Morgunblaðið - 03.12.2011, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2011
✝ Kristjana Þór-hallsdóttir
fæddist 14. janúar
1925 í Hofsgerði á
Höfðaströnd. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga 24. nóv-
ember sl.
Foreldrar henn-
ar voru Helga Frið-
bjarnardóttir, f. í
Brekkukoti ytra í
Blönduhlíð í Skagafirði 7.12.
1892, d. 20.4. 1986, og Þórhallur
Björn Ástvaldsson, f. á Á í Una-
dal 6. 11. 1893, d. 30.9. 1962.
Helga og Þórhallur bjuggu
lengst af á Litlu Brekku á Höfð-
aströnd. Kristjana var 8. í röð 12
barna þeirra en þau misstu
fyrsta barn sitt sem fætt var
1916. Látin eru: Elísabet, f.
1917, d. 2003, Ósk, f. 1918, d.
2004, Friðbjörn, f. 1919, d. 2003,
Guðbjörg f. 1920, d. 2011, Ásdís,
f. 1922, d. 2001, Anna Guðrún f.
1923, d. 2004. Þorvaldur f. 1926,
d. 2011. Eftirlifandi eru: Halldór
Bjarni, f. 1927, búsettur í
Reykjavík, Guðveig, f. 1929, bú-
sett á Sólvöllum í Skagafirði, og
Birna, f. 1938, búsett í Keflavík.
ættisins á Húsavík. Fyrri kona
Þorkels er Regína Sigurð-
ardóttir og börn þeirra; Leifur,
sjávarútvegsfræðingur og heil-
brigðisfulltrúi á Austurlandi.
Kolbrún lögfræðingur í sambúð
með Birni Hreiðari Björnssyni
hugbúnaðarsérfræðingi. Þau
eiga 3 börn, Regínu Margréti og
tvíburana Ellen og Önnu. Börn
Huldu eru Ágúst útgerðarstjóri,
Martha tannlæknir og Harpa
sérkennari 3) Arnar frétta-
mann, f. 22. maí 1958, kvæntan
Kristjönu Helgadóttur lífeinda-
fræðingi. Saman eiga þau dótt-
urina Kristjönu sem er í tónlist-
arnámi í Danmörku. Arnar átti
áður Egill, viðskiptafræðing og
markaðsstjóra í Danmörku, og
Kristjana Jóhönnu kennara og
Unnar Friðrik endurskoðanda.
Eftir barnaskólanám var
Kristjana í Húsmæðraskólanum
á Löngumýri veturinn 1946-
1947. Hún var húsmóðir á með-
an eiginmaður hennar var mörg
ár á vetrarvertíðum á Suð-
urnesjum. Hún vann síðan á
Saumastofunni Prýði en lengst
af í rækjuvinnslu Fiskiðju-
samlags Húsavíkur. Hún bjó í
húsinu sínu á Reykjaheiðarvegi
6 á Húsavík þar til í febrúar á
þessu ári, fram yfir 86. afmæl-
isdag sinn.
Útför Kristjönu verður gerð
frá Húsavíkurkirkju í dag, laug-
ardaginn 3. desember 2011, kl.
14.
Kristjana giftist
Birni Friðgeiri Þor-
kelssyni, sjómanni
og fisksala, frá
Sveinagörðum í
Grímsey 28. sept-
ember 1948 á Ak-
ureyri. Björn var
fæddur 9. maí 1914
en lést 9. febrúar
1981. Börn þeirra
eru; 1) Þórhallur
sölumaður fæddur
2. júlí 1948. Kona hans er Sigríð-
ur Björg Sturludóttir, dóttir
hennar er Árný Eva. Þórhallur
var áður kvæntur Sesselju
Steinarsdóttur og á með henni
þrjú börn; Ágúst lögmann, sam-
býliskona hans er Jenný Ýr
Benediktsdóttir flugmaður og
barn þeirra er Kolbrún Elma.
Björn, kerfisfræðing og við-
skiptafræðing. Hann á tvö börn
með Sigurlaugu Evu Stef-
ánsdóttur, Stefán Darra og
Láru Kristínu. Hönnu Maríu
lögfræðing í sambúð með Grét-
ari Hannessyni lögmanni. 2)
Þorkell heilbrigðisfulltri fædd-
ur 10. apríl 1950. Kvæntur
Huldu Guðrúnu Agnarsdóttur,
starfsmanni Sýslumannsemb-
Elsku mamma, það er komið
að kveðjustund. Minningar lið-
inna ára líða fram í hugskoti
mínu um elskulega konu með
hlýtt hjarta. Nett og falleg, vel
til höfð, tiplandi um götu kvik í
hreyfingu og hægri handleggur-
inn gangandi fram og aftur,
taktfast og tígulega. Það var
drottning götunnar sem þarna
fór.
Þú ræktaðir garðinn þinn í
öllum skilningi af ást og um-
hyggju. Þú talaðir aldrei illa um
nokkurn mann. Þú varst stolt af
þinni fjölskyldu og hélst utan
um hana af mikilli væntum-
þykju.
Ég minnist fjölmargra sam-
verustunda í litla húsinu á Torg-
inu þar sem við ræddum málefni
líðandi stunda. Þótt ekki væri
skólaganga þín löng varstu samt
ótrúlega vel lesin í sögu og bók-
menntum og á þann hátt má
segja að þú hafir verið vel
menntuð kona.
Bundið mál var þér ákaflega
kært og gaman að hlusta á þig
fara með heilu ljóðabálkana ut-
anbókar. Vísur lærðir þú eftir að
hafa heyrt þær einu sinni. Sjálf
áttir þú auðvelt með að setja
saman vísur þótt ekki vildir þú
flíka þeim.
Þú skrifaðir vísurnar þínar og
kvæðin hjá þér og lengi vel fékk
enginn að sjá þær. Þú sagðir að
vísurnar væru bara fyrir þig og
þú myndir brenna þær áður en
þú kveddir þessa veröld.
Ég veit líka að margar voru í
glatkistuna komnar þegar þú
loksins varðst við bón minni um
að fá að skoða þær og festa á
blað.
Ljúfar eru líka minningarnar
þar sem þú gengur um garðinn
þinn gróðursælan og fallegan.
Þetta sköpunarverk þitt
ræktaðir þú af þeirri væntum-
þykju sem einkenndi virðingu
þína og ást á öllu því sem lifir.
Fallegu rósirnar þínar, fegurst-
ar allra rósa. Þær urðu þér svo
oft yrkisefni.
Lífið sem kviknaði í garðinum
á vorin og harmurinn yfir örlög-
um þess þegar haustar að, en
samt kemur vor að liðnum vetri
og lífið kviknar á ný.
Ég kveð þig, mamma mín,
með ást og virðingu og kærum
þökkum fyrir samfylgdina.
Þú átt síðasta orðið. Ég veit
þú fyrirgefur mér að ég birti vís-
ur þínar sem urðu til í fallega
garðinum þínum.
Vindar gnauða í villtum leik,
vefja hrím að strái.
Rósin fallin, föl og bleik,
feig í mjallardái.
Sumarangan öll er farin,
en hvað kalt er haustsins fas,
floginn burtu fuglaskarinn
fokin lauf og sölnað gras
Norðan herðir napran róminn,
nú er kuldatíð.
Þar sem helköld hagablómin
heyja dauðastríð
Þú veist að vorsins kraftur
mun vekja garðinn þinn.
Rósirnar anga aftur,
ilmurinn berst til þín.
Þorkell.
Lágvaxin kona tekur á móti
mér, faðmlagið er hlýtt og hvíta
hárið hennar strýkst við vanga
mína. Ég er kominn heim í
gamla húsið á Torginu. Þarna
var mín draumaveröld og at-
hvarf eftir prakkarastrik ung-
lingsáranna. Konan sem nú er
orðin gömul var kjölfestan, ljúf
og yndisleg og alltaf í góðu
skapi. Vandamálin bjuggu ann-
ars staðar. „Nú bý ég til sterkt
kaffi,“ segir hún og síðan verður
hún að fá fréttir af barnabörn-
unum og hún lagði til þeirra gott
orð. Hálfum mánuði fyrir and-
látið sátum við bræður í gamla
húsinu og spiluðum vist. Þú
sagðist daginn eftir aldrei hafa
spilað jafn illa. Stundin við eld-
húsborðið var sú síðasta sem við
áttum saman.
Þú hélst heimili fram yfir 86
ára afmælisdaginn þinn. Auðvit-
að var maður stundum áhyggju-
fullur því þú hélst áfram að príla
upp á stóla til að ná í eitthvað
upp í skáp eða þurrka af úr efstu
hillunum. Ef dróst stundum að
svara þegar ég hringdi og þú
loksins komst í símann var svar-
ið oftast „Ég var úti í garði að gá
að rósunum“.
Ég kveð þig, elsku móðir, með
öllum þeim fallegu hugsunum
sem finna má í góðu bókunum
sem þú last um dagana. Ég
reyni að temja mér heimspeki
þína, að sjá fegurðina í lífinu og
freista þess að hallmæla ekki
fólki sem þó kannski ætti það
skilið. Það var þín lífspeki að
virða fólk og skoðanir þess. Oggi
og Hulda reyndust þér góðir fé-
lagar á lokaspretti lífsins og fá
ómældar þakkir frá mér. Það
góða fólk sem annaðist þig á
Heilbrigðisstofnun Þingeyinga
fær einnig mínar bestu kveðjur.
Þú talaðir fallega um starfsfólk-
ið. Það var auðvitað líka þinn
stíll.
Arnar.
Römm er sú taug er rekka
dregur. Karlarnir fyrir neðan
bakkann, þeirra heimspeki er
haldbetri en þessara ráðamanna
fyrir sunnan. Ég var í slíkum
hugrenningum einn sólríkan
sumardag þegar ég gekk upp
Reykjaheiðarveginn. Ég hafði
þá fyrir allmörgum árum flutt
suður á bóginn.
Þegar ég nálgaðist æsku-
heimilið mitt, sá ég gamla lág-
vaxna konu, standa úti á lóðinni
og horfa á blómin sín. Hún tók
ekki eftir komumanni og það var
nánast eins og hún biði eftir því
að blómin spryngju út.
Mamma var fróðleiksfús og
ættrækin. Hún fylgdist vel með
sínum nánustu.
Henni leið vel í litla húsinu
sínu við þennan fallega skrúð-
garð Húsvíkinga.
Hún bjó þar, þar til í mars á
þessu ári, en fluttist þá eftir erf-
iða aðgerð á Akureyri á Heil-
brigðisstofnun Þingeyinga.
Hún minntist oft á þessa góðu
nágranna sína á Torginu, sem
litu svo oft eftir henni.
Þegar við sunnanfuglarnir, ég
og Arnar, hittum hana fyrir 3
vikum, lék hún við hvern sinn
fingur.
Hún hafði fengið fallegt her-
bergi, horfði gjarnan yfir höfn-
ina, Flóann og vörðinn í vestri,
Kinnarfjöllin.
Mig langar að færa Ogga og
Huldu bestu þakkir frá fjöl-
skyldu minni fyrir nærgætni og
umönnun við hana síðast liðin
ár.
Sömuleiðis vil ég þakka lækn-
um, hjúkrunarfræðingum og öll-
um þessum frábæru starfsstúlk-
um sem önnuðust hana í
veikindum hennar.
Þórhallur.
Tengdamamma var Skagfirð-
ingur í húð og hár. Hún ólst upp
í stórum systkinahópi í Skaga-
firði og hlaut mikla hlýju í upp-
vextinum. Þeirri hlýju deildi hún
til okkar sem vorum í kringum
hana. Í uppvextinum var ekki
mikið af „veraldlegum“ auðæf-
um á heimilinu en því meira af
öðrum gæðum sem nýttust
henni í lífinu. Þegar hún talaði
um systkini sín og æsku er
greinilegt að þar var á ferðinni
skemmtilegt fólk sem henni
þótti afar vænt um.
Kidda var skarpgreind og
mjög ljóðelsk. Hennar menn
voru Matthías Jochumsson og
Davíð Stefánsson. Stundum fór
hún með heilu ljóðabálkana fyrir
okkur sem hún kunni utanað.
Hún átti auðvelt með að yrkja
ljóð og setja saman vísur en
gerði lítið úr því. Eitt sinn bar á
góma að það væri rétt að skipta
út þjóðsöngnum. Tengda-
mömmu líkaði það ekki og
spurði hvernig í ósköpunum
mönnum dytti í hug að ætla að
kasta fyrir róða þvílíku meist-
araverki sem þjóðsöngurinn
væri.
Kidda og Bjössi giftu sig 1948
og fluttust sama ár til Húsavík-
ur. Þau byggðu hús á Reykja-
heiðarvegi 6 og þar bjó hún á
sínu snyrtilega og fallega heimili
þar til í febrúar á þessu ári þeg-
ar hún flutti á Heilbrigðisstofn-
un Þingeyinga. Þar hlaut hún
úrvals aðhlynningu og þökkum
við öllu starfsfólki á stofnuninni
fyrir frábær samskipti og fag-
lega hjúkrun. Bjössi lést úr
krabbameini 1981 og varð
tengdamamma því ekkja aðeins
55 ára að aldri. Hún bjó ein eftir
það á Torginu, hugsaði vel um
garðinn sinn og naut þess að sjá
rósirnar springa út á vorin.
Kidda var mjög orðheldin og
við munum ekki eftir því að hafa
heyrt hana segja styggðaryrði
um nokkurn mann. Hún fann
alltaf eitthvað jákvætt í fari allra
sem í kringum hana voru. Heim-
urinn væri betri ef fleiri hugs-
uðu eins og hún. Þessi vísa sem
hún orti eitt haustið gæti átt við
um lífshlaup hennar sjálfrar:
Litfagra blómið löngu er sofnað,
leikur sér máni um hrímgaða grund.
Sumarsins fegurð fölnar og dafnar,
fengin að láni örskamma stund.
Við kveðjum elskulega
tengdamömmu með söknuði og
trega og biðjum góðan Guð að
blessa minningu hennar.
Tengdadæturnar,
Sigríður, Hulda og Krist-
jana.
Elsku amma, ég hef skrifað
þér nokkur bréf í gegnum tíðina
og nú er komið að því síðasta
sem ég pára til þín. Þetta er í
fyrsta skipti sem ég sest niður
fyrir framan tölvuna til að skrifa
þér, við beittum gömlu góðu að-
ferðinni og bréfin okkar voru
póstlögð og frímerkt. Þetta er
jafnframt í fyrsta skipti sem ég
ræð ekki við tárin sem læðast
stanslaust fram í augnkrókana
og sum meira að segja laumast
alla leið niður á kinn. Ég hef oft
saknað þín en aldrei eins og nú
og tilhugsunin um að hitta þig
ekki aftur er sár. Ég veit að
þetta er eigingirni í mér og ég á
að vera þakklát fyrir óteljandi
minningar um þig sem ég get
glætt lífi með því einu að loka
augunum og hugsa til þín.
Þú varst svo margt. Falleg,
gáfuð, húmorsísk með eindæm-
um, skemmtileg, trúuð, traust,
rósaunnandi, skrautskrifari,
skvísa, kæfugerðarmeistari,
prjónakona og svo miklu meira
til. Fyrst og fremst varstu
dásamleg og góð amma. Það var
notalegt að eiga ömmu á Torg-
inu þegar ég var í skóla heima á
Húsavík og við gerðum með
okkur samning um að ég fengi
að koma til þín í mat þegar ég
var í löngum pásum í hádeginu.
Þjónustan á Reykjaheiðarvegin-
um var eins og á fimm stjörnu
hóteli, maturinn beið mín heitur
og ilmandi og þú varst alltaf jafn
glöð að sjá mig.
Ég man þegar ég bað þig um
að kanna hvort mokkajakki, sem
ég hafði séð þig í á mynd, væri
til uppi á háalofti. Það tók mig
svolítinn tíma að sannfæra þig
um að ég hefði áhuga á að klæð-
ast flíkinni. Þú fannst djásnið á
loftinu og ég fékk hann með mér
heim. Þó ekki fyrr en nokkrum
dögum síðar því þú þurftir jú að
ná úr honum lyktinni af loftinu,
gast ekki hugsað þér að barna-
barnið væri úti á meðal fólks í
jakka sem angaði af einhverju
öðru en hreinlæti. Ég sló auðvit-
að í gegn í jakkanum og vinkon-
urnar fengu sumar afnot af hon-
um ef stórdansleikur var í
vændum og ég sjálf af óskiljan-
legum ástæðum hafði ekki not
fyrir gripinn.
Þú varst mikill bókaunnandi
og íslenskan var þér afar hug-
leikin. Það brást ekki að þegar
ég kom við hjá þér yfir vetrar-
tímann, utan hádegisheimsókna,
þá varstu að blaða í bók eða ráða
krossgátu. Þú sagðir mér að ef
þú hefðir haft ráð á því sem ung
stúlka þá hefðir þú viljað læra
íslensku. Ég er viss um að þú
hefðir skarað fram úr þar ef þú
hefir haft tækifæri til. Á sumrin
varstu svo úti í garði að klappa
rósunum þínum sem allar áttu
sitt nafn og sína sögu og þar var
rabarbarinn líka betri en annars
staðar.
Þú varst mikill húmoristi og
við gátum hlegið okkur mátt-
lausar yfir sögum sem þú sagðir
mér af strákunum þínum, árum
ykkar fjölskyldunnar á Hring-
brautinni og síðar á Torginu full
af lífi og skemmtilegheitum. Ég
á þér svo margt að þakka, elsku
amma, og það er svo margt sem
þú kenndir mér sem ég ætla að
kenna stelpunum mínum.
Ég hugsa til þín á hverju
kvöldi þegar ég læðist inn til
þeirra, signi þær og bið guð um
að gæta þeirra. Þú kenndir mér
að signa mig og kenndir mér
fyrstu bænina mína. Þú kenndir
mér líka að trúa alltaf á það góða
og jákvæða. Ég sakna þín núna
og alltaf, kysstu afa frá mér.
Þín
Kolbrún.
Elsku yndislega amma mín.
Mikið er undarlegt að hugsa til
þess að stundirnar með þér á
Reykjaheiðarveginum verða
ekki fleiri. Mér þótti alltaf jafn
gaman að koma til Húsavíkur og
heimsækja þig þó svo að mér
hafi ekki gefist mikill tími til að
keyra norður í seinni tíð. Þess í
stað hringdir þú reglulega heim
og við spjölluðum um daginn og
veginn. Það gerðist líka ansi oft
að ég kom heim úr skólanum eða
af æfingu og pabbi sagði mér að
þú hefðir hringt. Hann sagði
mér frá samtalinu ykkar og
bætti svo við: „Amma spurði að
sjálfsögðu eftir þér.“ Það þótti
mér afar vænt um.
Elsku amma, mig langar að
þakka þér fyrir allar dýrmætu
stundirnar sem við áttum saman
og kveðja þig með vísu sem þú
ortir til mín barnungrar.
Gæfuna hljóttu, glóhærða mey,
gjöfina dýrustu, bestu.
Vel hennar gættu, glataðu ei,
geymd́ana í hjarta þér, festu.
Þín nafna,
Kristjana Arnarsdóttir.
Amma er nú fallin frá. Þegar
pabbi hringdi í mig um morg-
uninn vissi ég hvert erindið var
áður en ég svaraði símanum.
Ömmu tími var liðinn hér hjá
okkur en í stað þess að fella tár
rifjaðist upp fullt af skemmtileg-
um minningum um þessa mögn-
uðu konu. Hún var alltaf svo
sjálfstæð og fór sínar leiðir að
hlutunum, full af orku og lífs-
gleði. Að heimsækja ömmu var
hluti af lífinu þegar ég átti
heima á Húsavík, hvort sem litið
var til hennar til að spila, borða
góðan mat eða fylla á túttubyss-
una með berjum af trjánum í fal-
lega garðinum hennar á haustin.
Ég minnist ömmu sem kröft-
ugrar og duglegrar konu, hún
var alltaf til fyrirmyndar í vinnu,
heimilisstörfum og að halda fal-
legu húsi við með glæsilegum
garði og flottustu blómunum í
bænum. Ég fluttist síðan suður
og fjarlægðin varð aðeins meiri
á milli okkar. Ég kíkti samt allt-
af einu sinni á ári til ömmu á
Húsavík fyrst einn og síðar með
börnunum mínum. Amma var
alltaf höfðingi heim að sækja og
ósjaldan barst ilmurinn af
lambalæri á móti mér á tröpp-
unum þegar ég mætti til hennar.
Fátt gladdi ömmu meira en að
horfa á eftir mörgum diskum af
lambalæri ofan í barnabörnin og
náði ég fljótt forystu í þeirri
keppni.
Amma tók aldrei bílpróf og
hafði satt best að segja ekki
mikið vit á bílum, en nágranni
hennar átti SAAB bíl fornfræg-
an. Alveg sama var á hvaða
tryllitæki ég mætti á til ömmu í
þessum heimsóknum mínum,
hún setti alltaf upp spekingsleg-
an svip þegar hún horfði á bílinn
og spurði hvort þetta væri SA-
AB.
Fáir stóðust ömmu snúning í
að leysa krossgátur, þrautir eða
að semja falleg ljóð, hún var
einnig stríðin og skemmtileg.
Á góðum stað stendur að til-
gangurinn með lífinu sé að skilja
við sig aðeins betur en maður
tók við og held ég að niðurstaðan
hafi svo sannarlega verið sú í
ömmu tilfelli.
Björn Þórhallsson.
Þegar ég kom til ömmu á
sjúkrahúsið á Húsavík í ágúst
grunaði mig að þetta yrði líklega
í síðasta sinn sem við myndum
hittast. Þegar við kvöddumst
var eins og við vissum báðar að
svo yrði. Þessi duglega kona var
allt í einu orðin svo lasburða.
Það var skrýtið að heimsækja
hana á sjúkrahús en ekki í fal-
lega húsið hennar á Torginu þar
sem hún hafði búið alla mína
ævi. Þennan fallega sumardag
áttum við, eins og alltaf, frábær-
ar stundir saman. Það eru minn-
ingar sem ég varðveiti í hjarta
mínu alla tíð.
Ég hugsa alltaf til ömmu þeg-
ar ég sé fallegar rósir og fallega
garða því meiri blómakonu var
vart hægt að finna. Hún átti
yndislegan garð og í minning-
unni var amma alltaf að rækta
rósir og þeysast upp og niður á
háaloft með sláttuvélina.
Amma las mikið, leysti kross-
gátur á mettíma og var mikið
fyrir ljóð. Hún kunni fjölmörg
ljóð utan bókar og fór stundum
með þau fyrir mig. Þegar ég var
lítil kenndi hún mér margt, til
dæmis að spila og leggja kapla. Í
gegnum tíðina höfum við átt ófá-
ar skemmtilegar spilastundir.
Það verður erfitt að koma í
fallega húsið hennar sem hefur
að geyma svo margar góðar
Kristjana
Þórhallsdóttir
✝
Elskuleg móðir okkar,
AUÐUR EYVINDS,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 5. desember kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en
þeim sem vildu minnast hennar er bent á
líknardeildina í Kópavogi.
Sigurgeir Ingi Þorkelsson,
Elísabet Sól Þorkelsdóttir,
Ísak Dagur Þorkelsson.