólegur í bragði,
„en ég hefi ekki mikið“. „Aha“, sagði Kelly,
„hann er ekki allur, þar sem hann er séður“.
Síðan bætti hann við í lágum hljóðum: „Þú
borgar fyrir hana. Láttu eins og þú hafir
peninga, fíflið þitt. Þú drekkur frítt. Ég sé
um þig“. IJann var óvenjulega þrútinn og
augun bólgin af drykkju eða svefnleysi. „Ég
get borgað“, sagði Smolenski aftur. „Þegiðu“,
sagði Kelly ógnandi, svo að Smolenski lirökk
við. Hann langaði mest til að stinga upp á
því að fara, en Kelly sneri frá og livarf inn
í eldhús. Smolenski brast kjark til að fara að
svo komnu án þess að fá staðfest, að þetta
væri ekkert nema dálítið grátt gaman, eins
og það hlaut að vera. Hann hvolfdi í sig fir
viskýstaupinu, sem Kellv hafði enn sett fyrir
hann.
„Ég er komin aftur“, sagði Iíelen Fen-
shaw. „Ég er líklega hálfgerð plága. Þér
vilduð ekki vera svo vænn að gefa mér viský?
Maísviský, ef það er til“. Honum fannst
skyndilega eins og vinátta sín við Kelly ylti
á því, að honum tækist að gera þessari konu
til hæfis, jafnvel þótt það hlyti að kosta
árekstur við ókunnuga manninn inni í skot-
inu. „Annars get ég vel drukkið hvað sem