Morgunblaðið - 19.12.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. DESEMBER 2011
✝ Þórður Þórðar-son vélstjóri
fæddist í Reykjavík
31. ágúst 1947.
Hann lést á heimili
sínu 11. desember
2011. Þórður var
sonur hjónanna
Þórðar Þórgríms-
sonar, f. 19. okt.
1910, d. 14. feb.
1989, og Jónínu
Eyju Gunn-
arsdóttur, f. 7. sept. 1920, d. 3.
mars 1959. Systkini Þórðar eru;
Þorgrímur, f. 1934, d. 2009,
Birgir, f. 1939, Bjarni Val-
garður, f. 1940, Sverrir, f. 1941,
Sigurborg, f. 1945, Vilborg, f.
1946, d. 1946, Alda Særós, f.
1949.
Sambýliskona Þórðar er Guð-
björg Pétursdóttir, f. 5. ágúst
1953. Sonur þeirra er Pétur
Heiðar Þórðarson, f. 17. október
1972, sonur hans er
Ásgeir Júníus.
Börn Þórðar frá
fyrra sambandi
eru; a) Jónína Eyja
Þórðardóttir, f. 15.
maí 1968, maki
Björn Björnsson.
Börn hennar eru
Sólrún, Birgitta,
Díana og Rakel
María. b) Jón Árni
Þórðarson, f. 9.
október 1969, maki Þórdís Jó-
hannsdóttir. c) Barbara Hafey
Þórðardóttir, f. 8. mars 1973,
maki Guðmundur Hannesson.
Börn hennar eru Anika, Aron,
Emilía, Sunna og Rakel. Þórður
skilur einnig eftir sig sex barna-
barnabörn.
Útför Þórðar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 19. des-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Jæja, nú ertu farinn frá okkur,
elsku bróðir og mágur. Það er
erfitt að setjast niður og setja á
blað minningarnar okkar. Ung
vorum við er við misstum móður
okkar og sundrung kom á fjöl-
skylduna. En er þú eltist breytt-
ist það. Einnig man ég er þú
komst til okkar á Kleppsveginn
með frumburð þinn og sýndir
okkur, einnig skoðaðirðu okkar
frumburð, eftir það varð sam-
bandið sterkara með árunum.
Þegar við fluttum á Akranes
varstu vanur að koma reglulega í
heimsókn. Þar stofnaðir þú bú-
skap með Guðbjörgu svo styttra
varð á milli okkar. Þegar við
fluttum til Hafnarfjarðar og þú
bjóst í Reykjavík, komst þú
miklu meira til okkar. Það verður
ansi tómlegt hjá okkur. Ekki get-
um við sagt að það sé langt síðan
hann Doddi kom, en er þið Nonni
hurfuð út saman spurði ég „Hvar
varstu“ og þá kom það svar að
þið hefðuð verið í dótakassanum
þínum uppi á hraunum.
Það er ótrúlegt að þú sért far-
inn því laugardaginn 10. desem-
ber varstu hér og þið Nonni vor-
uð inni í tölvuherbergi að
vesenast vegna bátsins þíns. Það
var hringt og athugað með eitt-
hvað sem vantaði í bátinn. Svo
þegar þú fórst vissi ég ekki að
þetta væri kveðjustund frá þér.
Það var mjög erfitt að frétta að
andláti þínu. Mér fannst það
mjög rangt að það skyldi bera
svona brátt að og svona stórt
skarð hefði komið við missi þinn.
Líði þér vel. Við sjáumst ein-
hvern tímann.
Þín systir og mágur,
Alda og Jón.
Hver stund á sinn tíma. Við
sviplegt andlát vinar er var hluti
af fjölskyldu sem ekki er fjöl-
menn, fjölskyldu okkar, sækja
minningar á hugann. Stund
minninga sem nær yfir vel á
fjórða tug ára.
Ég kynnist Þórði eða Dodda
eins og hann var ávallt kallaður í
okkar hóp, þegar hann og mág-
kona mín Guðbjörg felldu hugi
saman um miðjan áttunda áratug
síðustu aldar. Það að vísa í aðra
öld og þá um leið aldur, er ekki
lýsandi dæmi um hann. Hann var
einn af þessum mönnum sem
voru vinnandi alla daga, góður
verkmaður, sem brást ávallt við
kalli vina sinna ef þörf var á að
leysa verkefni, sem oft voru
verkefni sem hann hafði sér-
þekkingu á.
Áhugamál hans voru í takt við
menntun hans, vélar, bátar og
allt sem því fylgdi. Fyrir land-
krabba eins og mig var það haf-
sjór fróðleiks að hlusta á Dodda
tala um þessa hluti og þó að ég
næði ekki nema hluta af þeim
fróðleik var það töluvert fyrir
mig.
Það var ákveðin hefð að fjöl-
skylda tengdaforeldra okkar
kæmi saman og tæki til hendinni
í sumarbústað þeirra, sem var
staðsettur austur í sveitum nú
síðari ár. Síðastliðið sumar var
eitt af þessum verkefnum, sem
kölluðu á margar hendur til
vinnu. Í þeirri vinnu nýttist vel
sú reynsla og þekking sem Doddi
hafði á vélum og getu þeirra til
framkvæmda. Þar kom líka fram
það traust og velvilji sem vinnu-
veitendur hans báru til hans og
kom m.a. fram varðandi afnot af
tækjum sem hann var daglega að
vinna með.
Það komu líka þeir dagar sem
hann fór aðeins fram úr sér. Þar
er mér t.d. minnisstætt atvik,
sem varð um páska á öldinni sem
var að líða við fyrrverandi bústað
tengdaforeldra okkar sem stað-
settur er við Skorradalsvatn.
Beðið var eftir sem ekki var
óvanalegt að Guddý og Doddi
kæmu í hús, því eyða átti páska-
helginni saman í bústaðnum. Það
hafði snjóað töluvert og vegurinn
niður að vatninu þar sem bústað-
urinn er var illfær. Allt í einu
sáum við okkur til skelfingar að
litli fjölskyldubíllinn hjá Gyddý
og Dodda kom niður brekkuna
að bústaðnum, en á miðri leið var
snjórinn kominn með yfirtökin,
allt orðið fast. Trú Dodda á bíl og
eigin getu til aksturs við þessar
aðstæður kom ekki á óvart, en
illu heilli hafði það ekki gengið
upp í þettað sinnið. Jákvæði hlut-
inn var þó sá að hér var komið
páskahelgarverkefni fyrir þá
sem voru í bústaðnum. Verkefnið
að koma bílnum upp á veg aftur.
Það tók alla páskahelgina.
Í þessum fátæklegu orðum
mínum hef ég minnst á tvö minn-
ingarbrot á sameiginlegri lífsferð
okkar. Þar minnist ég hans sem
góðs vinar, manns framkvæmda
sem vildi öllum vel hvort sem var
í vinnu, hjálpsemi eða væntum-
þykju, en gat þó farið fram úr sér
á stundum.
Um leið og ég kveð þig, Doddi
minn, vil ég þakka þér fyrir allar
samverustundirnar, sem eru
sveipaðar góðum minningum og
tala ég þar fyrir mína hönd og
fjölskyldu minnar.
Við vottum Guddý, ættingjum
og vinum, okkar dýpstu samúð
við fráfall góðs drengs.
Blessuð sé minning Þórðar
Þórðarsonar.
Andrés.
Elsku besti frændi.
Það er svo sárt að vita að ég
eigi ekki eftir að hitta þig aftur.
Ég á eftir að sakna þín svo mikið.
Þegar pabbi saði mér að þú hefð-
ir farið okkur frá, var eins og
fæturnir gæfu sig og það eina
sem ég gat sagt var „nei“ og
hugsað að þetta gæti bara ekki
verið satt. Það var alltaf svo
gaman að vera hjá mömmu og
pabba og heyra í pípinu á bílnum
þínum þegar hann var að bakka
inn götuna. Svo komstu hlaup-
andi á harða spretti upp tröpp-
urnar eins og það lægi eitthvað
mikið við. En það var það aldrei.
Þú varst alltaf svo glaður að hitta
mig og það vantaði ekki að ég
fengi stórt knús og koss á kinn-
ina.
Það verður tómlegt að heyra
ekki sögurnar af þér þegar þú
ákvaðst að gera eitthvað og ekki
alltaf gekk það upp. Þú hefur
alltaf tekið mér og börnunum
mínum sem þínum eigin og hún
Alexía mun sakna Dodda frænda
rosalega. Það mun vanta stóran
hlut í líf okkar allra eftir þig. Ég
vona bara að þér líði vel hvar
sem þú ert og að mamma þín sé
þér nærri. Ég ákvað að skrifa
smá niður til að minnast þín.
Vonandi verðurðu ánægður.
Í örmum á engli í burt þú ferð,
hvert fótspor þú tekur er svo fjarri
mér.
Þitt faðmlag ég þrái en hvert sem ég
fer,
stend ég enn hér og bíð eftir þér.
Minningar mér um hugann streyma,
þeim minningum mun ég aldrei
gleyma .
Þín endanlega ást og bros þitt bjarta,
gat glatt hvert hjarta.
Dagurinn kaldur og smár,
er þú fórst okkur frá.
En þeir sem dagana munu nú með þér
dvelja,
ég öfunda þau því þú munt þau gleðja.
Þín ég mun sakna meira og meira,
því ekki lengur mun ég í þér heyra.
En lífið, það snúið er,
það tekur en gefur líka af sér.
Þótt það sé sárt að segja,
þá verð ég hér að kveðja.
Með tár í augum og brostið hjarta,
enda þá á ég þér svo mikið að þakka.
Kveðja frá,
Sóley og börnum.
Þórður Þórðarson
✝ Hallur Bergs-son fæddist á
Reyðarfirði 20.
júní 1947. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans við
Hringbraut 7. des-
ember 2011. For-
eldrar hans voru
Þórey Björns-
dóttir, húsmóðir
frá Ármótaseli í
Jökuldalsheiði, f.
30.12. 1910, d. 22.10. 1968, og
Bergur Þorkelsson, sjómaður,
frá Arnórsstöðum á Jökuldal,
f. 12.7. 1912, d. 5.8. 1961.
Systkini Halls eru Þorkell
Bergsson, f. 31.10. 1944, Birna
Bergsdóttir, f. 22.11. 1945, og
Björgvin Bergsson, f. 10.12.
1950. Dóttir Halls er Sunna
Björg, f. 15.2. 1975, móðir
hennar er Sigfríður Þorsteins-
dóttir, f. 26.2.
1946. Dóttir
Sunnu Bjargar er
Vaka Agnars-
dóttir, f. 26.9.
2001.
Hallur ólst upp
á Reyðarfirði,
lauk þar skyldu-
námi og lærði síð-
an húsasmíði á
Egilsstöðum. Hann
vann við hin ýmsu
smíðastörf víða um Austur-
land. Sem ungur maður flutt-
ist Hallur til Reykjavíkur þar
sem hann bjó alla sína tíð og
vann við sitt fag, bæði sjálf-
stætt og hjá öðrum bygg-
ingameisturum.
Útför Halls fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 19.
desember 2011, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Kær bróðir er nú farinn frá
okkur svo snöggt og án fyrirvara.
Hans verður sárt saknað af mörg-
um. Líf okkar hefur fléttast sam-
an bæði í blíðu og stríðu gegnum
árin. Við áttum yndislega æsku
heima á Reyðarfirði, en fljótlega
upp úr tvítugu fór illvígur sjúk-
dómur að herja á Hall og lék hann
oft grátt. Hans miklu mannkostir
og hugrekki gerðu það að verkum
að hann hafði alltaf betur. Heið-
arleiki, góðsemi og dugnaður yf-
irgáfu hann aldrei og húmorinn
fleytti honum langt. Sem ungur
maður eignaðist hann dóttur og
seinna kom afastelpa en því mið-
ur urðu kynni þeirra ekki mikil.
Vonandi fáum við hin að njóta
þeirra í framtíðinni.
Seinni ár voru Halli góð. Hann
kynntist tveimur frábærum og
góðum konum, fyrst Þórveigu en
þau voru góðir vinir í nokkur ár,
og svo kynntist hann Svetu. Síð-
ustu tólf árin hafa þau stutt og
vakað yfir velferð hvort annars.
Sveta kom frá Búlgaríu til að leita
að betra lífi og fljótlega kom dótt-
ir hennar, Vessý, líka, þá á ung-
lingsaldri. Þessar mæðgur bund-
ust Halli væntumþykju- og
vináttuböndum og er missir
þeirra því mikill.
Hallur var góður vinur okkar
hjónanna og barna okkar. Við
nutum einnig smíðahæfileika
hans og allt sem hann smíðaði
fyrir okkur hefur staðist tímans
tönn. Þótt vindar blási haggast
ekkert sem hann hefur lagt hönd
á. Mér finnst þetta lýsa Halli svo
vel, þótt vindar hafi oft blásið
hressilega um hann stóð hann af
sér öll stórviðri.
Elsku bróðir, nú er komið að
leiðarlokum í þessu jarðlífi.
Þakka þér fyrir allt.
Þín systir,
Birna.
Hallur Bergsson er borinn til
moldar í dag. Hann skilur eftir
ástvini og fjölskyldu sem syrgja
hann og sakna, en fráfall hans var
óvænt. Hallur var kær þeim sem
þekktu hann.
Sólskinsstundirnar voru marg-
ar í æsku og uppvöxturinn á
Reyðarfirði var hamingjuríkur,
en fráfall ástríks föður af slysför-
um og fáum árum síðar móður
voru þeim systkinunum erfið, og
höfðu kannski djúpstæðari áhrif á
ungar sálir en séð varð fyrir.
Hallur kláraði barnaskólann og
fór í nám, lærði til smiðs því það lá
vel við honum, verkefnin – að
byggja og bæta – voru ærin á
Austurlandi á sjöunda áratugn-
um þegar hann lauk námi. Hallur
átti ekki erfitt með að komast á
samning og honum voru flestar
leiðir færar; hann var góður verk-
maður sem gekk glaður til vinnu,
harðduglegur.
Óvænt en alvarleg veikindi
settu strik í þennan reikning all-
an. Hann vildi lítið um þau ræða
lengst af, en það breyttist síðustu
árin. „Þetta var eins og þungt
högg, ógurlegt högg,“ sagði hann.
Hann fór upp, hátt upp – veröldin
var björt og hann var meistarinn
– og hann fór niður, langt niður.
Hann tregðaðist við lyfjameðferð,
tókst berhentur á við sína djöfla
og játaði aldrei ósigur, – sagði
hina sem hann kynntist flesta
hafa horfið. Og hann náði smám
saman yfirhöndinni því hann var
sterkur. En þessi skuggi vofði
alltaf yfir og hann vissi það. Ann-
að slagið þurfti hann að taka
rimmu, og þótt þau slagsmál
væru aldrei auðveld komst hann
alltaf heill frá þeim, kannski ekki
ósár, en alltaf heill.
Hallur var heill maður. Veik-
indin þroskuðu hann og kenndu
honum æðruleysi; hann vildi allt
fyrir alla gera, smiðsverkin ófá
fyrir vini og vandamenn, og hann
vandaði til verka. Hann kærði sig
lítið um efnisleg gæði, því gildis-
matið var ekki þess háttar. Hann
var einstaklingur, stóð vörð um
að vera einmitt það. Hann vildi
síður stofna til skuldbindinga,
kannski af því að hann óttaðist að
það gæti orðið að einhverju öðru
ef hann væri ekki alltaf fær um að
standa við þær.
Það er með söknuði og virð-
ingu sem við kveðjum þann
greinda og góða mann, Hall
Bergsson. Við munum hugsa til
hans oft og alltaf hlýlega. Við
munum minnast hans – hvers-
dagslega brossins og góðlátlegrar
spurnar í sviðbrigðum hans, þeg-
ar honum fannst kappið og ver-
aldarhyggjan keyra úr hófi – með
þakklæti fyrir það sem hann
kenndi okkur um það sem hann
hafði sjálfur lært, sumt við að-
stæður sem enginn óskar sér: Að
vera hógvær og mennskur og trúr
sínu. Ástvinum, fjölskyldu og öðr-
um sem sárt sjá eftir Halli biðjum
við huggunar. Vertu ævinlega
blessaður Hallur Bergsson, móð-
urbróðir og vinur, – hafðu þökk
fyrir allt.
Sólveig Berg
og Guðmundur Árnason.
Þegar kær nemandi manns
fyrrum og góðvinur á göngu lífs-
ins hverfur af sviði vakna mætar
myndir í munans inni, snerta ein-
hvern tregablandinn streng í
brjósti manns. Þannig fór mér er
ég fregnaði óvænt andlát Halls
míns Bergssonar og hugurinn
hvarflaði til löngu liðinna stunda
heima á Reyðarfirði til einnar af
þeim fjölskyldum sem ég átti
mest og bezt samskipti við,
þeirra foreldra hans, ömmu,
móðursystur og systkina hans,
ekki sízt minnist ég móður hans,
þeirrar miklu sómakonu, Þóreyj-
ar Björnsdóttur, en vinátta
hennar og samfylgd dýrmæt og
einstökum leikhæfileikum henn-
ar gleymi ég aldrei. Hann Hallur
átti sannarlegra til góðra að
sækja í báðar ættir, en faðir
hans, Bergur Þorkelsson fórst
sviplega þegar Hallur var ung-
lingur og var honum sem öðrum
nánustu harmdauði. Hallur átti
ljómandi greind og myndarskap,
vörpulegur var hann á velli og
fríður sýnum. Í skóla var hann
námsmaður góður, kom manni
oft mjög skemmtilega á óvart
með athugasemdum sínum og
snemma ljóst að hann gat farið
hvort sem var verknáms- eða
bóknámsbraut. Hann valdi húsa-
smíði enda lék allt í höndum
hans, hann var listahagur, vand-
virkur og velvirkur.
Hallur átti vissulega sínar erf-
iðu stundir og lengi vel barðist
hann gegn hinum myrka óvini,
hafði stundum betur en beið líka
sína ósigra. Seinni árin náðu sigr-
arnir yfirhöndinni og þá var gam-
an að hitta Hall, skemmtinn í orð-
ræðu, fróðan og vel lesinn. Hallur
átti góða vini og nána ættingja
sem studdu hann og gjörðu hon-
um lífið léttbærara þegar að syrti,
enda sjálfur vinfastur vel og um-
fram allt góður drengur, hlýr og
einlægur í innsta eðli sínu. Þegar
sá góði gáll var á Halli var hann
með skemmtilegri mönnum, orð-
heppinn og krufði mál gjarnan til
mergjar, vildi ekkert hálfkák
hafa. Honum er samfylgdin þökk-
uð og margar tærar minninga-
myndir fylgja honum í firð hins
ókunna. Öllu hans fólki sendum
við Hanna einlægar samúðar-
kveðjur á kveðjustund.
Blessuð sé minning Halls
Bergssonar.
Helgi Seljan.
Hallur Bergsson
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÓLÖF P. HRAUNFJÖRÐ
bókavörður,
sem andaðist á hjartadeild Landspítalans við
Hringbraut þriðjudaginn 6. desember,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 20. desember
kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að láta sonarson
hennar, Pétur Smára Pétursson Hraunfjörð, njóta þess,
kt. 1601893129, bankanr. 0324-26-160189.
Karl Árnason,
Petrina Rós Karlsdóttir,
Jóhannes Hraunfjörð Karlsson, Ólöf Pétursdóttir,
Pétur Hraunfjörð Karlsson, Valeryja Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Mikið finnst mér
óraunverulegt að sitja hér og
skrifa minningargrein um þig
elsku Vera mín.
Við kynntumst árið 1983 á
Keilugranda þegar við bjuggum
þar, þá starfaðir þú á gjör-
gæsludeild Borgarspítalans sem
hjúkrunarfræðingur. Við stofn-
uðum saumastofu og verslun
1988, Fis-létt, sem var verslun
með fatnað fyrir barnshafandi
konur, rákum það í sex ár, vor-
um með þrjá kjólameistara í
vinnu, þær Sólveigu Eysteins-
dóttur, Hildi Bolladóttur og
Hrefnu Ásgeirsdóttir, einnig
kom Anna frænka að leysa okk-
ur stundum af. Þetta var góður
tími með frábæru fólki, vinátta
sem hefur haldist vel.
Á þessum tíma áttum við
hvor sitt barnið; Díana mín var
dugleg að skottast með okkur
og passaði stundum Helga son
Vera Siemsen
✝ Vera Siemsenfæddist í
Reykjavík 28. maí
1956. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 1.
desember 2011.
Útför Veru fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 14. desem-
ber 2011.
Veru. Á þessum ár-
um voru það ekki
bara kúnnarnir
sem voru barnshaf-
andi því að við hóp-
inn bættust tvíbur-
arnir hennar Veru,
Ólafur og Guð-
mundur, og einnig
eignaðist ég tvo
drengi. Þá var orð-
ið tímabært að
hætta rekstri og
huga að barnauppeldi. Vera og
Sigurður fluttu í Mosfellsbæ
með prinsana þrjá. Þá fór Vera
að vinna sem hjúkrunarfræð-
ingur á Reykjalundi og vann
þar þar til hún lést, 1. desem-
ber, eftir rúmlega mánaðar
veikindi.
Vera var einstaklega úrræða-
góð og jákvæð með eindæmum,
við kölluðum hana oft Pollý-
önnu. Einnig hafði hún unun af
bóklestri, hvort sem þær voru á
íslensku eða ensku. Allt hand-
verk lék í höndum Veru, ásamt
viðhaldi á húsi sínu sem hún
gerði með glæsibrag. Drengirn-
ir voru hennar stolt enda góðir
drengir. Ég kveð þig með sökn-
uð í hjarta og þakklæti fyrir að
hafa kynnst þér. Með von um að
Guð og gæfa fylgi drengjunum
alla tíð sem og fjölskyldu þinni.
Ólöf E. Tómasdóttir.