Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.06.1968, Blaðsíða 77

ans J. G. Königs, sem ferðaðist hér á árunum 1764—65, og er König þessi því senni-
lega fyrsti finnandi beggja staranna.
Rctt er að geta hér stuttlega unt þrjár maríustakkstegundir,/4/c/iemi7/a subcre-
nuta Bus. (Áskell Löve: Náttfr. 18 (1948), 23—26.) Alchemilla murbeckiana Bus. (I.
Davíðsson: Náttfr. 21 (1951), 45—46.) Alchemilla glacialis Óskarss. (I. Óskarsson:
Sv. Bot. Tidsskr. 47 (1953), 30—33.), en varla er hægt að leggja þessar tegundir
maríustakksins að jöfnu við þær sem áður voru nefndar, ber rniklu lremur að skoða
þær sem smátegundir (agamospecies) af safntegundinni Alchemilla vulgaris L.
Enn er þess að minnast, þótt það falli utan við ramma þessarar greinar, að á
árunum 1947 til 1948 gátu þau hjónin Áskell og Dóris Löve, um nokkrar nýjar teg-
undir, sem þau fundu sumarið 1947. Af einhverjum ástæðum voru þessar tegundir
ekki teknar með í Flóru ísl. 3. útg., enda þótt það hefði átt að vera hægðarleikur,
því flóran var ekki prentuð fyrr en árið 1948. Tegundirnar eru þessar: Poa arctica
R. Br., heimskautasveifgras (Áskell Löve: Náttfr. 17 (1947), 17—21.) og Eriophorum
russeolum, Fr., rauðfífa (Á. Löve: Náttfr. 18 (1948), 97—112.), sem báðar fundust
á Hornströndum, Draba fladnizensis Wulf, heiðavorblónt; Carex holostoma Drej.,
heiðastör; og liraya purpurascens (R. Br.) Bge., fjallakál (Á. og D. Löve: Náttfr. 17
(1947), 164—74.), sem allar fundust á Vaðlaheiði og vorblómið einnig á Heiðarfjalli
við Öxnadal. (ísl. nöfnin búin til af finnendum.)
Engin þessara tegunda mun hafa fundizt aftur, og eru því suntir vantrúaðir á
tilveru þeirra hér. Við það bætist og, að engin eintök eru til af þessum fundum í
söfnum hérlendis, en samkvæmt bréflegum ummælum Áskels Löve, munu eintökin
vera til, sum í Sviþjóð og önnur í einkasafni hans.
H.Hg.
NÝJAR ATHUGANIR Á DEILDARTUNGUBURKNANUM.
Sumarið 1876 safnaði danski grasafræðingurinn Christian Grönlund nokkrum
eintökum af einkennilegum burkna, sem óx á litlu svæði í jarðhita við Deildar-
tunguhver í Borgarfirði.
Burkni þessi líktist skollakamb (Blechnum spicant) en var þó allur minni vexti,
blöðin jarðlæg, og gróbæru blöðin lítið eða ekki frábrugðin venjulegum laufblöðum.
Grönlund tók með sér nokkur lifandi eintök af burknanum, og tókst að koma
þeim til Kaupmannahafnar, þar sem þau héldust í ræktun í nokkur ár. Gerði hann
þar með fyrstur þá uppgötvun, sem ýmsir hafa síðan gert, að burkninn heldur sér-
kennurn sínum að mestu, þrátt fyrir allt önnur skilyrði í ræktuninni, og var þar
með útilokað, að liér væri urn að ræða staðbrigði skollakambs. (Hver sem er getur
sannfært sig unt þetta með því að skoða plöntuna í Grasagarði Akureyrar.)
Eintök Grönlunds komust síðan í hendur J. Lange prófessors, sent úrskurðaði
þau afbrigði af skollakambi (var. fallax Lange), og birti myndir og lýsingar af burkn-
anum undir því nafni í Flora Danica (Fasc. 50, no. 2983, fig. 2 og 3). Hefur svo stað-
ið síðan, og burkninn frá Deildartungu jafnan verið talinn sem afbrigði skolla-
kambs í íslenzkum flórubókum.
í seinni tíð hafa þó farið að heyrast raddir um það, að ef til vill væri réttara
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÓra 75