Hús & Búnaður - 01.05.1968, Blaðsíða 9

og aðrir sem að málefnum félagsins vinna,
gera það eingöngu í sínum frístundum.
Félagið hefur ekki efni á að greiða vinnu-
laun. Eins og ég gat um áður var fyrsta
ársgjald félagsins kr. 1,00. Nú er ársgjald-
ið kr. 150.00, en innifalið í því er ársritið,
sem er Garðyrkjuritið og fylgirit þess,
sem eingöngu eru send félagsmönnum.
Félagar í Garðyrkjufélaginu geta skrifað
í pósthólf 209 og beðið um hvaða upp-
lýsingar sem eru varðandi garðyrkju, og
er þeim svarað í „Garðinum" eða næsta
útgefnu Garðyrkjuriti.
í fáum orðum sagt er tilgangur félags-
ins að efla þekkingu almennings á hvers
konar jurtum, hvort sem þær eru til
skrauts eða nytja og kynna hvort hinar
Gengin spnr
„Það er meira fylliríið á manni", segir
Sveindís Vigfúsdóttir og dregur fram
flösku með appelsíni. „Maður getur leyft
sér ýmislegt, þegar maður er orðinn gam-
all. Það er annars skrítið, að nú er hægt
að fara að gera að gamni sínu, þó maður
þyrði varla að koma upp orði á yngri ár-
um. Maður hefur reynt svo margt af líf-
inu, að maður er hættur að taka það eins
hátíðlega og áður." Svipurinn á Sveindísi
minnir á gróna eyk, sem séð hefur aldirn-
ar líða, og staðið af sér alla storma, en
vaxið að tign og virðuleika með árunum.
Og Sveindís hefur víða flækzt. Flún er
fædd að Rafnkelsstöðum í Garði árið
1888. Foreldrar hennar slitu samvistum
um svipað leyti, og hún var aðeins þrjá
daga með móður sinni. Síðan dvaldi hún
á ýmsum bæjum suður með sjó, en einnig
austur á Seyðisfirði og eiginlega finnst
henni hún vera ættuð þaðan, enda dvaldi
hún þar að nokkru með föður sínum Vig-
fúsi Hannessyni frá Tungu í Hörðudal.
Móðir hennar var Helga Guðmundsdóttir
frá Narfakoti á Vatnsleysuströnd.
„Ég vildi helzt sleppa því leiðinlega",
segir Sveindís. „Hvaða gagn hefur maður
af því að rifja það upp og særa aðra?
Tímarnir eru líka breyttir, og það hefði
ekki verið látið óhegnt ef manni hefði
t.d. orðið á að brjóta vatnsglas. Það var
farið betur með verðmætin þá en nú.
einstöku tegundir reynast hér vel eða illa.
Fólk þarf líka að þekkja þær jurtir, sem
illa hafa reynzt hér, svo að það þurfi ekki
að eyða tíma og plássi í slíkar tegundir.
Sem dæmi skal ég benda á gladiolur. Þær
eru í öllum verðlistum flokkaðar niður í
3 blómgunarflokka, sem eru: snemm-
blómstrandi, miðlungs snemmblómstrandi
og seintblómstrandi. Þegar svo kaupand-
inn kemur í verzlunina velur hann lauk-
ana eftir lit myndanna, sem fylgja. En
það er harla lítið varið í fallega liti á
mynd, ef maður fær ekki að njóta þeirra
í garðinum. Því þegar val laukanna fer
þannig fram, er það undir hælinn lagt,
hvort laukarnir eru snemmblómstrandi
eða seintblómstrandi.
Við í Garðyrkjufélaginu teljum, að
ekki eigi að flytja inn nema snemm-
blómstrandi afbrigði, og kaupandinn á
kröfu á að vita, hvaða blómgunarflokki
laukarnir tilheyra, sem hann kaupir. Báð-
um þessum atriðum geta innflytjendur og
kaupmenn kippt í lag, ef vilji er fyrir
hendi, sem við vonum að sé.
Ollum er heimil innganga í Garðyrkju-
félagið og er bezt að senda inngöngu-
beiðni í pósthólf 209, Reykjavík.
Núverandi stjórn félagsins skipa:
Formaður, Kristinn Helgason.
Ritari, Ólafur B. Guðmundsson.
Gjaldkeri, Gunnlaugur Ólafsson.
Varaformaður, Ragnhildur Björnsson.
Meðstjórnandi, Einar I. Siggeirsson.
Það er gott, maður vandist á að standa
við það sem maður sagði og gerði. Hvern-
ig haldið þið að hefði farið ef allt hefði
ekki verið nýtt í þá daga. Það þótti gott
að hafa ofan í sig að borða. Peningar
þekktust varla. Öll viðskipti fóru fram í
vöruskiptum. Ég man vel eftir lestaferð-
um af Suðurnesjum með fisk til sveita. Þá
hefði þótt undur, ef hægt hefði verið að
kveikja undir eldavélinni með því einu að
snúa takka. Við sóttum eldivið í fjöruna,
það voru þurrir þönglar og annað drasl
sem fannst. Annað var ekki að hafa.
Tökubarnið varð að láta sér margt lynda,
og var ég þó talin full stolt. Einu sinni
dvaldi ég hjá séra Jens í Görðum. Hann
var mér góður, og man ég eftir því, að
hann tók mig ásamt annari telpu og setti
á hné sér. Húsfreyja kom að í því og
mælti: „Hvað er þetta heldur þú á kot-
ungsstelpunni?" Þegar ég kom fyrst til
Seyðisfjarðar fór ég til Guðmundar Hann-
essonar og Þórunnar konu hans, þá 7 ára.
Eitthvert sinn var ég send bæjarleið og
dvaldist eitthvað við ber á leiðinni. Ekki
mun ég þó hafa átt að flýta mér sérstak-
lega í þeirri ferð. En eftir nokkurn tíma
kemur unglingspiltur, Ólafur Norðfjörð,
og segir: „Nú skalt þú flýta þér, Dísa,
Guðmundur er orðinn reiður." Þegar
heim kom, var ég flengd á berann rass-
inn. Mér varð svo mikið um þetta, að ég
ætlaði að fyrirfara mér, en Ólafur bjarg-
aði mér frá því. Níu ára var ég send aust-
an af Seyðisfirði og á sveitina suður á
Reykjanes. Það var haldið uppboð á mér
og ég slegin lægstbjóðanda fyrir 80 krón-
ur. Ég þurfti sjálf að fara með bréfið um
sveitarframfærið til oddvita.
Nokkrum árum síðar þegar húsmóðir
mín ein ætlaði að leigja mig í togara-
vinnu til bess að hafa meiri tekjur af mér
tók ég koffortið mitt og gekk úr vistinni.
En það var ekki orðalaust, því þegar ég
var komin út mundi ég eftir, að ég hafði
skilið eftir regnhlíf sem ég átti og pen-
ingana, 25 aura. Ég snéri þá inn aftur
eftir þessum auðæfum, en þá náði hús-
móðirin í mig og lokaði mig inni um
tíma.
Nú getur maður hlegið. Ég hef kynnzt
mörgu góðu fólki, en við það eru beztu
stundirnar geymdar. Við eigum ekki að
ástunda illvilja, heldur að forðast árekstra
og illindi sem sprottin eru af skammsýni
manna."