Nýtt Helgafell - 01.05.1958, Síða 19

ÖLL ÞESSI GÆÐÍ
13
það. Það er hvort sem er frá vondum manni.
Svo förum við og skemmtum okkur, Smo-
lenski minn.“ Hiin strauk af sér eyrnalokka,
armband og hálsfesti og stakk því jafnóðum
í vasa Smolenskis.
„En hann?“ hvíslaði Smolcnski.
„Hann hver? O, hann, hann sér um barinn
á meðan, auðvitað".
Um leið og Smolenski leit upp, sá hann
Kelly seilast bak við vaskinn. Eitt andartak
horfðust þeir í augu. Kelly þrútinn af heift,
vitfirrtur, Smolenski forkláraður af skelfingu.
Að líkindum var síðasta hugsun hans sú, að
Mr. Fenshaw væri staðinn að því að vera
ekki til, því að hann kinkaði ákaft kolli í
áttina inn með barnum. Hann liélt áfram að
hrista höfuðið, þangað til hann féll í gólfið.
Helen Fenshaw laut niður að Smolenski og
þreifaði um enni honum og brjóst. „Nei“,
sagði hún, „nei, það getur ekki verið. Þú
getur ekki . . .“ Skyndilega rétti hún sig upp
og tók á rás út. Hún missti annan skóinn sinn
í dyragættinni og hoppaði út á stéttina eins
og ofurlítill laskaður fugl. „Lögregla“, æpti
hún. „lögregla, morð“. Svo lét hún fallast upp
að glugganum á Kellvs-bar.
JÓHANN S. HANNESSON:
Til lœknisinSj vinar mtns
Og finnst þér það nú tækilegast tróð
í tómið milli fæðingar og dauða
að tappa þvag og taka mönnum blóð
og tolla vægt hinn sorgumslegna og snauða?
Víst er um það, að með því muntu frjáls
við morgunkvíða og náttsorg týndra daga,
og fólkið mun í huga þér um háls
margt heiðursmerkið 1‘esta án dóms og laga.
Slík voru allar tíðir læknis laun,
og lof hins gróna sárs er titlum betra —
en mundu Hrafn, sem hirti meiðsl og kaun
og lilaut að gjöldum lofstír þúsund vetra,
að dýrlingsnafnið dró hann af því verki
að deyja. Og hvar sér þess verks ummerki?