Morgunblaðið - 03.12.2011, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2011
HINSTA KVEÐJA
Elsku Hafsteinn minn.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ástarþakkir fyrir öll árin
sem við áttum saman.
Þín,
Gunnþórunn.
✝ Hafsteinn Sig-urjónsson
fæddist á Seyð-
isfirði 1. apríl 1935.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
Neskaupstað 24.
nóvember 2011.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Páls-
son, f. 15. ágúst
1901 á Hofi í Öræf-
um, d. 24. janúar
1991, sjómaður og síðar verka-
maður og kona hans, Kristín
Guðfinnsdóttir, f. 9. september
1907 á Seyðisfirði, d. 28. maí
1992, handavinnukennari og
húsmóðir. Sigurjón og Kristín
bjuggu á Seyðisfirði allan sinn
búskap og var Hafsteinn einka-
sonur þeirra.
Hafsteinn kvæntist á Siglu-
firði hinn 7. júní 1958, Gunnþór-
unni Gunnlaugsdóttur, f. 22. maí
1937, frá Ólafsfirði. Foreldrar
hennar voru Gunnlaugur Frið-
riksson, f. 1909 á Ólafsfirði, d.
22. mars 1942, og Sigrún Sig-
urðardóttir, f. 10. október 1916
á Dalvík, d. 16. október 1996.
Seinni eiginmaður Sigrúnar og
Karl Ingiberg Emilsson, f. 1968.
Dóttir þeirra er Gunnþórunn
Sara, f. 1999. Hafsteinn fæddist
og ólst upp á Seyðisfirði. Eftir
hefðbundna skólagöngu fór
hann til sjós þá 18 ára gamall og
gerðist háseti á Hvassafelli og
síðar á Hamrafelli. Árið 1958
hóf hann störf sem verkstjóri
hjá Fiskiðjuveri Seyðisfjarðar.
Hann fór í nám í fiskvinnslu og
fékk réttindi til að meta fisk.
Hann stofnaði sitt eigið fisk-
vinnslufyrirtæki og útgerð sem
hann rak með félaga sínum í
nokkur ár. Hann réð sig síðan
sem frystihússtjóra í Norðursíld
hjá Hreiðari Valtýssyni og vann
þar óslitið í 25 ár. Síðustu starfs-
árin var hann hjá Fiskvinnsl-
unni, síðar ÚA, en þurfti að láta
af störfum fyrir aldur fram
vegna heilsubrests.
Hafsteinn gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir Seyð-
isfjarðarkaupstað og var einn af
stofnendum Lionsklúbbs Seyð-
isfjarðar. Hann var m.a. forð-
agæslumaður í mörg ár og hafði
mikla ánægju af því starfi en
hans helsta áhugamál var fjár-
rækt.
Hafsteinn og Tóta hófu bú-
skap 1958 á Seyðisfirði og
bjuggu þar alla sína tíð.
Útför Hafsteins fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag, 3 des-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 14.
stjúpfaðir Gunn-
þórunnar var Jón
Vídalín Sigurðsson,
f. 4. janúar 1913 á
Fáskrúðsfirði, d. 6.
febrúar 2007. Börn
Hafsteins og Gunn-
þórunnar (Tótu)
eru: 1) Sigurjón
Þór, f. 1958, maki
Valgerður Páls-
dóttir, f. 1961. Börn
þeirra eru a) Vil-
helm Már, f. 1980, b) Vaka Krist-
ín, f. 1984, í sambúð með Ólafi
Guðmundssyni, f. 1984, c)
Hanna Rut, f. 1990, d) Þórunn, f.
1992. 2) Sigrún Harpa, f. 1959,
maki Skúli U. Sveinsson. Börn
þeirra eru: a) Elísa, f. 1990, b)
Guðbjörg, f. 1992, c) Selma, f.
1995. 3) Gunnlaugur Jón, f.
1961, maki Margrét S. Halldórs-
dóttir, f. 1960. Börn þeirra eru:
a) Harpa Sif, f. 1988, í sambúð
með Elmari Braga Einarssyni, f.
1988, b) Ester Alma, f. 1992, c)
Hafsteinn, f. 1994. 4) Kristín, f.
1970, maki Marco Vroomen, f.
1973. Börn þeirra eru a) Tristan
Sölvi, f. 2006, b) Ylfa Isabel, f.
2009. Fyrri maki Kristínar var
Það er ekkert sem býr mann
undir það áfall að missa náinn
ástvin, sama hverjar aðstæður
eru. Þó svo að pabbi hafi glímt
við sykursýki í um 40 ár og verið
orðinn talsvert heilsutæpur síð-
ustu árin var fráfall hans áfall og
eftir situr mikil sorg og sökn-
uður. En minningarnar eru
margar og góðar.
Pabbi var einstakur maður,
traustur og duglegur. Hann var
frystihússtjóri með mannaforráð
og var farsæll í því starfi. Hon-
um hélst einkar vel á fólki og átti
hans jafnaðargeð stóran þátt í
því. Hann var ekkert að æsa sig
yfir hlutunum eða gera mikið
mál úr þeim heldur reyndi að
gera það besta úr öllu. Pabbi var
líka svo bóngóður maður og
gerði mörgum greiða, á móti gat
hann einnig leitað til margra ef á
þurfti að halda.
Pabbi var prívat maður og leið
best heima hjá sér, kannski ein-
mitt vegna þess að lengi vel voru
stundirnar heima fáar. Hin síðari
ár var hann þó mikið heima við
sökum heilsubrests en sykursýk-
in hafði þá tekið sinn toll og hann
átti orðið erfitt með gang. Hann
kvartaði samt aldrei yfir sínu
hlutskipti heldur tók á því með
æðruleysi. Hann sá oftast já-
kvæðu hliðarnar á hlutunum og
sagði að það kæmi sér vel hvað
honum liði vel heima.
Pabbi var einstakur faðir sem
hafði hagsmuni fjölskyldunnar
ávallt í fyrirrúmi og lagði mikið á
sig svo við gætum haft það sem
allra best. Hann var ákaflega
hjartahlýr, með mikla kímnigáfu
og einstaklega orðheppinn. Þau
eru ófá skiptin sem við sprung-
um úr hlátri yfir einhverju sem
datt upp úr honum og margar
skemmtisögurnar eru til. Hann
vildi allt fyrir okkur gera og
mátti helst aldrei vita að okkur
vanhagaði um eitthvað án þess
að vilja rétta hjálparhönd og
stundum var hann búinn að leysa
úr málunum án þess að vera beð-
inn enda var hann svo úrræða-
góður.
Pabbi og mamma áttu fallegt
og gott hjónaband og á æsku-
heimilinu ríkti ást, vinátta og
virðing. Mamma var drottningin
hans, hann hvatti hana og studdi
í öllu sem hún vildi taka sér fyrir
hendur og við systkinin vorum
nánast í guðatölu, varla var
nokkuð nógu gott fyrir okkur.
Maður fann svo sterkt að við
vorum honum allt. Aldrei sagði
hann styggðaryrði við okkur og
sá frekar bara húmorinn í prakk-
araskapnum.
Samverustundirnar hin síðari
ár voru ef til vill ekki eins marg-
ar og við hefðum kosið vegna
fjarlægðar en símtölin voru
mörg og skemmtileg. Við eigum
eftir að sakna alls þessa og að
geta ekki leitað til pabba áfram
til að fá ráð í einu og öllu.
Elsku mamma, þinn missir er
mikill, pabbi var þér traustur
vinur alla tíð en hans tími var
kominn og nú er hann á góðum
stað þar sem honum líður vel,
öllum hans þjáningum er lokið.
Elsku pabbi, við höfum lært
svo margt og mikið af þér sem
við munum miðla áfram til okkar
barna. Í sorginni er þetta dýr-
mæt perla eins og þú varst sjálf-
ur.
Við minnumst þín með mikilli
ást og þakklæti fyrir allt það
dýrmæta og góða sem þú gafst
okkur í veganesti.
Blessuð sé minning þín.
Þínar dætur,
Kristín og Harpa.
Nú er minn kæri faðir farinn
og eftir sitja minningar um hann
og söknuðurinn sækir á mann.
Hann var einbirni og var mikið
einn með ömmu þar sem afi var í
burtu á vertíðarbátum og á
togaranum Ísólfi NS14. Afi var
því oftast að heiman og því varð
pabbi að hjálpa til með heimilið.
Frá 12 ára aldri var pabbi með
kindur sem hann hugsaði um, sló
tún og engi fyrir veturinn. Það
var oft erfitt fyrir óharðnaðan
ungling. T.d. man ég eftir frá-
sögn hans af dæmalausu rigning-
arsumri 1952 en þá var ekkert
hægt að heyja allt sumarið. Þá
fór hann seint í september upp á
Vestdal sló engin þar, þurrkaði
og bar síðan heyið niður á
Vestdaleyrarnar og fékk svo
Steina á Álfhól til að flytja það
inn í bæ.
Einnig stundaði hann fugla-
veiðar frá 15 ára aldri. Skaut
mikið af rjúpu (þá voru ekki
margir sem stunduðu þær veið-
ar), svartfugl, endur og síðast en
ekki síst æðarkollur.
Pabbi var sjómaður í sér og
var það í nokkur ár. Langaði allt-
af á sjóinn aftur, en lofaði
mömmu eftir að þau tóku saman
að hann legði það ekki fyrir sig.
Hann var mikill dýrakall og
aftur byrjaði hann að vera með
kindur upp úr 1973.
Oft fór ég með að gefa kind-
unum, en þar sem ég þoldi ekki
heyið sá ég um vatnið og var yf-
irleitt búinn að því á undan
pabba. Þá notaði ég tækifærið
(13-15 ára) að leika mér á jepp-
unum í snjónum við fjárhúsin.
Oftar en ekki endaði þetta með
að jeppinn var pikkfastur þegar
pabbi kom frá húsunum.
Ekki fékk ég þó skammir fyrir
þetta, eða þegar ég var að draga
garðana saman með vörubretti
hangandi aftan í Range-anum
inni á túni og heyið vafðist utan
um drifsköftin og eyðilagði allar
pakkdósir á drifum og kössum í
bílnum. Og ekki var ég skamm-
aður, smá stubbur, þegar hann
nappaði mig fyrir að hafða stolið
pening frá honum. En þá hafði
ég farið beint niður í Pusabúð og
keypt mér kókosbollur og tróð
þeim í mig fyrir utan búðina. Um
sama leyti renndi pabbi fram hjá
og náði mér. Ég held að hann
hafi haft lúmskt gaman að þessu.
Ósjaldan faldi ég mig aftan við
bílsætið hans til að komast með
honum út í Norðursíld, ekki tók
hann því illa þótt búið væri að
neita mér stuttu áður.
Um sumarið 1974 kom í ljós
ættgengur sykursjúkdómur hjá
honum. Allar götur síðan hefur
þessi illi sjúkdómur herjað á
hann og veikt hann smám saman
þar til yfir lauk. Það er í raun
ótrúlegt hversu hraustur pabbi
var miðað við hvað hann gekk í
gegnum út af sykursýkinni, því
oft fór hann ekki vel með sig og
stundum brugðust mælitækin
honum eða lyfin.
Pabbi var heimakær og þar
leið honum best. Hann var mat-
maður mikill og á hverju hausti
voru allar kistur fylltar af mat,
þannig að mamma sá svo sæng
sína útbreidda í eldhúsinu. Hann
hafði skemmtilegan húmor og
hafði gaman af að gantast. Hann
var mjög þolinmóður og bjó yfir
miklu jafnaðargeði. Hann var
ljúfur sem lamb og hraustur var
hann sem naut. Hann var traust-
ur og bóngóður maður. Hann
hugsaði vel til einstæðinga sem
ekki höfðu það gott, og fyrir
þeim var hann traustur vinur.
Blessuð sé minning þín, pabbi
minn.
Þinn sonur,
Gunnlaugur Jón.
Blessaður kæri tengdapabbi!
Maður á mínum aldri hefur
misst marga félaga, foreldra,
ættingja og vini, en ég hef samt
sem áður aldrei ritað minning-
argrein um viðkomandi. Veit
ekki nákvæmlega hvers vegna
ég hef ekki gert það, en einhvern
veginn fannst mér ég verða að
skrifa aðeins til þín á þessum
tímamótum. Trúlega vegna þess
hversu einstakur maður þú
varst.
Ég fór að gera hosur mínar
grænar fyrir dóttur þinni strax á
fyrsta ári í menntaskóla, það
gekk misvel en um síðir sá hún
ljósið og við erum hamingjusam-
lega gift í dag og eigum þrjár
dætur, sem elskuðu þig mikið,
enda varla annað hægt.
Ég man enn þann dag í dag
þegar ég kom fyrst inn á heimili
ykkar, alveg að drepast úr
stressi að hitta (vonandi) tilvon-
andi tengdaforeldra. Það var
eins og að koma bara heim til
sín, engin látalæti, talað hreint
út um alla hluti og ekki verið að
fara í kring um hlutina. Alveg
eins og heima hjá mér.
Mér leið strax vel á Túngöt-
unni og þó við værum kannski
ekki alltaf sammála þá var hægt
að rökræða við þig – eins langt
og það náði! Þú áttir alltaf síð-
asta orðið. Og þar við sat. Þessar
samræður voru rosalega
skemmtilegar, ekki síst þær póli-
tísku, og fræðandi því þú vissir
svo margt og varst tilbúinn að
miðla þekkingu þinni.
Eftir að þú veiktist var ég
ósjaldan með þér á biðstofum
okkar dásamlega heilbrigðis-
kerfis, oftast fékkst þú fína þjón-
ustu, en stundum fannst okkur
samt eins og sumir vissu ekki ná-
kvæmlega hvert verksvið þeirra
var. En kerfið virðist samt virka
þokkalega og þegar á reyndi í
þínum verstu veikindum kom
það berlega í ljós.
Elsku Hafsteinn, hvar á ég nú
að fá rjúpurnar í jólamatinn? Þú
reddaðir því alltaf. Ég þoli ekki
hamborgarhrygg á aðfangadags-
kvöld og ef ég þekki þig rétt þá
muntu sjá um að redda þessu
eins og venjulega þó svo þú hafir
aðeins skotist yfir móðuna miklu.
Ég mun sakna þín
Sjáumst í næsta lífi.
Skúli.
Í september 1942 var fyrsta
loftárásin gerð á Ísland. Þýskar
flugvélar vörpuðu tveimur
sprengjum á Seyðisfjörð. Önnur
féll í sjó en hin í byggð. Í flæð-
armálinu léku sér fjórir drengir
við lítinn bát. Skammt frá þeim
féll sprengjan og myndaði 2
metra djúpan gíg. Báturinn
brotnaði í spón, rúður í nærliggj-
andi húsi mölvuðust og dreng-
irnir slösuðust allir meira eða
minna. Einn drengur missti
hægri fót við hné, annar slasaðist
illa á læri. Hinir tveir fengu sár
og skrámur á höfuð. Einn af
þessum drengjum var afi minn,
Hafsteinn Sigurjónsson og var
hann þá sjö ára.
Þetta var snemma hausts og
var veður gott þennan afdrifa-
ríka dag. Þá um morguninn hafði
móðir hans hvatt hann til að fara
út að leika sér en aldrei þessu
vant harðneitaði drengurinn.
Það var ekki fyrr en hann var
kominn með þykka loðhúfu á
höfuðið að hann samþykkti að
hætta sér út fyrir hússins dyr.
Síðar þennan dag fékk dreng-
urinn sprengjubrot í höfuðið.
Hann skrámaðist illa en eftir að
gert hafði verið að sárum hans á
sjúkrahúsinu fékk hann að fara
heim.
Við afi rifjuðum oft þessa sögu
upp. Hvað hefði gerst ef ekki
hefði verið fyrir þykku loðhúf-
una?
Það er með miklum söknuði
sem ég lít yfir farinn veg og
minnist elsku afa míns sem nú
hefur kvatt þennan heim. Við afi
náðum alltaf vel saman. Hann
átti það til að vera svolítið hryss-
ingslegur en þó var ekki erfitt að
komast inn fyrir skrápinn. Við
vorum gott teymi, gátum rætt
alla hluti. Svo göntuðumst við og
bulluðum þannig að enginn skildi
nema við tvö.
Ég var hjá ömmu og afa á
Seyðisfirði öll sumur í æsku. Ég
vildi fara austur um leið og skól-
anum lauk og helst ekki koma
aftur fyrr en hann byrjaði á ný.
Sumardvalirnar á Seyðisfirði eru
með mínum dýrmætustu minn-
ingum. Ég skottaðist oft í hest-
húsið með afa en hann var
áhugabóndi. Hann var mikill
dýravinur og hafði gaman af öll-
um skepnum. Lotta, litla tíkin
hans sem honum þótti svo vænt
um, á eflaust eftir að sakna hans
mikið. Við amma og afi fórum oft
í kofann, lítið fellihýsi sem var
falið í skógi upp á Héraði. Við
spiluðum manna og borðuðum
heimabakaða kanilsnúða. Ferða-
útvarpið var auðvitað með í för
því ekki mátti missa af fréttum.
Að sjálfsögðu var líka alltaf eitt-
hvað gott á grillinu en afi var
mikill matmaður.
Eftir að ég fullorðnaðist
kynntumst við afi á annan hátt,
við urðum trúnaðarvinir. Hann
hafði alltaf óbilandi trú á mér og
var mér styrkur í mínu námi.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Ég veit að hvíldin er kærkomin
eftir áratuga veikindi en samt
sem áður er alltaf sárt að kveðja.
Þín sonardóttir,
Vaka Kristín.
Elsku afi okkar. Orð geta ekki
lýst því hvað við söknum þín
mikið. Það verður skrítið að
koma á Túngötuna og sjá stólinn
þinn auðan. Þrátt fyrir að vera
ekki heilsuhraustur þá varstu
alltaf svo hlýr, brosmildur og
skemmtilegur. Við vitum að þú
ert á betri stað núna, þó að það
virðist ótrúlegt að sá staður sé
ekki í faðmi fjölskyldunnar sem
elskar þig svo heitt. Nú líður þér
betur og við vitum að þú ert enn
þá með okkur.
Þegar við hugsum um þig
skjótast alls kyns góðar minn-
ingar upp í hugann. Að koma
austur til ykkar ömmu og fá að
skoða kettlingana, leika við
Lottu, skreppa í hjólhýsið og öll
jólin og páskarnir sem við áttum
saman. Við munum sakna þess
að heyra ekki allar skemmtilegu
sögurnar þínar. Enginn gat sagt
frá eins og þú. Sú eftirminnileg-
asta er þegar þú lentir í
sprengjuárás þegar þú varst að
leika þér ásamt vinum þínum í
fjörunni á Seyðisfirði í seinni
heimsstyrjöldinni. Það var sól úti
en þú varst ákveðinn í að hafa
þykka húfu á höfðinu þegar þú
fórst út þó svo að mamma þín
reyndi að banna þér það. Stuttu
eftir að þið voruð komnir í fjör-
una vörpuðu þýskar flugvélar
sprengjum sem lentu rétt hjá
ykkur.
Vinur þinn missti fótinn og
brot úr sprengjunni fór í höfuðið
á þér en húfan góða bjargaði lífi
þínu. Þú sagðir okkur að þig
hefði dreymt að þýskar herflug-
vélar myndu varpa sprengjum á
Seyðisfjörð og þess vegna vildir
þú ekki fara út án þess að hafa
húfuna. Þessa sögu höfum við
sagt í hverjum einasta sögu-
áfanga sem við höfum tekið,
enda ekkert smágrobbnar af
honum afa okkar. Þetta var ekki
í eina skiptið sem þig dreymdi
fyrir hlutum, það gerðist ansi
oft.
Þú varst okkur alltaf svo góð-
ur, vildir allt fyrir okkur gera og
áttir það til að lauma til okkar
nammimola eða peningaseðli
þegar enginn sá til, bara til þess
eins að sjá okkur brosa. Þú barst
hagsmuni okkar alltaf fyrir
brjósti. Í hvert einasta skipti
sem við borðuðum morgunmat
með þér sagðir þú okkur að taka
lýsi, borða súrmjólk svo við yrð-
um sterkar og hraustar stelpur.
Það var fátt sem þú vissir ekki
og það var alltaf hægt að leita til
þín og fá aðstoð við heimanámið.
Við munum alltaf líta upp til þín.
Þú varst svo sterkur og duglegur
í öllum þínum veikindum og
kvartaðir aldrei.
Við þurftum aldrei að velta því
fyrir okkur hvað þú varst að
hugsa, þú sagðir alltaf þína skoð-
un og við vissum alltaf að þú
elskaðir okkur og varst stoltur af
okkur. Þú sagðir okkur það oft
og við gleymum því aldrei.
Elsku afi. Við munum aldrei
gleyma þér, minning þín mun
ávallt lifa í hjörtum okkar.
Hvíldu í friði og megi Guð geyma
þig að eilífu. Við elskum þig.
Elísa, Guðbjörg og Selma.
Þegar ég minnist þeirra
stunda sem ég átti með Hafsteini
afa þá kemur upp bros. Afi var
algjör húmoristi. Þegar ég var
yngri þá kunni ég ekki að meta
kaldhæðnina og stríðnina í afa en
svo þegar á leið varð mér ljóst að
húmorinn og kaldhæðnin var
eitthvað sem við áttum sameig-
inlegt. Hann var einnig duglegur
við að stríða ömmu og hlógum
við í laumi þegar hann gantaðist
í henni.
Afi var einnig sælkeri af Guðs
náð. Ég minnist þess þegar ég
hjálpaði afa við að slá grasið úti í
garði, heilsan var aðeins farin að
bresta og afi var virkilega þakk-
látur fyrir að ég skyldi hjálpa
honum.
Eftir sláttinn sagði hann mér
að við skyldum drífa okkur,
keyrðum á gamla bílnum og fór-
um í Kaupfélagið. Hann sagði að
ég mætti velja mér það sem ég
vildi. Við tíndum hitt og þetta í
körfuna og aldrei hafði ég keypt
jafn mikið af kræsingum í einu.
Hafsteinn
Sigurjónsson
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÞORGERÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Mýrarvegi 113,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð þriðjudaginn
29. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn
9. desember kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á dvalarheimilið Hlíð
Akureyri.
Ingólfur Sigurðsson,
Elínborg Ingólfsdóttir, Magnús Þórðarson,
Magnús Ingólfsson, Sólveig Erlendsdóttir,
Ragnhildur Ingólfsdóttir, Samúel Jóhannsson,
Þórdís Ingólfsdóttir,
Sölvi Ingólfsson, Guðrún Jónsdóttir.