Morgunblaðið - 03.12.2011, Blaðsíða 55

MINNINGAR 55
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2011
✝ Anna SoffíaSigurðardóttir
fæddist í Hvít-
árholti, Hruna-
mannahreppi, 31.
ágúst 1944. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands á Selfossi 24.
nóvember síðastlið-
inn.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Sigurmundsson, f. 29.7. 1915, d.
5.3. 1999, og Elín Kristjáns-
dóttir, f. 7.9. 1917, d. 2.2. 2002.
Anna Soffía ólst upp í Hvít-
árholti, næstelst átta systkina.
Hún stundaði nám í Barnaskól-
anum á Flúðum, eftir það við
Héraðsskólann á Laugarvatni
og tók gagnfræðapróf þaðan.
Einnig var hún við nám við Hús-
mæðraskólann á Löngumýri og
lauk þaðan prófi. Anna giftist 7.
nóvember 1970 Helga Stefáni
Jónssyni, f. 28.12.
1937 í Auðsholti,
Hrunamanna-
hreppi, d. 10.1.
1988. Þau bjuggu á
Sóleyjarbakka,
Hrun. 1970-1974.
Þá fluttu þau að
Ísabakka sem er
nýbýli frá Hvít-
árholti. Sonur
þeirra er Jón Matt-
hías, f. 26.1. 1971.
Kona hans er Elín Anna Hjálm-
arsdóttir, f. 1.6. 1975. Börn
þeirra eru Margrét Steinunn, f.
1.8. 2005, og Hjálmar Helgi, f.
9.9. 2006. Anna Soffía bjó á Ísa-
bakka ásamt syni sínum frá
1988 til ársins 2000 að hún flutti
að Flúðum og bjó þar til dauða-
dags.
Útför Önnu Soffíu fer fram
frá Skálholti í dag, 3. desember
2011, kl 13. Jarðsett verður í
Hrepphólum.
Hún Anna Fía stóra systir mín
er dáin. Það er svo skrítið að geta
ekki lengur leitað til hennar eins
og alltaf frá því ég man eftir mér.
Hún var sú sem hugsaði mest um
mig þegar ég var lítil, þegar ég
meiddi mig eða þurfti að klaga
eitthvert „óréttlæti“ þá sagði ég:
„Ég vil fá mömmu eða Önnu Fíu.“
Hún fléttaði á mér hárið á morgn-
ana og var það okkur báðum góð
stund. Kannski er þetta ástæða
þess að ég kann best við að hafa
hárið sítt. Þessi góða stund með
Önnu Fíu. Hún sinnti hlutverki
elstu systur af miklum heilindum
og fórnfýsi og var móður okkar
ómetanleg hjálp. Þegar hún
kynntist Helga sínum og flutti
með honum að Sóleyjarbakka
vildi ég fara með henni því ég
fann að einhverju var að ljúka
sem ekki kæmi aftur. Helming-
urinn af móður minni var farinn.
Ég saknaði hennar sárt en þann-
ig er ævi mannsins, eitt tímabil
tekur við af öðru.
Anna Fía fæddist í sveit, var
uppalin í sveit, bjó í sveit og vildi
þar vera og hvergi annars staðar
ef þess var nokkur kostur. Hún
var meira fyrir útivinnuna en
heimilisstörfin og þá sérstaklega
allt sem tengdist hestum. Þess
naut hún mjög árin sem hún átti
með Helga, sínum kæra góð-
bónda og eiginmanni. Þau bjuggu
fyrst á Sóleyjarbakka í Hruna-
mannahreppi og þar fæddist
einkasonurinn Jón Matthías. Síð-
an fluttu þau um tíma heim að
Hvítárholti í sömu sveit og þaðan
byggðu þau upp nýbýlið Ísa-
bakka. Var þar rekið fyrirmynd-
arfjárbú af samhentri fjölskyldu.
Svo reið áfallið yfir. Helgi varð
bráðkvaddur á sínu fimmtugasta
aldursári. Missirinn var óbætan-
legur en hvað var til ráða hjá
mæðginunum annað en halda
áfram að búa? Það voru erfið ár
fyrir þau og einnig íslenska fjár-
bændur. Því fór svo að þau urðu
að bregða búi, selja jörðina Ísa-
bakka og hinn langræktaða fjár-
stofn.
Nú flutti Anna Fía mín að
Flúðum og ég fékk hana í götuna
mína. Það var góð tilfinning að
hafa hana svo nærri enda komust
börnin mín fljótt að því hvað gott
var að eiga hana að og leituðu oft
til hennar sem væri hún þeirra
eigin amma, enda er hún þeim
mjög kær. Reyndar var hennar
mesta hamingja að vera amma og
fylgjast með sólargeislunum
Margréti Steinunni og Hjálmari
Helga. Vissi ég að oft hugsaði hún
til afans sem ekki lifði að sjá þau.
Hún sagði mér draum fyrir um
ári. Helgi var kominn með hann
Skugga sinn og hún reyndi að
koma á hann klyftösku en gekk
illa. Þá tók Helgi hana og lagaði
til. Allt settist á sinn stað og fór
vel. Þegar hún veiktist vissi ég
þegar hvernig allt færi. Nú sé ég
þau saman á gæðingunum sínum
ásamt góðhundinum Gutta í
landslagi sem líkist afréttinum
sem þau þekktu svo vel. Á undan
þeim rennur fríður fjárhópur
með mórauðan bjöllusauðinn í
forystu. Þau eru hamingjusöm og
í fjallasalnum ómar jarm kind-
anna.
Elsku Anna Fía mín. Ég sakna
þín en ég veit að þú ert komin í
betri tilveru og ég samgleðst þér
svo innilega. Í hjarta mínu áttu
ætíð stað. Það er kærleikur. Við
eigum heima í hjarta hvor ann-
arrar.
Blessuð sé minning þín, elsku
systir.
Hildur Sigurðardóttir.
Þú kvaddir systir um kalda nótt
en komst til mín í drauminn minn
þökk sé þér, nú er mér rótt
ég sá þig fara í ljósið inn
orðin ung í annað sinn
Ástvinir úr englaborg
ætla að fylgja þér Anna mín
laus við sótt, og heimsins sorg
ég sé í ljósri leiftursýn
að sumarlandið bíður þín.
Halla Sigurðardóttir.
Sá drekkur hvern gleðinnar dropa í
grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
Í mannsbarminn streymir sem aðfalls-
unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann
sjálfur. –
Og knapinn á hestbaki er kóngur um
stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
(Einar Ben.)
Við fráfall Önnu Soffíu Sigurð-
ardóttur koma ótal minningar
upp í hugann. Ég hef verið kunn-
ur henni frá því hún var ungling-
ur. Kynnin jukst mikið þegar hún
giftist Helga S. Jónssyni sem var
náfændi minn og uppeldisbróðir
um árabil. Þau hófu búskap sinn á
Sóleyjarbakka sem er grasgefin
jörð sem liggur að Stóru-Laxá.
En jörðin var ekki í þeirra eigu.
Því var falast eftir landi úr kosta-
jörðinni Hvítárholti þar sem for-
eldrar Önnu bjuggu. Nýbýli sínu,
sem er allstór jörð, gáfu þau
nafnið Ísabakki eftir býli með
sama nafni sem stóð á nánast
sama stað en fór í eyði einni öld
áður. Þar er afar fagurt útsýni,
einkum til hinna tilkomumiklu
vesturfjalla sem Bláskógabyggð
liggur að. Af miklum dugnaði og
verklagni byggðu þau íbúðarhús
og útihús fyrir sauðfé og hesta á
skömmum tíma. Anna var vel
verki farin og aðstoðaði bónda
sinn eftir fremsta megni við
framkvæmdirnar.
Landið er gjöfult á þessum
slóðum og þau trúðu á fóstur-
moldina frjóu sem brást þeim
ekki. Ég hafði alltaf mikil sam-
skipt við þau og fylgdist með bú-
skapnum og afrekum þessa
dugnaðarfólks sem byrjaði með
tvær hendur tómar. Anna og
Helgi eignuðust gæðinga úr sinni
ræktun og kunnu með þá að fara.
Ég sé þau fyrir mér að njóta
góðra stunda á þeim á vorkvöld-
um fögrum á bökkum Hvítár. Þau
gáfu sér stöku sinnum tíma til að
líta upp úr búskaparamstrinu og
minnist ég ferðar sem við fórum
saman „stóra“ hringinn kringum
landið okkar fagra. Oftast var
sofið í tjaldi en einnig þegin gist-
ing hjá vinum.
Þegar komið var í hið undur-
fagra Ásbyrgi þuldi Anna mikið
úr hinu stórbrotna kvæði „Sum-
armorgunn í Ásbyrgi“ eftir Einar
Benediktsson. Man ég að hún
minntist á listamenn sem og aðra
þjóðþekkta menn þegar ekið var
fram hjá fæðingastað þeirra.
Anna var víðlesin og fróð með
ágætum. Á þessari kveðjustundu
er mér þakklæti efst í huga.
Þakka ber gestristni og góðan
hug og hlýju á ævi hennar. Að-
standendum öllum votta ég djúpa
samúð.
Sigurður Sigmundsson.
Kynni okkar Önnu Fíu hófust
þegar ég var svo heppin að kom-
ast í kaupavinnu í Hvítárholt þar
sem fjölskylda hennar bjó á þeim
tíma. Þetta var sumarið 1958,
Anna Fía fermdist það ár en ég
var tveimur árum eldri. Það var
dásamlegt veður þetta sumar og
þarna lærði ég margt um sveita-
störf þótt ég hafi nú reyndar vit-
að ýmislegt áður. Ég vildi að
börnin mín fengju að kynnast
góðu sveitaheimili og hafði seinna
samband við mömmu hennar sem
hafði milligöngu um að eldri son-
ur minn fór í sveit hjá Helga og
Önnu á Sóleyjarbakka. Okkar
kunningsskapur hefur haldist öll
þessi ár með mismiklum hléum.
Undanfarið ár höfum við haft
reglulegra samband og ég fylgst
að nokkru leyti með veikindum
Önnu. Hún hafði samband við
mig í byrjun október og taldi að
krabbinn væri eiginlega farinn,
það væri annað að angra hana.
Þegar ég frétti í byrjun nóvem-
ber að Anna Fía væri komin í
líknarherbergið á Heilsustofnun
Suðurlands fór ég austur að
heimsækja hana. Hún hafði ekki
mikið úthald í samræður fyrri
daginn en var heldur betri daginn
eftir. Ég spurði hana hvort hún
myndi hve hrædd ég var við hest-
ana þegar ég kom fyrst í Hvít-
árholt. Hún svaraði: Já, mér
fannst þú nú hálfaumingjaleg.
Hún kenndi mér að meta hesta.
Afar oft fórum við á kvöldin í
hestagirðinguna með band sem
við notuðum fyrir beisli og riðum
berbakt. Eins fórum við stundum
í lengri ferðir á hestum t.d. í
Auðsholt til frænku minnar og
eitt sinn ætluðum við að heim-
sækja skólasystur mínar sem
voru í Gnúpverjahreppi. Þær
voru reyndar ekki heima. Anna
mundi þetta allt.
Ég var kennari í Biskupstung-
um þegar Helgi dó og aftur
seinna, samtals tíu ár. Þann tíma
kom ég oft til Önnu og kynntist
fjölskyldu hennar enn betur,
fyrst á Ísabakka og síðan að
Flúðum. Oft var hún að prjóna
einhverja flík þegar ég kom í
heimsókn, síðustu árin.
Mikið væri veröldin leiðinleg
ef allir væru eins. Anna Fía var
sérstök manneskja og kynnin við
hana hafa auðgað líf mitt. Ég vil
þakka þann tíma sem við höfum
átt saman.
Kæri Matti og fjölskylda, ég
votta ykkur innilega samúð mína
en segi jafnframt að betra er að fá
að fara þegar veikindi eru orðin
eins alvarleg og raunin var með
Önnu Fíu. Guð blessi ykkur.
Valbjörg (Valla).
Anna Soffia Sig-
urðardóttir
til nýrra heimkynna. Við erum
henni þakklátar fyrir góð kynni
og margar skemmtilegar stund-
ir.
Við sendum Óla og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. Laugasystra 1969-1970,
Hulda Magnúsdóttir.
Mig langar að minnast Rósu
með nokkrum orðum, við ótíma-
bært fráfall hennar.
Ég kynntist henni fljótlega
eftir að ég flutti til Húsavíkur,
fyrir næstum þremur áratugum.
Leiðir okkar lágu saman í fé-
lagsskap af ýmsum toga. Við
vorum meðal annars saman í
bókaklúbbi í nokkur ár, þar sem
„andinn sveif yfir vötnunum“ og
dýrðlegar veitingar á borðum,
eins og kvenna er siður. Við vor-
um saman um tíma í Soroptim-
istaklúbbi Húsavíkur og ná-
grennis og svo áttum við
sameiginlega vinkonu, hana Val-
gerði okkar. Hún tengdi okkur
líka saman.
En mig langar sérstaklega til
að rifja upp þann tíma í lífi okk-
ar Rósu, þegar við tókum báðar
þátt í pólitísku starfi með Sam-
tökum um kvennalista. Það
tímabil spannar á annan áratug.
Við vorum nokkrar konur hér á
Húsavík, ásamt konum úr ná-
grannabyggðum, sem komum
saman fyrir alþingiskosningarn-
ar 1983 og gengum til liðs við
Samtök um kvennalista og
ákveðið var að bjóða fram til
þings hér í kjördæminu. Við
komum úr ýmsum áttum, með
ólíkar skoðanir, en sameinuð-
umst um ákveðna hugmynda-
fræði. Við vorum róttækar og
vildum koma að sjónarmiðum og
verðmætamati kvenna í íslensk-
um stjórnmálum, sem okkur
fannst verulega skorta á. Við
vildum koma að fulltrúum
kvenna þar sem ákvarðanir voru
teknar og við vildum breyta
þjóðfélaginu, þannig að meira
tillit væri tekið til kvenna og
barna, og vissum, að enginn
mundi gera það fyrir okkur.
Þetta stjórnmálaafl var grasrót-
arhreyfing, sem þýddi að allar
urðum við að vera virkar í starfi
og leggja okkar af mörkum. Og
þar var Rósa góður félagi, þótt
það væri ekki í hennar eðli að
vilja vera í forystuhlutverki í
samtökunum.
Það öfluga starf sem unnið
var meðal annars hér hjá okkur
kvennalistakonum á Húsavík
leiddi til þess, að í alþingiskosn-
ingunum 1987 vann Kvennalist-
inn kosningasigur og okkar kona
hér í kjördæminu, Málmfríður
Sigurðardóttir komst inn á þing.
Næstu árin á eftir vorum við
Rósa báðar virkar í Kvennalist-
anum ásamt fleiri konum hér á
Húsavík og við vorum líka í góðu
samstarfi við flokkssystur okkar
á Akureyri. Þá vorum við með
okkar fulltrúa í bæjarstjórn
Húsavíkur, sem gerði það að
verkum að við tókum þátt í bæj-
arpólitíkinni með nefndastörfum
og með reglulegum fundum. Eft-
ir að Samtök um kvennalista
hættu að bjóða fram sem sjálf-
stætt stjórnmálaafl drógum við
okkur margar út úr flokkspóli-
tísku starfi, og beindum kröftum
okkar annað. Við litum þannig á
að Samtökin hefðu haft marg-
vísleg áhrif og greitt leið ís-
lenskra kvenna inn á stjórnmála-
sviðið. „Gömlu“ flokkarnir tóku
við sér og bættu við konum á
lista hjá sér í öruggari sæti. Ég
er sannfærð um það að við
kvennalistakonur höfum með
starfi okkar haft þónokkur áhrif
á Íslandssöguna, þegar upp er
staðið. En þetta samstarf okkar
og sameiginleg reynsla þessi ár
gerði það líka að verkum að við
bundumst tryggða- og vináttu-
böndum, sem er svo dýrmætt.
Ég þakka Rósu af alhug fyrir
samfylgdina og votta Óla, dætr-
um þeirra og öllum ástvinum
mína dýpstu samúð. Blessuð sé
minning hennar.
Elín Kristjánsdóttir.
✝
Þökkum hlýhug og samúðarkveðjur vegna
andláts og útfarar okkar elskulega eigin-
manns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNASAR FINNBOGASONAR
íslenskufræðings.
Kristín Arnalds,
Einar Arnalds Jónasson, Maria Louise Wind,
Ari Jónasson, Hildur Jónsdóttir,
Elín Lilja Jónasdóttir, Egill Pálsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma, langamma og systir,
HELGA DÓRA SKÚLADÓTTIR,
Ársölum 3,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
laugardaginn 26. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn 5. desem-
ber kl. 13.00.
Alexander Jóhannesson,
Skúli Þór Alexandersson, Gyða Breiðfjörð,
Kristinn Alexandersson, Ragna Sigurðardóttir,
Sigríður Skúladóttir,
Hallfríður Skúladóttir,
Auður Skúladóttir,
barnabörn og langömmubarn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug vegna andláts og
útfarar elskulegar móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalang-
ömmu,
KRISTÍNAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Bláskógum 12,
Reykjavík.
Ólafur S. Ottósson, Steinunn Árnadóttir,
Jóakim S. Ottósson,
Helga Ottósdóttir, Gunnar Dagbjartsson,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
✝
Þökkum hlýhug og samúðarkveðjur vegna
andláts og útfarar okkar ástkæra eiginmanns,
föður, tengdaföður og afa,
SIGÞÓRS SIGURJÓNSSONAR
veitingamanns,
Brúnalandi 21,
Reykjavík.
Kristín Auður Sophusdóttir,
Sophus Auðun Sigþórsson, Hjördís S. Björgvinsdóttir,
Kristín Auður, Sophus Ingi, Dagur Auðun,
Kristín María Sigþórsdóttir, Ben Moody,
Iris Æsa María.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför okkar elskulegu
GUÐRÚNAR ARNÓRS,
Hamraborg 14,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær sr. Pétur Þorsteinsson,
prestur Óháða safnaðarins fyrir umhyggju og styrk sem hann
veitti okkur á erfiðri stundu.
Sigurjón Vilhjálmsson,
Vilhjálmur Ívar Sigurjónsson, Anna Henriksdóttir,
Þórarinn Sigurjónsson, Marilin Biye Obiang,
Gunnar Kristinn Sigurjónsson
og fjölskyldur.
✝
Mín ástkæra eiginkona, móðir, tengdamóðir
og amma,
GUÐLAUG ANNA GUÐNADÓTTIR,
verður jarðsungin frá Urðakirkju þriðjudaginn
6. desember kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
minningarsjóð Urðakirkju.
Einar Hallgrímsson og fjölskylda.