Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.06.1968, Síða 12

virtist liann hugsi um stund, varpaði önd og mælti svo í hálfum hljóð-
um:
„Hryggir mig við banablund,
þá blíðir dagar enda taka,
að svaf ég marga sólskinsstund,
sem ég hefði átt að vaka.“
Fáum árum síðar fórum við báðir — ásamt fleirum, í Ásbyrgi. Við
Jökulsárbrú slógust í för með okkur flest skólaskyld börn sveitarinnar.
Hann þekkti þau vel enda hafði hann kennt þeini flestum. Úr Keldu-
hverfi kom þá líka í Ásbyrgi vinur hans og starfsbróðir, Axel Jónsson
frá Syðri-Bakka, með börnin í sinni sveit. En allt var þetta fyrirfram
ákveðið.
Veðrið var eins fagurt og bezt var á kosið. Við Eyjuna beið sá hóp-
urinn, sem fyrr kom, og urðu þeir svo samferða inn í botn Ásbyrgis.
Sum börnin komu þangað í fyrsta sinn. Þar varð fljótt glatt á hjalla,
sungið, gengið um og spjallað saman. Þarna sagði Mundi bróðir börn-
unum nöfn á þeim blómum, sem þau ekki þekktu og ýmislegt fleira
í sambandi við þau. Öll börnin virtust taka mjög vel eftir og sýndu
mikinn áhuga. Sjálfur man ég enn margt frá þeim degi, en bezt man
ég þó rödd eins drengsins úr Kelduhverfi. Það mátti glöggt greina hana
þótt allir syngju fullum hálsi áður, áður en hópurinn lagði af stað. Og
ég minnist þess enn hve mér fannst þá „Ásbyrgi prýðin vors prúða
lands“, óma fagurlega milli hamranna háu.
Sá, er þessa fögru rödd átti, var Indriði Hannesson frá Keldunes-
koti, síðar mörg ár hóteleigandi á Lindarbrekku í sömu sveit.
Síðastliðið sumar kom ég í fyrsta sinn í fagran trjá- og blómagarð
á Eyvindarstöðum í Kelduhverfi. Hann hafði ég að vísu oft séð áður
og gengið örskammt frá honum, en aldrei gefið mér tíma til að staldra
þar við. Húsmóðirin á þessum bæ heitir Rannveig Hjartardóttir og er
garðurinn fyrst og fremst handaverk hennar og bræðra hennar. Mun
hann varla eiga sinn jafningja í nálægum sveitum.
Mig furðaði stórum á hinum ýmsu blómum, sem þarna voru í
skipulögðum röðum, milli stórvaxinna birki- og reyniviðartrjáa. Sum
þessi blóm hafði Rannveig, sem er einu ári yngri en ég, flutt langt að,
eins og fjalldalafífil, sem hún tók í Forvöðum við Jökulsá, sömuleiðis
brönugras o. fl. tegundir. Ég spurði Rannveigu hvar hún hefði grafið
upp nöfn á þessum blómum. Var mér þá efst í hug Flóra Stefáns. Því
meir undraðist ég svar hennar, sem var á þessa lund: „Guðmundur
10 Flóra - TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI